İşte bu. Güçlünün karşısın da her zaman ki gibi sus pus olmaktı. Abimde de şuan aynı durum mevcuttu. Ne kadar canım, kanım kardeşim olsa da bana çektirdikleri ve hayatımı bir zindanda yaşamama sebep olduğu için nefret ediyordum.
Duygularımız karşılıklıydı. O da aynı şekilde benden nefret ediyordu. Farkındaydım zaten.
Gözünde gördüğüm korku, yalnızca Zamirin gücüneydi. Eminim ki Zamir şuan bu güce ve bu kadar şöhrete sahip olmasaydı şuan abim onu kovmuştu bile.
"İpek." dedi bir umut gözlerini bana çevirerek. Sanki bir şeyler anlatmak istermiş gibi bir kaç saniye gözlerimin içine baktı, baktı, baktı. Ama hiçbir şey anlamamıştım.
"Efendim." dedim yalnızca, fazla uzatmaya falan gerek yoktu zaten. Gerçekten de evlenmiştim ben. Bunu bir geri dönüşü de olamazdı benim için. Söz de vermiştim
