ASMİN DİRİJAN;
Bir ay geçmişti…
Yeni konağımızın taş duvarları sabah güneşiyle birlikte ışıldarken, içimde tarifsiz bir huzur vardı. Burası, Ezman’ın bana verdiği en büyük hediyeydi. Urfa’daki Dirîjan konağının gürültüsünden, kalabalığından, bitmeyen töre ve laf yarışlarından uzakta; yalnızca bizim nefes aldığımız, bizim kahkahalarımızın yankılandığı bir evdi burası.
Avlunun ortasında, küçük bir şadırvan vardı. İncecik su sesi, sabahın serinliğine karışıyor, insanın içine sanki huzuru işliyordu. Ev büyük değildi, gösterişli değildi belki ama her köşesinde Ezman’ın eli vardı. Bahçede, kapının yanına dikilmiş iki gül fidanı bile bana hediye edilmiş gibiydi. Biri pembe çiçekler açmıştı, diğeri kırmızı.
Sabah erkenden uyanmıştım. Yanımda Ezman derin uykusundaydı, ama Berçem’in mızmızlanma
