สองความทรงจำ สองแค้นกับหนึ่งร่าง ไม่ว่าจะแค้นของร่างเก่า ร่างใหม่ข้าจะสะสางให้หมดทุกบัญชี รวมถึงสิ่งที่ท่านทำกับข้าด้วย "หมิงชินอ๋อง" ท่านใจร้ายกับข้าเกินไปแล้ว!! "เยว่ชิงชิง" ถูกใส่ร้ายว่าฆ่าอาจารย์ของตัวเอง.... "กงเหรินซิน" ถูกใส่ความว่าฆ่าน้องสาวของ "หมิงชินอ๋อง" เมื่อสองวิญญาณ มีแค้นที่ต้องสะสาง แต่กลับเหลือเพียงหนึ่งเดียว ที่สวรรค์เลือก.... "ไม่ว่าจะแค้นไหน ๆ ข้าก็จะขอสะสางให้ได้ก่อนชีวิตนี้จะจบสิ้น!" "เยว่ชิงชิง" ฟื้นขึ้นมาในร่างของบุตรีแม่ทัพใหญ่แห่งซานโจวนามว่า "กงเหรินซิน" สตรีที่เอาแต่ใจ ร้ายกาจและน่าชิงชังที่สุดในซานโจว ทุกคนเกลียดนาง ครั้งนี้เป็นฟางเส้นสุดท้าย เมื่อนางกล้าที่จะเอาชีวิตของ "ซ่งจินหรู" น้องสาวของท่านอ๋อง "หมิงเว่ยเซียว" หรือ หมิงชินอ๋องที่เกลียดนางเป็นที่สุดอยู่แล้ว “เจ้าอย่าคิดว่าข้าไม่กล้าจับเจ้าเข้าคุกนะกงเหรินซิน! เจ้าทำสิ่งใดลงไปย่อมรู้อยู่แก่ใจดี” “ข้าทำสิ่งใดลงไปข้าย่อมรู้แน่นอน หากท่านมัวแต่พูดอยู่แล้วเมื่อใดจะได้ไปกันเสียที ที่ท่านอ๋องรีรอเช่นนี้หรือว่ามีจุดประสงค์อื่นกันแน่” “เจ้า! หยาบคาย ไร้การอบรม สตรีเช่นเจ้า…” “ข้าทำไมงั้นหรือ” “ทหาร! จับตัวนางไป” ฝากกดติดตามเรื่องราวความรัก + การล้างแค้นของทั้งคู่ด้วยนะคะ

"ร้องให้ดังกว่านี้สิแป้ง อย่าให้ผมผิดหวัง ร้องแบบเมื่อคืนนี้อีกสิ" "คุณอยากทำอะไรล่ะ" "เล่นเกมไล่จับไง ใครแพ้ ดื่มหมดแก้ว ว่าไง กล้ารับคำท้าเจ้มั้ย" "ผมอายุมากกว่าคุณสี่ปี" แป้งทำตาหวานใส่เขาพร้อมกับยกนิ้วชี้ส่ายไปมาอย่างยั่วยวนก่อนจะใช้นิ้วนั่นมาประทับที่ปากเขาอย่างลืมตัว "อย่าพึ่งพูดสิ ยังไม่เริ่มเลย อยากกินแล้วเหรอ" เขามองที่ริมฝีปากที่เซ็กซี่นั้นจนกระทั่งชุดเดรสเข้ารูปของเธอซึ่งตอนนี้เกือบจะหลุดเต็มทีแล้วเพราะคอมันกว้าง "แล้วถ้าอยากกิน จะได้กินเหรอ" "ได้กินสิ เข้ามาในห้องก่อน แล้วจะให้กิน อ๊าา อย่าพึ่งรีบสิ" "ผมอยากกินเดี๋ยวนี้เลย" "คุณทำอะไร ทำไมไม่รีบตามมา" "อ่อ พอดีบอกเบอร์คุณชริณไว้น่ะค่ะ" "คุณให้เบอร์ลูกค้าทำไม มีธุระอะไรทำไมต้องคุยโดยตรงกับเขา" "บอสคะ แป้งเป็นอินทีเรียร์นะคะ ถ้าลูกค้าอยากได้หรือตกแต่งตรงไหนเพิ่มก็ต้องคุยกับแป้ง งานจะได้เสร็จเร็วๆ" "งานเสร็จหรืออะไรเสร็จกันแน่" "คุณว่าอะไรนะคะ" "เปล่า" "แต่แป้งได้ยิน" "ไอ้เนย ทำไมผลักแรงจังล่ะ ตกใจหมดเลย" "คุณเมาอีกแล้วเหรอ" "อืม แกลืมอะไรล่ะ ฉันกำลังจะอาบน้ำ ยังไงออกไปก็ปิดประตูด้วยนะ" "ผมลืมกินคุณไงล่ะ" "หืมม ว่าไงนะ อ๊ะ นี่อะไรน่ะ อ๊าา อย่านะ อื้มม" * นิยายเรื่องนี้้แต่งโดยจินตนาการของนักเขียนล้วนๆ 100% ทั้งชื่อตัวละคร ฉาก สถานที่ ล้วนแต่ตั้งขึ้นมา อาจจะมีชื่อและสถานที่บางแห่งที่ซ้ำกับชื่อจริงบ้างปะปนกันไปนะคะ มีการบรรยาย ฉากร่วมเพศที่ค่อนข้างละเอียด ไม่เหมาะสำหรับเยาวชนอายุต่ำกว่า 18 ปี เป็นนิยายรักในที่ทำงาน ปมดราม่าไม่มากตามแนวของชาไทยเย็นเช่นเดิมค่ะ**

แต่เดิมเขาก็รำคาญว่าที่คู่หมั้นอยู่แล้ว ทั้งบอบบาง อ่อนแอและน่าเบื่อ แต่ทำไมนานวันเข้าถึงเริ่มขาดนางไม่ได้ “จะมากเกินไปแล้ว! ข้าอุตส่าห์ไปง้อถึงจวนแต่นางกลับหลบหน้าข้า อันลี่ซินเจ้าช่างน่าโมโหนัก!" "อันลี่ซิน" บุตรีราชครูที่เย่อหยิ่ง เคร่งครัดในกฎระเบียบ สตรีสูงศักดิ์แห่งต้าซ่ง "เว่ยซ่างเจวี๋ย" เว่ยอ๋องที่เป็นขุนพลแม่ทัพใหญ่แห่งดินแดนบูรพา ดุดัน เด็ดขาดและไม่อ่อนโยน และไม่เคยหลงใหลในอิสตรี “น่าเสียดายที่นางจะได้แต่งงานกับคนเช่นข้าซึ่งมิได้ชื่นชมบุปผาเท่าใดนัก ดูท่าครานี้อันลี่ซินคงจะเป็นเพียงดอกเหมยที่อยู่ในแจกันทองเท่านั้น จะคาดหวังให้ข้าหมั่นรดน้ำเพื่อให้บุปผางดงามตลอดเวลาหาได้ไม่” นิยายเรื่องนี้เป็นแนวรัก โรแมนติกมีดราม่าเพียงเล็กน้อย พระเอกเย่อหยิ่งดุจพยัคฆ์ คอหักเยี่ยงหมาในตอนท้าย นางเอกของเรายอมตอนแรก ๆ แต่เมื่อหมดความอดทนก็ทำให้เสือกลายเป็นหมาทันที เรื่องนี้ไม่ได้มีปมซับซ้อนมากมาย เน้นความสัมพันธ์ของตัวละครเป็นหลัก หวังว่าจะถูกในนักอ่านทุกคนนะคะ

นางถูกคนที่นางรักสั่งฆ่า ความแค้นนี้ทำให้นางหวนกลับมาในร่างของบุตรหมอหลวงที่อ่อนแอซึ่งถูกงูพิษกัดตายจนได้พบกับซื่อจื่อที่ถูกเขาตามฆ่า "กล้าคิดร้ายกับซื่อจื่อ ข้าจะฆ่าท่านด้วยตัวของข้าเอง!!"

"ลู่เหม่ยหลิน" พยาบาลสาวที่เติบโตมาจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า จู่ ๆ ก็เกิดหน้ามืดและหัวใจวายตายเนื่องจากทำงานหนักและพักผ่อนน้อย เธอข้ามภพมาอยู่ในร่างของลูกสาวคนรองพ่อค้าตระกูลลู่ผู้ร่ำรวย จนได้มารู้ว่าตระกูลลู่จะหมั้นหมายคุณชายรองสกุลเฉินให้เธอ "เฉินต้าเว่ย" คุณชายรองตระกูลเว่ย คุณหมอเย็นชาหน้านิ่งและไม่สนใจผู้หญิง แม้เขาจะรู้ว่าก่อนหน้านี้ลู่เหม่ยหลินพอใจในตัวเขาแต่กเขากลับไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอ จนทั้งสองตระกูลต้องมาหมั้นหมายกัน เมื่อพบเธออีกครั้ง เขารู้สึกได้ว่าเธอไม่เหมือนจาก "ลู่เหม่ยหลิน" ที่เขาเคยรู้จัก เมื่อทั้งสองได้หมั้นหมายกัน ความรู้สึกของทั้งคู่ก็เริ่มเปลี่ยนไป เหม่ยหลินที่ไม่เคยสัมผัสชีวิตที่ร่ำรวยตั้งใจว่าอยากจะใช้ชีวิตแบบคนรวยบ้าง แต่เพราะชาติก่อนที่พบเจอแต่ความลำบาก เธอจึงทำงานทุกอย่างที่ได้เงินทั้งเป็นลูกจ้างร้านขายยาจีน ผู้ช่วยเชฟ พยาบาลรับจ้างเลี้ยงเด็ก พนักงานส่งของ ดังนั้นเมื่อมาอยู่ในร่างคุณหนูผู้ไม่เอาไหน ทำให้เธอลืมตัวจนกลายเป็นผู้รอบรู้ทุกอย่างนั่นเอง จากที่ไม่เคยสนใจ แต่บุคลิกที่เปลี่ยนไปของคู่หมั้นสาวทำให้เขาหวั่นไหวและเริ่มสนใจเธอ ทุกอย่างที่เหม่ยหลินทำล้วนแต่น่าสนใจจนเขา...ตกหลุมรักเธอไปเงียบ ๆ แต่คุณย่าของเขากลับอยากให้เขาแต่งงานกับ "หลิวซูอิ๋ง" ลูกสาวนายพันของตระกูลหลิว ซึ่งทั้งสองตระกูลเป็นครอบครัวทหารเหมือนกัน เมื่อเธอจะถอย.... แต่เขากลับรุก.... เรื่องวุ่นวายเลยเริ่มต้นขึ้น จากคนไม่ได้เรื่อง เอาแต่ใจตัวเองและใช้เงินฟาดหัวคนอื่นไม่มีน้ำใจ กลายเป็นผู้หญิงแกร่งมีความสามารถจนทุกคนตกตะลึง จะไม่ให้เขาสนใจเธอได้อย่างไร ในเมื่อสองตระกูลมีข้อตกลงร่วมกัน เขาจะใช้เรื่องนี้ผูกมัดเธอเอาไว้... ดูสิว่าจะหนีไปไหนได้....

หนึ่งชีวิต หนึ่งหัวใจที่สูญเสียไปให้กับคนที่ไร้หัวใจ ชาตินี้ข้าไม่ขอร่วมทางเดินกับเขาอีก... แต่ทำไมมันไม่ง่ายเช่นนั้น เหตุใดเรื่องราวจึงได้แตกต่างไปจากเดิมเช่นนี้ แล้วข้าจะหนีหัวใจตัวเองพ้นได้เช่นไร heart ตอนที่ 1 - 3 ดำเนินเรื่องเหมือนกับ Version.01 ค่ะ heart เรื่องราวจะเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่ตอนที่ 4 เป็นต้นไปค่ะ เวอร์ชั่นนี้เป็นคนละเรื่องราวกับเวอร์ชั่นที่ 1 นะคะ เรื่องราวจะเปลี่ยนไปหลังจากที่นางเอกของเราย้อนเวลามาเกิดใหม่อีกครั้ง ส่วนจะแตกต่างจากเวอร์ชั่นแรกอย่างไรนั้น.... ฝากกดติดตามไร้ต์ด้วยนะคะ ตัวอย่างบางส่วนค่ะ “เป็นอะไรไป ข้าทำเจ้าตกใจงั้นหรือ” “เปล่าเพคะพระองค์ทรงมีสิ่งใดจะตรัสหรือเพคะ หม่อมฉันออกมานานแล้วท่านแม่คงจะ….” “เล่อชุนหลัน เจ้าคิดเช่นไรเรื่องข่าวลือว่าเจ้าจะเป็นผู้ถูกเลือกให้อภิเษกกับข้า” (อะไรนะ จู่ ๆ ทำไมเขาถามเช่นนี้) เล่อชุนหลันเรียบเรียงความคิดไม่ถูกเมื่อจู่ ๆ ท่านอ๋องก็ตรัสถามขึ้นมา นางจำได้ว่าชาติก่อนไม่เคยเกิดเรื่องเช่นนี้และคนอย่างหยางอี้เหรินไม่มีทางเดินเข้ามาสนทนากับนางก่อน แต่นางตัดสินใจมาแล้วว่าจะไม่ย้อนกลับแม้ว่าใบหน้าและสายตาของเขาจะยังทำให้นางใจสั่นอยู่มากก็ตาม “ท่านอ๋องอย่าได้ทรงกังวลพระทัย หม่อมฉันจะไม่ยอมอภิเษกกับพระองค์และจะไม่ทำให้พระองค์รู้สึกอึดอัดพระทัยเพราะถูกบีบคั้นเป็นอันขาดเพคะ ท่านอ๋องไม่ต้องเป็นห่วงหม่อมฉันทราบดีว่าพระองค์… เอ่อ…” นางเงยหน้ามองเขาด้วยความรู้สึกมั่นใจว่าอีกฝ่ายจะพอใจแต่คาดไม่ถึงว่าบุรุษหนุ่มตรงหน้าทำท่าราวกับถูกนางเอาไม้ตีแสกหน้าเขา สีพระพักตร์ที่เริ่มกัดกรามแน่นและมองนางด้วยความโมโหช่างไม่แตกต่างกับเมื่อตอนอยู่ในตำหนักที่เยือกเย็นนั่น นางคุ้นเคยกับสายตาเช่นนี้ของเขาดีบัดนี้นางจึงไม่กลัวอีกต่อไป “หม่อมฉันคิดว่าพระองค์คงอยากจะตรัสเรื่องนี้เพราะไม่อยากถูกกดดัน ไม่ต้องห่วงนะเพคะหม่อมฉันและสกุลเล่อจะไม่บีบบังคับพระองค์เพียงเพราะข่าวลือเหล่านั้นอย่างแน่นอนเพคะ” “นี่เจ้ากำลังพูดเรื่องบ้าอะไรอยู่!!” เล่อชุนหลันตกใจเสียงที่เขาตะคอกขึ้นมาอีกครั้ง แม้นางจะคุ้นเคยแต่ทุกครั้งที่โดนเช่นนี้นางก็ยังคงกลัวไม่เปลี่ยน เขาหันมามองหน้านางที่ตกใจเมื่อถูกเขาตะคอกใส่จึงค่อย ๆ ปรับเปลี่ยนสีหน้าอีกครั้ง “หม่อมฉัน…พูดสิ่งใดระคายพระทัยหรือเพคะ หม่อมฉันทราบดีว่าพระองค์มิได้มีใจชอบพอ และหากพระองค์มีสตรีอื่นในพระทัยแล้วก็ควรจะอภิเษกกับนางดีกว่าฝืนใจแต่งกับคนที่พระองค์มิได้รักเพคะ” “กดดัน บังคับ สตรีในใจอะไรนี่เจ้ากำลังพูดเหลวไหลเรื่องอันใดกัน หากข้าไม่ยินยอมมีหรือที่ผู้ใดจะมาบังคับข้าได้” “เช่นนั้นที่ทรงเรียกหม่อมฉันไว้ พระองค์ทรงหมายจะคุยเรื่องใดกันแน่เพคะ” “เจ้าเอาแต่ปฏิเสธข้าเช่นนี้คงมิใช่เพราะขุนนางหนุ่มหน้าอ่อนที่พึ่งได้รับการแต่งตั้งคนเมื่อครู่นี้หรอกกระมัง หรือว่าเจ้ากับเขา... ชอบพอกันอยู่” “เพคะ?? พระองค์ทรงตรัสว่าอย่างไรนะเพคะ?” “เล่อชุนหลัน” “ทิ้งอาวุธไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่านาง” “เจ้าขู่ผู้ใดกัน เจ้ามองไม่เห็นหรือว่าตรงหน้าเจ้าคือผู้ใด” “อย่าพูดมาก” “นี่ ข้าจะบอกอะไรให้เจ้ารู้ไว้นะ ข้ากับเขาเป็นศัตรูกัน เจ้าจับผิดคนเสียแล้วล่ะ” “อย่ามาเล่นลิ้นกับข้านังตัวดี” “ไม่เชื่อหรือ มองสายตาเขาสิ เขาสนใจใครที่ไหนกันเจ้ามองดูดี ๆ เจ้ารู้จักเขานี่ ชินหยางอ๋องผู้นี้มีหัวใจด้วยหรือข้ามิใช่สตรีของเขา และเขาก็เกลียดข้ามากหากข้าตาย… เขาคงจะดีใจมากกว่าพวกเจ้าเสียอีก” หยางอี้เหรินไม่รู้ว่านางพูดอะไรกับคนร้าย แต่เขารู้สึกว่ามันกำลังฟังนางอย่างตั้งใจซึ่งเขาไม่ชอบและไม่อยากให้มันแตะต้องแม้แต่ปลายเส้นผมของนาง “เจ้าพูดจริงหรือ” “ไม่อย่างนั้นเขาจะปล่อยให้เจ้าจับข้าได้งั้นหรือ ข้านี่มันอาภัพนักดันไปรักคนที่ไม่สมควรรัก” “ไร้ประโยชน์ เช่นนี้จะเก็บเจ้าไว้ทำไม” “เก็บไว้เป็นแม่เจ้าอย่างไรเล่า!!”

จากคนไม่ชอบขี้หน้ากัน ด่ากันหน้าคณะจนอับอาย แต่จู่ๆเขาก็พบกับความลับของเธอทำให้อยากแก้แค้น แต่กลับพาตัวเองไปวนอยู่รอบเธอจนกลายเป็นตกหลุมรักเธอโดยไม่รู้ตัวจนสุดท้าย.... "มาเป็นเด็กเลี้ยงของพี่เถอะมิว" "ลักษิกา" หรือ "มิว" นักศึกษาพยาบาลปี 3 สุดเฉิ่ม สาวแว่นสุดเชยที่จืดชืดที่สุดแต่ก็เรียนเก่งที่สุด จนถูกพวกเขาล้อเลียนและแซวตั้งแต่เธอเข้ามาเรียนปีหนึ่ง "ภาวินทร์" หรือ "วินทร์" หนุ่มวิศวะเครื่องกลปี 4 รุ่นพี่ปากดีที่คอยแซวเธอตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ แม้จะรูปหล่อ พ่อรวยและเป็นคาสโนว่าตัวพ่อเจ้าของฉายา "พ่อหนุ่มเอวไว" และ "ราชาปีศาจ"ที่ควงผู้หญิงไม่ถึงเดือนก็ทิ้ง “ผ่านมาสามปีก็ไม่มีพัฒนาการขึ้นเลยสักนิด” “แล้วมันหนักส่วนไหนของพี่ล่ะคะ” “ไม่หนักหรอกก็แค่อยากรู้เท่านั้นว่าวัน ๆ นอกจากท่องหนังสือสอบหอบตำราแล้วทำอะไรเป็นอีกบ้าง” “ก็ดีกว่าพวกที่ดีแต่พกปากมามากกว่าสมอง แล้วมานั่งเห่าหอนไปวัน ๆ เหมือนพวกหมาหมู่แถวนี้ก็แล้วกัน” “เธอว่าใครเป็นหมา” “ถ้าไม่อยากรับก็อย่าเดือดร้อนสิ” “แล้วเมื่อกี้ว่าให้ใคร เธอเป็นรุ่นน้องนะ” “สันดานต่ำ” “อะไรนะ!” ทั้งสองเหมือนจะไม่มีทางที่จะมาคุยกันดี ๆ ได้เลย ยิ่งเพื่อน ๆ ในกลุ่มของเขาแล้วยิ่งเกลียดเธอเข้าไส้ แต่โอกาสแก้แค้นของภาวินทร์ก็มาถึงเร็วกว่าที่คิด เมื่อเขาได้รับรู้ความลับบางอย่างของเธอ "ได้เวลาแก้แค้นแล้ว ยัยลูกแกะน้อย" เริ่มจากอยากแก้แค้นให้เธอได้รู้สำนึก แต่ทำไมกลายเป็นเขาที่เริ่มจะสับสนและหวั่นไหวไปเอง แค่เห็นท่าทางยั่วยวนและลีลาในการชงเหล้าในผับของ บาเทนเดอร์สาวอย่าง "เรเน่" ที่แตกต่างจากเวลาที่เธอเป็น "มิว" ที่อยู่ในรั้วมหาลัยอย่างสิ้นเชิง “มิว… ลาออกจากงานบาร์นั่นเถอะ” “บาร์เทนเดอร์รายได้ดีและมิวเองก็มีประสบการณ์แล้วน่าจะหาร้านไม่ยากหรอกค่ะ” “นี่ยังคิดจะทำงานแบบนั้นอีกเหรอ” “เมื่อคืนนี้มิว… ตอบแทนไปแล้ว” “หยุดเลยทำไมคิดแบบนี้ ถ้าอยากได้แบบนั้นก็ได้ เอาแบบนี้มาเป็นเด็กเลี้ยงของพี่ ไม่ต้องทำงานกลางคืนแค่มาหาพี่ตามเวลาที่บอกก็พอ ไหน ๆ ก็จะต้องมาช่วยทำโปรเจคอยู่แล้วด้วย” “อะไรนะคะ!” เส้นทางความรักของทั้งคู่จะหาทางลงเอยได้หรือไม่ ทั้งกลุ่มเพื่อนของเขาที่เกลียดเธอจนไม่อยากมองหน้า ส่วนเธอเองก็กาหัวเขาเอาไว้ว่าเป็น "ผู้ชายอันตราย" และไม่ควรเกี่ยวข้องด้วยไม่ว่าเรื่องไหน แต่สุดท้าย... ความรักจะสามารถเปลี่ยนใจของทั้งคู่ได้หรือไม่ ..... ฝากติดตามกันต่อด้วยนะค๊าา

ชีวิตก่อนหน้านั้นข้าเลือกท่าน แต่ความเจ็บปวดนั้น.... ในชาตินี้ข้าไม่ขอรับมันเอาไว้อีกแล้ว ตำแหน่งพระชายาเอกนั่น... เก็บเอาไปให้ผู้ที่ต้องการมันเถิดเพคะท่านอ๋อง!! "เล่อชุนหลัน" ในชาติก่อนเป็นสตรีที่ลุ่มหลงในความรัก โง่เขลาจนยอมแต่งงานทั้ง ๆ ที่อีกฝ่ายไม่เคยรักนางเลย "หยางอีเหริน" ชิงอ๋องครองเมืองเหลียงโจว องค์ชายแปดพระโอรสของฮ่องเต้ที่ทั้งเย็นชา บ้าอำนาจเย็นชาไร้หัวใจ อีกทั้งเขา...ไม่เคยยอมรับนางในฐานะพระชายา แม้แต่ในวันส่งตัวก็ไม่ยอมเข้าพิธีรับเจ้าสาว “ท่านอ๋อง!! หากพระองค์ไม่เคยรู้สึก…รักหม่อมฉันเลยสักนิด เหตุใดจึงไม่…” “เหตุใดจึงไม่ปฏิเสธเจ้างั้นหรือ!! เจ้าเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจ เจ้าใช้ฐานะสตรีสูงศักดิ์และบุตรีเสนาบดีเล่อมาบีบบังคับข้า และหากข้าไม่ยอมแต่งงานนั่นก็เท่ากับว่าขัดพระทัยเสด็จพ่อ เจ้ามันร้ายกาจมากแผนการยิ่งกว่าที่ข้าคิดเอาไว้ มาตอนนี้ยังต้องการสิ่งใดอีก” “ท่านจะเข้าหอกับนางแต่ท่านอ๋องไม่แม้แต่จะ…. คืนที่เราอภิเษกกันท่านไม่เข้าแม้แต่พิธีรับตัวเจ้าสาว!!” “แต่ตอนนี้เจ้าก็เป็นพระชายาแล้วมิใช่หรือ จากนี้ก็จงทำตัวให้ดีดูแลตำหนักหลังตามหน้าที่ที่เจ้าควรจะทำ เจ้าอยากเข้ามาที่นี่เพื่อสิ่งนี้มิใช่หรืออย่างไรเล่อชุนหลัน” ความเจ็บปวดนี้เริ่มกัดกินใจจนนานวันเข้าเปลี่ยนเป็นความชินชา... จนไร้ความรู้สึก “ข้าคงไปไม่นาน เรื่องในตำหนักก็ฝากเจ้าดูแลด้วย” “เพคะ” “เจ้าไม่สบายงั้นหรือเหตุใดดูซูบลงไป” “ท่านอ๋องตรัสถามเช่นนี้ ไม่ทราบจริง ๆ หรือเพคะว่า…” “จินถิง” “พระชายา บ่าว…” “เจ้าไปเอาห่อยาที่ข้าเตรียมเอาไว้มาให้ท่านอ๋องติดตัวไปในกองทัพ แล้วก็ผ้าห่มที่เรา… พึ่งซื้อมานั่นด้วย” “เพคะพระชายา” “เจ้าไม่น่าลำบาก นี่เจ้าออกไปซื้อ…” “ตอนนี้อากาศเริ่มเย็นลงแล้ว ควรจะต้องหาผ้าห่มไปเพิ่มให้มากหน่อยเพคะ” “อ่อ ใช่ ขอบใจเจ้ามาก แล้วช่วงนี้เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” “สบายดีทุกอย่างเพคะ” จนวันที่เขาได้สูญเสียนางไป เขาจึงเริ่มเข้าใจว่าได้ทำหัวใจตัวเองหายไปพร้อมกับนาง แม้จะอยากพูดคุย ขอโทษหรือบอกรักกับนางสักเพียงใด... แต่บัดนี้ทุกอย่าง มันก็สายเกินไปเสียแล้ว..... “หยางอี้เหริน วาสนาด้ายแดงในชาตินี้ข้าขอตัดขาดกับท่านด้วยตัวเอง หากแม้นชาติหน้าพบกัน ข้าเล่อชุนหลันไม่ขอผูกวาสนาใด ๆ กับคนใจร้ายเช่นพระองค์อีก!!”

จากแอร์โฮสเตรสสาวและอดีตคุณหมอต้องข้ามภพไปเจอกับองค์ชายหมอที่ทั้งหยิ่ง เย็นชาและรังเกียจนาง แต่เกลียดยังไงถึงได้เอาแต่จับผิดจนตามติดไม่เลิก ไหนว่ารังเกียจข้าไงทำไมตามตื๊อไม่เลิกล่ะองค์ชายแปด จากแอร์โฮสเตรสสาวที่พึ่งได้ทำตามความฝันหลังจากที่แม่ของเธอตาย.... คิดว่าจะทำเพื่อความฝันตัวเองสักครั้งกลับต้องมาตายเพราะเครื่องบินตกลงไปในมหาสมุทรแปซิฟิกและข้ามไปอีกโลกหนึ่ง "ว่านเยว่เฟย" ชื่อเดียวกันกบเจ้าของร่างเดิมตื่นมาพร้อมกับยุคสมัยที่ย้อนกลับไปเป็นพันปี อีกทั้งยังรู้ทีหลังว่าผู้คนในโลกนี้เรียกเจ้าของร่างเดิมนี้ว่า "สตรีที่น่ารังเกียจแห่งต้าหยวน" โดยเฉพาะเขา.... "ฮ่าวจื่อหรง" องค์ชายแปด พระโอรสบุญธรรมของฮ่องเต้ เขาขึ้นชื่อเรื่องความเก่งกาจในวิชาแพทย์แต่เกลียดนางเป็นที่สุดเพราะก่อนหน้านี้นางเอาแต่ตามตื๊อเขาและทำสารพัดเพื่อจะได้ครอบครองเขา.... “อย่างไรเจ้ายังน่ารังเกียจเช่นเดิมเมื่อใดจะเลิกใช้วิธีการสกปรกเช่นนี้เสียที ข้าบอกเจ้าไปหลายครั้งแล้วว่าถึงอย่างไรงานหมั้นหมายระหว่างเราก็ไม่มีทางเกิดขึ้น ต่อให้เจ้าจะพยายามมากเพียงใดก็ตาม” “เขาพูดอะไรของเขากันน่ะ ใครจะหมั้นกับเขากันตาขี้เก๊กเอ๊ย” “ข้าพูดกับเจ้าอยู่นะว่านเยว่เฟย!!” “เป็นอะไร เจ้ากำลังเปลี่ยนไปเล่นบทใสซื่อบริสุทธิ์อยู่งั้นหรือ เจ้าไม่คิดว่าหลังจากเหตุการณ์ที่เจ้า…ลอบเข้าไปหาข้าที่ตำหนักสองเดือนก่อนนั่นผู้คนจะหลงลืมงั้นหรือ "สตรีน่ารังเกียจแห่งต้าหยวน" อย่าคิดว่าแกล้งตกน้ำแล้วจะเรียกร้องความสงสารจากเสด็จพ่อเพื่อบีบบังคับให้ข้ารับเจ้ามาเป็นพระชายา ชาตินี้ต่อให้เหลือเจ้าเป็นสตรีเพียงคนเดียว ข้าก็ไม่มีทางที่จะ…." “ท่านพล่ามพอหรือยัง” “อะไรนะ” “ข้าถามว่า ท่านพูดพล่ามเพ้อเจ้อเรื่อยเปื่อยเป็นนกแก้วนกขุนทองพอหรือยัง ถ้าพอแล้วก็เงียบแล้วฟังสักหน่อยเถอะ คิดว่าเป็นองค์ชายแล้วแน่นักหรือ ใหญ่มาจากไหนก็แค่มังกรน้อยลูกของฮ่องเต้ไม่ใช่หรืออย่างไรมีสิทธิ์อันใดมาต่อว่าผู้อื่น...” “หุบปาก!!” จากที่โกรธและเกลียด ก็ยิ่งทวีความเกลียดเพิ่มมากขึ้น เขาไม่เคยไว้ใจนางเลยจนต้องไล่จับผิดและเฝ้ามองพฤติกรรมที่น่าสงสัยนี้ของนาง.... จนกระทั่งเกิดเรื่องราวขึ้นในวังหลวง ที่ทำให้เหตุการณ์ในหัวใจของเขาเริ่มเปลี่ยนไป.... เรื่องราวจากนั้น รับรองว่าสนุกน่าติดตามค่า ฝากติดตามกันต่อด้วยนะค๊าา....

"เจียงลี่หลิน" บุตรสาวหมอเทวดาแห่งเมืองฉางที่ครอบครัวถูกพวกข้าศึกฆ่ายกครอบครัว เหลือเพียงแต่นางคนเดียว.... "เฉินจวินเซียว" ที่สูญเสียท่านลุงและอาจารย์คนแรกไปในการช่วยเหลือ "สกุลเจียง" ที่เคยมีพระคุณต่อสกุลเฉิน ในยามนั้นทั้งคู่ยังเด็ก เขา่จึงเกลียดนางและเรียกนางว่า "ปีศาจน้อย" เพราะนางไม่ต่างกับฆาตรกรที่ฆ่าคนในครอบครัวเขาไป.... “ข้าเกลียดนาง!! นางทำให้ท่านลุงต้องตาย เหตุใดต้องให้นางอยู่ที่นี่!!” “เซียวเอ๋อร์…นางจะเป็นน้องสาวของเจ้า รักกันเอาไว้” “ไม่!! ข้าไม่มีทางมีน้องสาว นางคือปีศาจ!!” .............................................................................. “มาทำอะไรที่นี่ยัยปีศาจน้อย” เขาถามนางเมื่อเห็นว่าเด็กน้อยเดินมาตัวคนเดียวที่ลานฝึกด้านหลังจวนซึ่งเป็นสนามขี่ม้าในจวนสกุลเฉิน “ท่านป้าให้ข้ามาตามท่านพี่ไปกินข้าวเจ้าค่ะ” “ใครเป็นพี่เจ้า!! ข้าไม่มีน้องสาวอย่าได้เรียกขานข้าเช่นนั้นอีกเป็นอันขาด!!” ผ่านเวลาไปกว่า 10 ปี... "เจียงลี่หลิน" เติบโตที่ชิงโจวเป็นสาวงามที่บุรุษใดก็ต้องการเป็นคู่ครอง.... "เฉินจวินเซียว" ถูกส่งไปที่แดนเหนือตั้งแต่เด็กเพราะเรื่องทะเลาะรุนแรงที่เกิดขึ้น เขากลับมาชิโจวพร้อมกับตำแหน่งที่ฮ่องเต้ประทานให้ "แม่ทัพพิทักษ์แดนเหนือ" เมื่อทั้งคู่กลับมาพบกันอีกครั้ง.... “อะไรนะ ปีศาจน้อยผู้นั้นก็ถึงวัยปักปิ่นแล้วเช่นกันงั้นหรือ โตแล้วสินะ” “ท่านแม่ทัพ ท่านหมายถึง…. คุณหนูเจียงผู้นั้นหรือขอรับ” “เจ้าเคยได้ยินข้าเรียกผู้ใดว่าปีศาจบ้างเล่าจางเต๋อ” “แต่ว่าเท่าที่ข้าสืบรู้มาก่อนหน้านี้ เห็นว่าคุณหนูเจียงเติบโตขึ้นมาเป็นสตรีที่ทั้งเพียบพร้อมและงดงามด้วยมารยาท ฝีมือดีดพิณและปักลายผ้าของนางเป็นที่หนึ่งในเมืองชิงโจวจนได้รับสมญานามว่า “ธิดาบุปผาเซียน” เลยนะขอรับ” “ต่อให้นางเป็นนางฟ้าลงมาจากแดนเซียน หรือธิดาแห่งสวรรค์แต่สำหรับข้านางก็ยังคงเป็นปีศาจน้อยอยู่ดี” ................................................... “สิบปีแล้วปีศาจน้อย ข้าชดใช้ให้เจ้าโดยถูกส่งมาอยู่แดนไกลนานถึงสิบปีเชียวนะ จากนี้ถึงคราวข้า...แก้แค้นเจ้าบ้างแล้ว” “นางงดงามจนได้สมญานามว่าธิดาบุปผาเซียน มีชายหนุ่มหลายคนเตรียมมอบของขวัญให้นางในวันทำพิธี…” “ต่อให้เจ้างดงามเพียงใดเจ้าก็ยังคงเป็นปีศาจน้อยของข้าอยู่ดี ข้าปล่อยให้เจ้าเสพสุขในจวนสกุลเฉินมานานกว่าสิบปีแล้ว ได้เวลาที่เจ้าจะต้องชดใช้คืนข้าบ้างแล้วปีศาจน้อย” เหตุการณ์ที่พบเจอในวัยเด็กยังคงเป็นความแค้นที่ฝังใจสำหรับเฉินจวินเซียว แต่เมื่อพบหน้านางอีกครั้ง ความรู้สึกเขากลับเปลี่ยนไป.... “กรี๊ด!!” “เจ้า!!” “ออกไปนะ เจ้าเป็นใครกันเหตุใดจึงได้เข้ามาในห้องอาบน้ำของข้า ออกไปนะ!!” “ปีศาจน้อย นี่ข้าเอง!!” “ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าไม่ทราบว่าจะมีคนเข้ามาใน…. ในนี้ท่านรีบสวมชุดก่อนเถอะเจ้าค่ะข้าจะออกไปรอข้างนอก” “เจ้าบอกว่าที่นี่…คือห้องอาบน้ำของเจ้างั้นหรือ” “ข้า!!…. ขออภัยท่านแม่ทัพ ระ เรื่องนี้…ทะ ท่านป้าเห็นว่าข้าควรจะแยกห้องอาบน้ำส่วนตัว ก็เลย..สะ สร้างห้องอาบน้ำให้ข้าไว้ที่นี่แต่ข้าไม่คิดว่าท่านแม่ทัพจะเข้ามา ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าจะกลับไปใช้…” “เดี๋ยว!!” “ในเมื่อเจ้าบอกว่าเป็นห้องอาบน้ำของเจ้า เช่นนั้นข้าก็ต้องขออภัยที่เข้ามาโดยมิได้รับอนุญาต” “มะ ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ทะ ที่นี่เป็น.... จวนของท่านดังนั้น…” “หือ เจ้าว่าอะไรนะข้าไม่ได้ยินเลย” “ปีศาจน้อย นี่เจ้ากำลังยั่วยวนข้าอยู่งั้นหรือ” แม้ว่าจะพยายามที่จะเกลียด แต่หัวใจเขากลับเรียกร้องหานางตลอดเวลา..... อีกใจอยากจะเกลียด อีกใจหนึ่งอยากทำดีด้วย แต่ปากกลับเอาแต่ประชดประชันเมื่อพบหน้า..... “อย่าเจ้าค่ะ!!” “ข้าถามเจ้าอยู่นะ เจ้ายั่วยวนบุรุษทั้งเมืองชิงโจวแล้ว ยังคิดอยากจะยั่วยวนข้าด้วยอีกคนงั้นหรือ ยัยปีศาจน้อยช่างกล้านักนะ” “ปล่อยข้าเถอะเจ้าค่ะ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทำเช่นนี้ ข้าเปล่ายั่วยวนท่านนะเจ้าคะ ท่านเข้าใจผิดแล้ว” “อย่ามองนะ!! ปล่อยข้า!! ฮึก!!” “เจ้าพรวดพราดเข้ามาในนี้เองแต่กลับกล่าวโทษข้า มาในตอนนี้ยังกล้าตะคอกข้า นี่เจ้าคิดว่าตนเองเป็นบุตรสาวสกุลเฉินไปแล้วหรืออย่างไร” “ปล่อยนะ ข้า…. ท่านแม่ทัพหากท่านไม่ปล่อยข้าจะ….” “หยุดนะเจ้าทำอะไร!!” นางคว้าเครื่องประดับบนศีรษะลงมาพาดคอตัวเองและเริ่มกรีดจนเป็นรอย แม่ทัพหนุ่มถึงกับตกใจและไม่คิดว่านางจะขู่เขาด้วยวิธีนี้ “เจ้าบ้าไปแล้วงั้นหรือ” “ได้โปรด…ปล่อยข้าไป” “ผ่านมาสิบปีเจ้าก็ยังไม่เปลี่ยนไปจากเดิม ยังใช้น้ำตานั่นเรียกร้องความสงสารความเห็นใจไม่หยุด น่ารำคาญ!!” เมื่อศัตรูหัวใจปรากฏ.....แม่ทัพหนุ่มผู้กล้าในสนามรบ เมื่อพบรักในสมรภูมิรัก เขาจะเอาชนะได้หรือไม่... “ทำไมล่ะ ทีกับผู้อื่นเจ้ากล้าคุยด้วยได้ตามปกติแต่พบข้าทีไรเหตุใดต้องทำท่ารังเกียจถึงเพียงนี้ หรือว่าเจ้าคิดจะหลอกล่อผู้ชายอื่นในจวนของข้างั้นหรือ” “ท่านแม่ทัพ!! เหตุใดท่านจึงได้…กล่าวหาข้ารุนแรงเช่นนี้ ข้ากับพี่เล่อหาน…” “พี่เล่อหาน!! หึ เรียกชื่อได้เต็มปากเต็มคำ นิสัยอยากได้พี่ชายจนตัวสั่นของเจ้านี่ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ ปีศาจน้อยเช่นเจ้ามันขาดความอบอุ่นมากเลยหรืออย่างไรถึงได้เอาแต่เรียกคนโน้นคนนี้ว่าพี่ตลอดเวลา!!” “เจ้าร้องไห้อีกแล้ว เอะอะก็บีบน้ำตาเจ้าคิดว่าข้าจะหลงกลเจ้างั้นหรือ ข้ามิใช่เจ้าบัณฑิตหน้าอ่อนนั่น ลูกไม้เช่นนี้ไม่ต้องนำมาใช้กับข้า” สุดท้ายความแค้นระหว่างเขากับนาง....จะจบลงเช่นไร ความรู้สึกที่เปลี่ยนไปจะเอาชนะความปากแข็งของแม่ทัพหนุ่มได้หรือไม่ และลี่หลินของเราจะสามารถข้ามผ่านความหวาดกลัวในตัวเขาไปได้หรือไม่... ติดตามต่อกันได้เลยนะคะ.....

“เผ็ดกว่าที่คิดนะยัยตัวเล็ก” "ตะวัน" หมอหนุ่มเจ้าสำราญ ทายาทนักธุรกิจชื่อดัง ฉลาด ดูเหมือนจะเจ้าชู้แต่เลือกกิน "ตันหยง" นักศึกษาสาวและโปรแกรมเมอร์อัจฉริยะ อาชีพพิเศษคือแก้ไขงานระบบจนถึงรับงานปลอมตัวจัดการคนทุกประเภทตามสั่งคือดี เมื่อทั้งสองมาพบกันอีกครั้ง ในฐานะ "คุณหมอ" กับ "นักศึกษาฝึกงานที่โรงพยาบาล" เรื่องราวที่ดูเหมือนบังเอิญ แต่ว่า "จะใช่เหรอ"

"หมอภาส" อาจารย์หมอสุดโหด ดุที่สุดในแผนกแม้ว่าหน้าตาจะหล่อแต่ปากร้ายจนไม่กล้ามีใครอยากเข้าใกล้ "อลิศ" นักศึกษาคณะเภสัชศาสตร์ที่เอาแต่ใจ และดื้อรั้นไม่ยอมคน สกิลฝีปากก็ไม่ธรรมดา “คุณพูดอะไร ก็ยานี่….” “คุณก็ดูก่อนสิคะแล้วค่อยด่า” “นี่คุณ!! หัดมีมารยาทหน่อย คุณเด็กกว่าผมตั้งกี่ปี” “ก็เงียบแล้วหัดฟังบ้างสิคะ!! กำลังจะพูดอยู่นี่ยังไงถ้าคุณไม่เงียบแล้วฟังจะรู้เรื่องไหมล่ะคะ” อีกคนหนึ่งก็ไม่ยอมพูดในสิ่งที่ทำเพื่อคนอื่น..... ส่วนอีกคนก็เข้าใจผิดเพราะความไม่เข้าใจ..... “เหอะ ๆ ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง” “อลิศ มีอะไรเหรอ” “ที่แท้พวกเขาก็เป็นแฟนกันนี่เองถึงว่าล่ะถึงได้สั่งให้พวกเราย้ายแผนก ที่แท้ก็คงกลัวแฟนตัวเองโดนสอบสวนสินะ ทุเรศที่สุด” “อลิศแกเบาเสียงหน่อย” “เอาเถอะ ทนอีกแค่สองเดือนก็จะไปให้พ้น ๆ ที่นี่แล้ว” สุดท้าย.....ก็ไม่ต่างกับระเบิดเวลา!!.... “คุณมีปัญหาอะไรกับการทำงานกับผมกันแน่” “ก็รู้ ๆ กันอยู่อย่าทำเป็นไม่รู้เลยค่ะคุณหมอ ทางที่ดีอย่ายุ่งกับเด็กฝึกงานเลยค่ะ เหลือเวลาอีกไม่นานคุณก็…” “ผมถามว่าคุณมีปัญหาอะไรมากนักกับการทำงานกับผม ถ้าเป็นเรื่องที่ต้องย้ายแผนก นั่นทุกฝ่ายเห็นพ้องแล้วว่ามันเหมาะสม” “งั้นเหรอคะ ก็..คงอย่างนั้นมั้งคะ ไม่ทราบ” “คุณคิดว่าผู้บริหารไม่ได้มองเห็นปัญหาครั้งนี้เลยสินะถึงได้พูดจาอวดดีอยู่ตรงนี้” “ถ้ารู้แล้วหุบปากเงียบไม่พูดไม่อธิบายแล้วปล่อยให้เข้าใจไปแบบนั้นก็สมควรแล้วนี่คะที่ต้องเจอกับบรรยากาศในการทำงานแบบนี้” “ผมไม่ได้มีหน้าที่อธิบายการทำงานของเจ้าหน้าที่ที่นี่” “ถ้าอย่างนั้นคุณหมอก็ไม่จำเป็นจะต้องสนใจเด็กฝึกงานที่มาทำงานแค่ชั่วคราวอย่างอลิศก็ได้นี่คะ” “คุณคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน แค่มีแฟนเป็นหมออยู่ในโรงพยาบาลก็จะพูดจาไร้มารยาทแบบนี้กับหมอคนอื่น ๆ ได้งั้นเหรอ” แต่แล้ว!!.....เรื่องที่ทุกคนไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น คนสองคนที่เอาแต่ทะเลาะกัน.... แต่เมื่อพวกเขาถึงเวลาคลั่งรักกันนั้น....... “พอแล้วอลิศ นอนเถอะครับ” “อื้อ…ไม่เอา ขออีกทีนะคะ” “คุณไม่เหนื่อยเหรอ” “หมอคะ คุณบอกว่าจะตามใจอลิศ…หมอ!!” “ก็ได้ครับ ก็ได้” แต่ "หมอภาส" ก็คือหมอภาสยังคงไม่ทิ้งมาดคนขรึมปากร้ายแต่ใจอ่อนยวบ...... “จะไปไหนแต่เช้าเหรอ” “หมอภาสคะ คือ….เมื่อคืนนี้อลิศ…” “คุณคิดจะรับผิดชอบผมยังไง” “คะ??” "อลิศ"จะจัดการยังไงกับพี่หมอภาสที่ "คลั่งรัก" แต่ก็ "ปากร้าย" คนนี้ดีนะ....... นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายรัก ไม่มีปมดราม่านะคะ เป็นแนวสุขนิยมรักเดียวพลอตเรื่องไม่ซับซ้อนไม่ต้องเดามากมาย อ่านคลายเครียดกันนะคะ สำหรับใครที่เน้นดราม่าหนักๆเรื่องนี้อาจจะไม่ตรงจริตน๊าา....

"เจษบดินทร์" หรือ "หมอเจษ" หมอสูตินรีเวชโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง เขาเป็นคนเงียบขรึม เย็นชาและปากร้าย ไม่ชอบแสดงความรู้สึก หลายปีก่อน เขาถูกคนรักทอดทิ้ง จึงพึ่งจะรู้สึกตัว "ว่าใครกันแน่ที่เขาอยากครอบครอง" "ชลเนตร" หรือ "อาย" สาวน้อยนิเทศศาตร์ปี 3 เธอเคยเป็นเด็กที่ยิ้มง่าย จริงใจ และเป็นน้องสาวที่น่ารักของเขา แต่เพราะจุดเปลี่ยนในคืนนั้น ทำให้เธอต้องกลายเป็นเมียลับ ๆ ของเขาแทน คนหนึ่งที่แอบรักเขามาโดยตลอด แต่เพราะฐานะเพียงเด็กในบ้าน ความคิดนี้...เธอจึงไม่กล้าแม้แต่จะคิด เขา....ที่หลงรอยยิ้มแรกของเธอ แต่ก็เป็นเพราะเขาอีกนั่นเอง ที่ทำให้รอยยิ้มนั้นของเธอ หายไป.... วันนี้ เขาอยากได้รอยยิ้มนั้นคืนมา ไม่สิ.... เขาอยากได้ทั้งหมด ทั้งรอยยิ้ม และตัวเธอ เขาไม่มีทางยอมปล่อยเธอไป และเขาต้องได้ครอบครองทั้งหมด..... “เธอเห็นอะไร ได้ยินอะไรบ้างพูดมาสิ” “ม่ะ…ไม่ค่ะ ไม่ได้ยินอะไรเลย” “โกหก เธอได้ยินแน่ ๆ” “อาย….คุณเจษคะ อายขอโทษอายจะไม่พูดค่ะ อายจะ…ว๊าย!!” เมื่อเขาได้ครอบครองเธอ.... นอกจากรอยยิ้มที่หายไปแล้ว เขากลับได้เธอที่แสนเย็นชากลับมาอีกด้วย เธอจะตอบสนองเขา ก็ต่อเมื่อ....... อยู่บนเตียงเท่านั้น...... “อ๊าา… หมอขาา….เร็ว ๆ ค่ะ” “อยากโดนแล้วเหรอ ขอร้องสิ ตาเธอแล้วอาย” “หมอคะ ได้โปรด….เข้ามาเร็ว ๆ ค่ะ อายอยากได้ อ๊าา….ไม่เอา…ไม่เอานิ้วค่ะหมอ” ยิ่งนานวัน ยิ่งอยู่ใกล้ ยิ่งไม่อยากเสียเธอไป แต่เธอกลับคิดคนละอย่างกับเขา เธออยากเป็นอิสระจากเขา และอยากให้เขา.... ปล่อยเธอไป...... มีหรือที่คนอย่าง "เจษบดินทร์" จะยอมให้เธอจากไป.....

หลุดมาในนิยายที่เป็นเพียงนางร้ายตัวประกอบที่มีบทเพียง 3 หน้าก็ถูกพระเอกฆ่าตาย เช่นนั้นข้าก็จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก แต่ว่า "ข้าจะไม่ยอมยกเลิกงานหมั้นของเราเป็นอันขาด!!” ยุ่งละสิ พระเอกปล่อยข้าไปเถอะ!!

“หากเจ้ากล้าขยับแขนออกไปเพียงนิดละก็…” “นี่ก็แทบจะสิงร่างของพระองค์แล้วนะเพคะ” “เจ้าเลือกจะทำเช่นนี้เอง เช่นนั้นก็อย่าบ่น”

“ฟ่างชิงเยี่ยน ข้าขอพูด…เป็นครั้งสุดท้าย…เจ้าจะทำอะไร” “ข้าต้องการท่าน อย่าพูดมาก เข้าหอกันเถอะเร็วเข้า!!”

ไหนบอกว่าเกลียดไงล่ะ ทำไมต้องตามจับผิด ก็ในเมื่อเกลียดกัน แต่ทำไมเจอเขาทุกที่เลยล่ะ นายพลปากจัดคนนี้ ต้องการอะไรจากฉันกันแน่! แต่ถึงจะปากร้าย แต่หุ่นแซบเป็นบ้าเลย ตามมาก ๆ เดี๋ยวแม่ก็จับปล้ำเสียนี่!!!

ใครจะคิดว่าอ๋องแม่ทัพผู้กระหายเลือดและสงครามยามคลั่งรักจะหึงหวงหนักจนแทบเสียความเป็นตัวของตัวเองเช่นนี้เพียงได้พบกับนาง..อีกครั้ง “ฟางหลีม่าน” บุตรสาวคนกลางของแม่ทัพใหม่แห่งเมืองซีโจวได้รับราชโองการ "หมั้นหมาย" กับท่านอ๋องแม่ทัพ หรือองค์ชายเก้า ซึ่งเป็นรักแรกและรักเดียวที่เกิดขึ้นในหัวใจขอนาง “หยางห่าวหราน” อ๋องแม่ทัพที่ขึ้นชื่อว่าเป็น "พญามัจจุราช" แห่งสนามรบ "ท่านอ๋องกระหายเลือด" ตามที่คนอื่น ๆ มักชอบเอ่ยถึงเขา ไม่ว่าท่านอ๋องจะไปทำศึกที่ใด ที่นั่นล้วนแต่ต้องปราชัยให้กับเขาทั้งสิ้น.... ทั้งคู่ได้รับราชโองการ "หมั้นหมาย" ซึ่งแม้ว่าท่านอ๋องจะมิได้สนพระทัย และถึงขั้นอยากหาทางเลี่ยง แต่นางกลับเป็นน้องของสหายสนิท "ฟางอี้หลง" ทำให้พระองค์รู้สึกลำบากพระทัยอยู่ไม่น้อย แต่สำหรับ "ฟางหลีม่าน" นั้น เป็นสิ่งเดียวที่นางรอคอย จนกระทั่งแอบลอบเข้ากองทัพในนาม "หมอหลี่เหยา" ท่านอ๋อง : “แต่งงาน พระชายางั้นหรือ มีผู้ใดที่อยากจะเป็นพระชายาอ๋องกระหายเลือดอย่างข้ากันเล่า” ฟางหลีม่าน : “ข้าอย่างไรเล่า ข้าอยากจะเป็นพระชายท่านอ๋องเจ้าค่ะ ข้าจะรับราชโองการครั้งนี้เอง” นิยายเรื่องนี้เป็นแนวสุขนิยมเน้นเรื่องความรักและความผูกพันของตัวละคร เป็นแนวรักเดียวใจเดียว คลั่งรักมีความโบ้ของพระเอกเล็กน้อย ดราม่ามีบ้างเพื่อเพิ่มอรรถรสเท่านั้น บางฉากบางตอนมีการบรรยายฉากอีโรติกค่อนข้างละเอียด ไม่เหมาะกับเด็กและเยาวชน กรุณาใช้วิจารณญาณในการเสพงานนะคะ เรื่องราวในนิยายเป็นเพียงจินตนาการจากผู้เชียน ตัวละครไม่ได้อ้างอิงกับประวัติศาสตร์ใด ๆ ทั้งสิ้น

ตกลงจะเป็นแค่พระชายาจำเป็นให้เพียงหกเดือน แต่ทำไมจ้องแต่จะกินข้าเช่นนี้เล่าเพคะท่านอ๋อง....ทั้งตามหึง ทั้งรุกหนักขนาดนี้ แล้วข้าจะรอดหรือไม่ ไหนบอกว่าท่านอ๋องผู้นี้เย็นชาไง!! นี่มันหื่นเกินไปแล้ว!! "หมิงอันเฟย" ศิษย์สาวอันดับหนึ่งของสำนักเทียนซู หนีลงเขาเพราะจดหมายจากบิดาที่จะจับนางหมั้นหมายกับบุรุษที่นางไม่พึ่งใจ ด้วยนิสัยรักสนุก ชอบท่องเที่ยว ดื้อดึง นางจึงหนีมายังเมืองฉินโจว แคว้นฉิน จนได้พบกับเขาโดยบังเอิญ "เซียวฟู่เฉิน" ชินอ๋องแห่งฉินโจวที่ถูกคนรักและพี่ชายแท้ ๆ หักหลัง เขากลายเป็นคนเย็นชา ไม่ไว้ใจผู้ใดอีกเลยแต่เมื่อพบกับนาง เขากลับเริ่มถูกละลายพฤติกรรมไปทีละน้อยจนต้องตามหานางไปถึง "หอต้าหรง" หรือองค์กรลับที่ทำงานเป็นสายสืบทั่วทุกแคว้น มาสาขาตามที่ต่าง ๆ ถึงสิบกว่าแห่ง เขายื่นเงื่อนไขให้นางเป็น "พระชายา" ให้เขา ที่หอต้าหรง หากอยากได้เงิน ที่พักและอาหาร ต้องทำงานแลก อันเฟยจึงยอมตอบรับเงื่อนไขของท่านอ๋องผู้นี้แต่ว่าใครจะรู้.... "ยิ่งใกล้ ยิ่งอยากสัมผัส...." "ยิ่งอยู่ห่างสายตา กลับยิ่งมองหา" "ยิ่งเห็นคนอื่นเข้าใกล้ ก็เริ่มรู้สึกหงุดหงิด" สุดท้ายก็ระเบิดอารมณ์จนเผอทำร้ายคนจนได้ เอ๊า!!....พระเอกผู้เย็นชาของชั้น "จากไม่สนใจกับเริ่มรุก.....และรุกหนักขึ้น" "จากพระชายาปลอม ๆ กลับไม่ยอมทำตามข้อตกลงเสียแล้ว" "จู่ ๆ ท่านอ๋องก็อยากกินพระชายาปลอม ๆ ผู้นี้ขึ้นมา เอาอย่างไรล่ะ จะรอดหรือไม่กันนะ....... ตามไปดูความคลั่งรักพระชายาปลอม ๆ ของท่านอ๋องที่เย็นชาดุจน้ำแข็ง จะถูกสาวน้อยเช่นอันเฟยละลายหัวใจจนกลายเป็นโบ้น้อยได้หรือไม่.... เหตุการณ์ในนิยายเป็นเรื่องที่แต่งขึ้น มีถ้อยคำและการบรรยายเรื่องเพศค่อนข้างละเอียด ไม่เหมาะสำหรับผู้ที่มีอายุไม่ถึง 18 ปี ชื่อคน สถานที่และอื่น ๆ ล้วนสมมุติขึ้น โดยมิได้อิงประวัติศาสตร์ใด ๆ อ่านเพื่อความบรรเทิงเท่านั้น หากพร้อมแล้วก็....ไปลองอ่านตัวอย่างสปอยส์เล็ก ๆ น้อย ๆ กันจ้า.....

"ฟู่ซิ่วอิง" บุตรีของแม่ทัพใหญ่ถูกวางยาและส่งไปอยุ่ในห้องรับรองแขกใจตำหนักท่านอ๋องคืนงานเลี้ยงต้อนรับ "ฉางรุ่ยหยาง" ท่านอ๋องคนใหม่ "องค์ชายหก" ของฮ่องเต้ที่ถูกส่งมาปกครองเมือง "หลิงโจว" งานอภิเษกระหว่างทั้งคู่ถูกจัดขึ้นด้วยความไม่เต็มพระทัยของท่านอ๋องเพราะเขามิได้รักนาง และ นางก็มิได้รู้สึกพิเศษกับเขาเพียงแต่ "พรหมจรรย์" ที่เสียไป เขาจึงต้องรับผิดชอบ แต่งตั้งนางเป็นพระชายา "เมิ่งลี่ถิง" บุตรสาวราชครู ผู้ที่เป็นคนที่ถูกเรียกได้ว่า "ว่าที่พระชายา" เดินทางตามท่านอ๋องมาจากเมืองหลวงกลับต้องเสียใจและโกรธแค้นยิ่งนักเมื่อท่านอ๋องต้องเข้าพิธีอภิเษกและแต่งตั้งสตรีอื่นเป็นพระชายาอย่างหลีกเลี่ยงมิได้ “กรี๊ด!!!!! ช่วยด้วย!!! เร็ว ๆ เข้าพระชายา…..ฆ่าตัวตาย!!!” “อะไรนะ!!!” ราวกับเรื่องตลกเมื่อวันส่งตัวก็พบว่าพระชายานั้นฆ่าตัวตายในห้องส่งตัว แต่ทว่า.....นางกลับฟื้นขึ้นมา....แล้วเปลี่ยนไปราวกับคนละคน “รูนี้นี่เอง….กลิ่นยาสลบไม่ผิดแน่” นางลูบรอบ ๆ รู้หน้าต่างนั้น ท่านอ๋องมองตามนางและเผลอเดินตามนางไปด้วยและต้องตกใจอีกครั้งเมื่อนางหันมา “เจ้าจะทำอะไร” “ผ้าแพรนั่น!!” “เจ้าหมายถึง….” นางค่อย ๆ เดินไปที่กองผ้าแพรขาวที่ถูกวางเอาไว้มุมห้องด้านในและเริ่มสาว ๆ ดูสิ่งผิดปกติจนพบบางอย่างเป็นจุดดำ ๆ “รอยนิ้วมือ” “ว่าอย่างไรนะ” “ดูจากรอยที่ทิ้งเอาไว้ น่าจะเป็นผู้ชายเพราะใหญ่กว่านิ่วของข้า” “เจ้าคิดว่าผู้ที่ทำร้ายเจ้า…” “แล้วเหตุใดกลิ่นยาสลบจึงหายไปอย่างรวดเร็วนัก หรือว่า…” ท่านอ๋องเองก็ตกพระทัยไม่น้อยกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของสตรีตรงหน้า ในเมื่อต้องสืบหาหลักฐาน และไหน ๆ ก็ต้องเข้าหอกับเขา....นางจึงตัดสินใจ!! “ทีนี้ก็ ถอดชุดเกะกะนี่ออกเถิดเพคะแล้วเราจะได้เข้าหอกัน” “ฟู่ซิ่วอิง เจ้ามันหน้าไม่อาย” “จะอายทำไมกันเพคะ ในเมื่อคืนนี้ก็มิใช่คืนแรกของพวกเราเสียหน่อย มาเถอะน่า ถึงอย่างไรธรรมเนียมนี้ก็มิใช่ว่าพึ่งมี อย่างไรคืนนี้ท่านก็หนีออกไปจากห้องนี้ไม่ได้อยู่ดี” “เจ้า!!” “อืม ท่านอ๋องพระองค์…จูบไม่เป็นหรือเพคะ” “เจ้าว่าอย่างไรนะ นี่เจ้ากล้า…” “เพคะ จูบราวกับทารกดูดนมมารดาเช่นนี้ อ๊ะ!!…อื้มมม!!”

ข้ามมิติ ข้ามห้วงเวลา ย้อนเวลา ไม่!! ข้าแค่ขอโกงเวลาเพื่อกลับมาใช้ชีวิตให้ดีกว่าเดิม กลับมาครานี้ข้าจะฟาดคนตอแหลให้ราบเลยคอยดู รวมทั้งท่านด้วย ท่านอ๋อง!!