Yeliz hayretler içerisinde önündeki arabaya bakıyorken kalbi kıpır kıpır atıyordu. Öylesine büyük bir coşku yaşıyordu ki Sedat’ın bu kadar ileri gidebileceğine o dahi ihtimal vermemişti.
Yüzündeki gülümsemeyi anında sildiğinde bu sefer bunu yapmakta çok zorlanmıştı çünkü şu an yaşadığı coşku ve sevincin haddi hesabı yoktu.
“Sevinmedin mi?” Sedat’ın hangi ara dibinde bittiğinin farkında bile değildi. Sertçe yutkunarak ona baktı ve yavaşça konuştu.
“Seni üzmek istemem ama… Yaşadığım onca işkence dolu saniyeye bu arabanın bedel olacağını düşünmen… Fazla kaba.”
“Özür dilerim, özür dilerim…. Şhhh bebeğim bana bak.” Diyerek önüme geldiğinde aslında mutluluktan dolan gözlerimi sanki hüzünlenmişim gibi uzaklara sabitlediğimde paramparçaydı. Aslında onu sürekli kandırdığım için üzülsem de daha
