EZMAN DİRİJAN;
YARIM SAAT SONRA;
Ali uzun uzun konuştuktan sonra gitti. Yine yalnızlığımla cama baktım. Ama bugün cam dahi açılmamıştı. Havalar soğuk olduğu içindir diye düşündüm.
Derin bir nefes alıp birkaç adım atıp durdum. Ellerimi ceplerime soktum, rüzgâr yakamı savururken içimdeki fırtına da susmuyordu. Kalbim deli gibi atıyordu. Dizlerimde hafif bir titreme vardı. Geri dönmek istedim, sonra bir ses içimde “Artık yeter” dedi.
İki aydır sustum. İki aydır sadece o pencereye baktım.
Ama o pencere açılmayacaktı…
Ben çalmadıkça, ben adım atmadıkça. Bugün o adımı atacaktım. Ne olursa olsun konuşmayı deneyecektim.
Kaldırım taşlarından çıkıp yavaş adımlarla evin ön kapısına yürüdüm. Kapının önünde durduğumda, avucumun içi terlemişti. Elimi yumruk yapıp birkaç saniye bekledim. Derin
