ASMİN DİRİJAN;
Ezman’ın gözlerinde bir parıltı belirdi. Sözlerim sadece bir ihtimaldi belki ama Ezman için o, karanlığın ortasında açılan bir kapıydı. İçinden geçen onlarca cümle vardı ama dudaklarından tek bir kelime döküldü,
“Tamam.” Dedi.
Bu kelimenin içi doluydu. Umutla, sabırla ve pişmanlıkla. Bir şey söylemedim. Sadece başımı hafifçe eğdim. Gözlerim yere kaydı. Düşüncelerim kalabalıktı. Hâlâ ürkektim. Hâlâ tetikteydim. Ama kalbimin bir köşesinde Ezman’a inanmak isteyen bir kadın vardı.
Yan yana yürümeye başladık boş sokakta. Normalde buralar kalabalık olurdu ama bomboştu. Bunda eminim Ezman’ın bir parmağı vardı. Ama sorgulamadım. Gerek görmedim. Her zaman ki Ezman’dı. Tek bir bakışıyla bile herkese emirlerini sıralayabilen birisiydi.
Aramız da tekrar sessizlik başladı. Ama
