Gergin ifademle loş koridorumu izliyorken elim ayağım buz kesti. Ben tekrardan taciz edilmeye başlamıştım…
Yavaşça yerimden kalkıp kapıya doğru yürüyorken sırtımdan ağrı soğuk sular dökülüyordu sanki. Arkasında tanıdığım birinin olması için içimden dualar ediyorken çalmaya devam eden kapının hemen arkasındaydım.
Yavaşça öne doğru eğilerek dürbünden baktığımda kimseyi görememiştim. Işık açık olsa da görüş açım boştu ve kapıyı yumruklamayı bırakmıştı.
“Kim o?” Dedim korkarak. Karşıdan ses gelmedi. Ağlayarak devam ettim. “Aytaç? Sensin değil mi?” Bedenim zangır zangır titriyordu. “Senden korkmuyorum! Beni bir daha sakın rahatsız etme!” Diye bağırdığımda otomatik ışık kesildi. Ardından tekrardan kapıyı tıklatmaya başladığında kapının sürgüsünü çekerek içeriye geçip telefonumu buldum ve pol
