Timur kafasını yavaşça kaldırdığında göz göze geldik. Bakışlarım irileşti ve o an haddinden fazla yakın olduğumuzu görerek geri çekildim. Hangi ara belime sardığını bilmediğim elleri yavaşça çözülüp serbest kaldığında kendimi oldukça gergin hissediyordum.
“Başına gelenlerden dolayı gerçekten de üzgünüm.” Sesimde çocuksu bir kırgınlık vardı.
“Bana üzülmen hoşuma gitmez Işık.” Ardından rahatsız olmuş gibi toparlanarak sırtını dikleştirdi. “Tüm bunları bana üzülmen için anlatmadım.” Onu incitmiştim.
“Ah, tabi biliyorum-“
“Her neyse, fazla oyalanmadık mı sence de? Bir an önce karakola gidelim istersen.” Huzursuzca dudaklarımı ıslattıktan sonra kafamı sallayarak ona ayak uydurdum.
Hazırladıklarımızdan atıştırdıktan sonra evden çıktığımızda kendimi gergin ve oldukça da endişeli hissediyordu
