Defne’yle beraber kalmamın ardından tam iki hafta geçmişti. Hem aynı evde kalmak hem de aynı yerde çalışmak biraz fazla gelmiş, birbirimizi haddinden fazla gördüğümüz için eskisinden daha sık kavga eder olmuştuk ancak bunlar yakın arkadaşlar için normaldi.
Umursamadan cüzdanından aldığım kartıyla beraber alışverişe çıktığımda akşamki yemekle ilgili bir şeyler almak istiyordum.
Sürdüğüm alışveriş arabamla beraber reyonları gezerken telefonum çaldı. Kolsuz montumun göğüs cebinden çıkartarak ekranda baktığımda PEZEVENGİM… Arıyordu. Gözlerimi devirerek telefonu açtım.
“Neden beni iki dakika rahat bırakmıyorsun? Her yerde seninleyim zaten bir de markette de mi benimle konuşacaksın?”
“Seni zilli şırfıntı! Onu bunu boş ver de kartımı nereye koydun onu söyle!” Defne ahizenin ardından cırlarke
