Agâh...
Berre'nin aramasıyla evden nasıl çıktığımı hatırlamıyorum çünkü ses tonu ağladığını gösteriyordu, o benim küçük kız kardeşimdi ve onu kimse ağlatamazdı. O benim bu dünyadaki tek dayanağım, küçük kardeşimdi. Ne kadar büyürse büyüsün benim için hep küçük kalacaktı. İçimdeki sıkıntıyla yol alırken ne olduğunu düşünmeden de edemiyordum.
Araba, yağ gibi akarken pürüzsüz asfaltın üzerinde, aklımda sadece bir an önce kardeşimin yanına gitmek vardı. Kırk beş dakikalık yolu yarım saatte gelerek acı bir firenle emniyetin önünde durduğumda nereye park ettiğimi bile önemsemeden hızla aşağıya indim ve koşar adımlarla içeri yürüdüm, danışmaya giderek, "Berre Korutürk, gece kulübünde bir tartışma çıkmış." diyerek bilgi verdim. Sabirsizca da yönlendirilmeyi bekledim. Başında beklediğim adam sabı
