Mavi Yılmaz
Kör kuyuda ışıksız kalmış gibiyim; ne tarafa dönsem karanlık. Karanlıkta bata çıka yolumu bulmaya çalışıyorum. En kötüsü de yalnız değilim; sanki ben çobanım, arkamda sürüm var ve zayiat vermekten korkuyorum. Tek başıma olsam koşarak ilerlerdim, ne olacağını düşünmeden. Ama şimdi korumam gereken insanlar var... En temizi kendimi feda etmekti kendimi feda edip onları kurtarmak. Başka türlü benimle beraber herkesin hayatı kör kuyuya mahkum kalacaktı.
İstanbul'da özel bir hastanenin lüks odasında tedirgin bir şekilde yatıyordum. Ben hastanenin parasını nasıl ödeyeceğimizi düşünürken, Kumru geceden beri oturduğu tekli koltukta, uyumamam için bir şeyler anlatmaya çalışıyordu; ama felaket derecesinde uykum vardı. Göz kapaklarım tonlarca ağırlaşıyordu; açık tutmak çok zordu.
Evden
