ASMÎN ÇELEBİ;
“Geç şöyle…” diye beni masalara yönlendirdi, ikimiz birlikte geçtik oturduk, masa karışıktı herkes oturuyordu. Sandalyede geriye yaslanarak etrafıma baktım, eğlence başlamış, yemekler dağıtılıyordu. “Bu nasıl iş..” diye kendi kendine söylenmekten geri durmayan Ezman’a göz attım. Gerilen bedeni yüzünden üstünde ki gömleğin düğmeleri iki yana açılıyordu.
“Sakin olur musun?” Diyerek elimi dizine koyup gözlerine baktım. “Herkes zaten kendi halinde” diyerek gözlerinin içine baktım. “Rahat ol lütfen”
“Olamıyorum anasını satayım, herkes bakıyor. Çok gerginim” diyerek burnundan soluklandı.
“Kimsenin baktığı falan yok, kafanda kuruyorsun sen Ezman” diyerek gözlerimi devirip başka yöne baktım. Ezman kendi kendine deliriyordu. Gerçekten herkes kendi halindeydi. Ama Ezman’a göre
