Mavi Yılmaz
Sürüklenmek... Rüzgarla uçuşan tozlar gibi, denizin dalgalarıyla kıyıya vuran taşlar gibi... Hayatımın özeti buydu: sürüklenerek geçti.
Önce annem, babam istemedi beni; yetimhaneye sürüklendim. Orada da istenmedim, arkadaşlarım tarafından hep dışlandım hiç sevilmedim. Benimle arkadaş olan tek bir kişi oldu; bin tane arkadaşa bedel bir kişiydi. Hayatıma biri girdi, karanlık gözlerine aldırmadan sığındım ona. Belki sandığım kadar savaşçı değildim. Savaşmak yerine sığınmayı seçtim… Ondan da darbe yedim; en ağır darbeyi ondan aldım. Ölsün istedim. Öldürmek istedim. Ve yaptım… Ama ölmedi; öldüremedim. Kaçtım, saklandım. Sevgi sandığım şey suratımda tokat gibi patlayana kadar yanılmışım. Meğerse sevgi sığınmak değilmiş; sevgi için yana yana vazgeçmekmiş. Sevgi, sevdiğin kişinin iy
