"Pamir, daha iyi misin?" elini ellerimin arasına alıp dibine oturdum. Annemler odadan çıkınca daha rahat hareket ettim.
"İyiyim ben güzelim. Sen böyle stres yapmaya devam edeceksen ben kötü olurum ama. Yarım saattir bakıyorum sana ama hala aynısın. Rahatla artık, akışına bırak. Ben bakacağım, bu işi çözeceğim merak etme. "
Demesi kolaydı bir de bana sorsa içim içimi yiyordu. Hala babaannesinin öldüğünü bile söyleyememiştik.
"Konuşalım mı biraz." Diye ağız ucu mırıldandım. Artık söylemem gerekiyordu. Nereye kadar erteleyecektim ki.
"Konuşalım da, sanki sende başka bir şeyler var gibi Eda. Ne oldu güzelim, niye bu kadar durgunsun"
Anlamaması zaten mucize gibi bir şey olurdu. Etrafta odun gibi geziyordum. Hiçbir şey yapasım gelmiyordu, konuşmak bile içimden gelmiyordu desem yeriydi ge
