GÜLNİHAL ŞAHMERAN TURAN;
Zonklayan başım feci şekilde ağrıyordu, kirpiklerimi zorlayarak aralayıp beyaz tavana baktım.
Neredeydim ben?
Başım çatlıyordu sanki, bir elimi başımın üstüne götürerek ovdum. “Başım” diye sayıklayarak gözlerimle etrafı taradım. Hastanedeydim ben. Ama yanımda Boran yoktu.
Bebeğim…. En son hatırladığım bebeğime bir şey olmasıydı. Olmuş muydu ona bir şey?
“Boran, Boran” diye sesimin son gücüyle bağırdım.
Kapının açılmasıyla Boran içeriye girdi.
“Gül…” diyerek hızla yanıma gelip boşta duran elimi tuttu. “Bebeğim” dememle gözyaşlarım aktı.
“İyi, çok iyi” dediğin de gözyaşlarım şiddetlendi. “Doğru mu, iyi mi?” Dedim hıçkırıklarımın arasından. İnanamıyordum çünkü.
“Yemin ederim iyi Gül. Hatta doktorunla konuşuyordum az önce. Acil bir hastası geldiği içi
