ASMİN DİRİJAN;
Gecenin aydınlattığı gökyüzüne baktım. Bir saat önce Mardin’e gelmiştik. Alt katta ki odayı hazırlatıp buraya gelmiştim ama oda üstüme üstüme geldiği için avluya çıkıp sedirlerde oturmuş gökyüzünü izliyordum.
Ezman gidişime bir şey dememişti şaşırmıştım ama arkamızdan ona ait korumalar gelmişti. İki araba kapı önünde bekliyordu. Ama kendisi gitmeme engel dahi olmamıştı.
Artık daha iyi anlıyordum. Hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı.
Dakikalar saatleri kovaladı, yeni yeni güneş aydınlanmaya başlayınca odaya geçip ardımdan kapıyı kapattıktan sonra yatağa uzanıp üzerime ince nevresimi çekerek uyumaya çalıştım.
Fakat nafileydi, bir türlü gözümü kapatıp uyuyamıyordum.
Elimi karnıma sardım, yavaş yavaş okşadım. O benim tek tutanağımdı, o olmasaydı ben ne yapardım bilemi
