ไม่รู้ว่าต้องทำบุญเก้าวัด สิบวัด ยี่สิบวัด ถึงจะสะเดาะเคราะห์กรรมใหญ่ในครั้งนี้ได้ เมื่อคนที่เป็นอาจารย์สอนอยู่ตรงหน้าเธอนั้น คือ 'อดีตคนรัก ไม่สิ...'อดีตคนเลว' ที่ทิ้งเธอไป  พร้อมกับมอบสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า 'ลูกน้อย' ไว้ให้คุณแม่วัย 18 ในตอนนั้นต่างหาก  อนาคตที่วาดฝันไว้ ดับวูบลงทันตาเห็น เธอต้องทนลำบากเลี้ยงลูกมาคนเดียว พอตั้งหลักได้อยากทำตามความฝันกลับเหมือนสวรรค์แกล้งส่งเขามาอีกครั้ง ส่งคนเลวมาทำไมก่อน! เดี๋ยวอีวิวจะด่ายันเทวดา มาเอามันกลับไป!

เพียงแค่ค่ำคืนเดียวที่เขาพลาดพลั้ง จากเด็กสาวที่ไร้ที่พึ่งพา หนึ่งเดียวที่เธอเฝ้ามองด้วยความรักและเคารพก็คือชายที่อายุห่างกับเธอถึงยี่สิบห้าปี เขาเป็นรักแรกพบ เป็นผู้มีพระคุณสำหรับเธอ เธอยินยอมมอบทั้งกายใจและชีวิตทั้งชีวิตให้เขา กับการก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งเมียคุณอาทิตย์ ซึ่งความเป็นไปได้นั้นมีเพียงศูนย์ และศูนย์เท่านั้น... เพราะเขาเกลียดความหน้าด้านของเธอยิ่งกว่าอะไรดี! “คุณอาทิตย์เคยรักใครบ้างไหมคะ?” “ไม่เคย” “ไม่เคยมีคนที่รัก?” “ไม่เคยคิดจะรักต่างหาก โดยเฉพาะคนที่ถามฉันตอนนี้” “แต่หนูเป็นเมียคุณอาทิตย์แล้วนะคะ” “แค่นอนให้ฉันเอา อย่าเพ้ออย่าฝันว่าจะมาใช้คำว่าเมียกับฉัน” __________________________________ //// “ยังจะให้พ่อแม่ไอ้นั่นมาสู่ขอเธอ กับฉันที่เป็นผัวเธออีกไหม? ยัยเด็กน้อย” “มะ ไม่เอาแล้วค่ะ ฮึก!” “ดี ทีหลังอย่ามาเล่นกับระบบประสาทฉันนะแก้ว เพราะฉันจะเอาเธอแบบนี้ทั้งวัน ไม่ต้องเห็นเดือนเห็นหมอก!”

อุตส่าต์หนีไปดามใจที่กรุงเทพตั้งห้าปี กลับมาเจอเธอที่เป็นอดีตและไอ้ที่เกาะขาหนึบนั่นก็คงจะลูกของผัวใหม่ล่ะสิท่า เหอะ! หน้าไม่เห็นเหมือนพ่อเลยสักนิด “ถ้าได้ฉันเป็นพ่อนะไอ้หนู สาวกรี๊ดแกจนตดแตกแน่” “พี่กล้า_” “พี่กล้ามีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ?” “ผัวไปไหน?” “ไม่มีจ้ะ” “เหอะ” “มันทิ้งไปมีเมียใหม่ หรือเห็นผู้ชายแล้วบอกว่าตัวเองไม่มีผัวล่ะ?” กลับบ้านมาคนว่าง ๆ แบบเขาก็ควรจะทำอะไรที่มันมีประโยชน์สักหน่อยสิ อย่างเช่นการไปแอบมองอดีตแบบเธอ ขับรถวนรอบหมู่บ้านอย่างกับรถเติมน้ำเปล่าไม่ใช่น้ำมัน แล้วถามคำถามกวนส้นตี_แบบนี้ เขาสะใจมากที่ได้เยาะเย้ยคนแบบเธอ ผู้หญิงใจร้ายที่ทำเขากินไม่อิ่มหลับไม่เต็มตามาห้าปีเต็ม แต่ไม่รู้ว่าทำไมเวลาเจอหน้ากันเขาต้องใจอ่อน แพ้ให้กับความใสซื่อไร้เดียงสาของเธอตลอด แถมเจ้าเด็กน้อยหน้าหล่อลูกชายที่เกาะเธอหนึบด้วยอีกคน เขาทั้งเเกลียด ทั้งสงสาร จนกระทั่งวันที่เขาต้องมารู้ความจริงบางอย่าง… “แล้ว…แล้วถ้าเป็นลูกกูจริงทำไมน้ำค้างถึงไม่บอกกูวะ” “บอกห่าไร!! มึงบล็อกเบอร์พวกกูสัสเอ้ย! คนทั่วบ้านทั่วเมืองเขารู้หมดว่าต้นไผ่เป็นลูกมึง ยกเว้นควายเรียกพี่แบบมึงนี่แหละที่ไม่รู้เหี้ยไรกับเขา” “…” “นะ น้ำค้างท้องตอนไหน?” “ตอนเอากับมึง” “ไม่ใช่ไอ้ห่า กูหมายถึงท้องช่วงไหน” _______________ “พี่ขอโทษ ~” “ พ่อมันแย่เอง” “พ่อนี่งอแงจังเลยเนอะแม่ ไม่เห็นเก่งเหมือนไผ่เลย” “พี่กล้า พี่ช่วยไปร้องไห้อยู่หลังส้วมเถอะจ้ะ อายต้นไผ่”

“ปะป๊าขา~มีคนว่าหนูเป็นเด็กเสี่ยอีกแล้วค่ะ” เป็นครั้งที่ร้อยล่ะมั้งที่เธอวิ่งมาฟ้องคนแก่คนนี้ “หนูก็อย่าไปสนใจสิคะ เขาแค่ไม่รู้ว่าหนูมีผัวแล้วล่ะมั้ง” “ผัวอะไรกัน เขาคิดว่าป๊าเป็นพ่อหนูต่างหาก” ใช่แล้ว…ตาแก่อายุสี่สิบสอง หล่อรวยสายเปย์คนนี้เป็นผัวเธอจริง ๆ วิเศษมาก แต่หากจะให้วิเศษมากกว่านี้คือ เขาต้องเป็นผัวเธอคนเดียวเท่านั้น ไม่ใช่ผัวชาวบ้าน… “ปล่อยหนูไปสักที! ป๊ามีเมียแล้ว!!มีเมียแล้วจะมายุ่งกับหนูทำไม!?” “ใช่!มีเมียแล้ว แล้วป๊าก็จะยุ่งเพราะหนูคือเมียป๊า”

เพราะคำทำนายบ้าบอจากซินแสแก่ ๆ และเพียงเพราะเหตุผลที่ว่า “หากเขาอยู่กับยัยเด็กเอ๋อนมเท่าตุ่มยุงกัดคนนี้เเล้วเขาถึงจะรักษาไข่และมีชีวิตรอดต่อไปได้” ทำให้เขาต้องถูกบังคับให้แต่งงานกับเธอโดยไม่เต็มใจ การเเต่งงานครั้งนี้สำหรับเขาก็แค่เเต่งแก้เคล็ดตามที่ผู้เป็นแม่ต้องการเท่านั้น  ให้รักเธองั้นเหรอคงได้แค่ฝัน  เพราะในสายตาเขาเธอก็แค่ยัยเด็กเอ๋อที่อยากจะเป็นเมียเขาจนตัวสั่น ส่วนเธอนั้นกลับคิดตรงข้าม  เขาคือพี่ชาย  คือรักเเรก  คือคนที่เธออยากใช้คำว่าครอบครัวร่วมกัน... แต่การแต่งงานที่ไม่ได้มาจากความรักของทั้งสองฝ่ายมีหรือจะไปได้ดี  ชีวิตครอบครัวที่ราบรื่นคงเป็นเรื่องที่ได้แค่คิด  คำว่า "อยากหย่า" เกิดขึ้นบ่อยครั้งจนความสัมพันธ์เสี่ยงที่จะจบลง  แต่ทว่าคนอยากหย่ากลับไม่ใช่คนเเรกที่พูดนักพูดหนาซะนี่... /////// "ปล่อย ถ้าพี่ไม่เอาก็ฝากไว้นี่แหละ เดี๋ยวหวาให้คนเอาไปส่งที่คอนโด" "ไม่ต้องเอาไปส่ง ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เพราะพี่จะกลับมาอยู่ที่นี่ กลับมาอยู่บ้านเราเหมือนเดิม" "กลับมาทำไม? เราหย่ากันเเล้วไม่ใช่หรือไง หนูไม่ได้วุ่นวายกับพี่แล้วนี่!" "ใครบอกว่าพี่หย่า ทะเบียนสมรสเรายังมีเหมือนเดิมหวา พี่ไม่ได้เซ็นอะไรทั้งนั้น" _________

ถ้าผัวเก่ามันจะเลวขนาดนี้ ทางออกที่ดีคือผัวใหม่เท่านั้น! ผัวเก่าสันดานหมา ปะทะ ผัวใหม่หุ่นกัปตันอเมริกา แต่หน้าองคุลีมาล "อย่าอ๋องไอ้สั_! ตอนนี้เขาเป็นเมียกู!" เพราะคำว่า "รัก" ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งต้องอดทน กับนิสัยห่วยๆ ของผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็น "แฟนคนเเรก" ทำเพื่อเขาทุกอย่าง ถูกด้อยค่า และถูกมองข้าม สารพัดเรื่องราวห่วยแตก!ที่เธอนั้นต้องพบเจอ ไม่เคยได้มีโอกาสเป็นผู้ถูกรัก  จนได้มาเจอกับ "เขา " คนที่เข้ามาเปลี่ยนให้ผู้หญิงที่ถูกทิ้งขว้างราวกับสิ่งของไม่มีคุณค่า ให้กลับมาสดใสได้อีกครั้ง และรักครั้งนี้ ทำให้เธอได้สัมผัสกับคำว่า "แฟนที่ดี"   จนวันหนึ่ง... แฟนเก่าคนนั้น กลับมาวุ่นวายกับชีวิตเธอและเขาอีกครั้ง และดูท่าจะไม่ยอมรามือง่าย เพราะเป้าหมายของเขา คือการทวงคืน "เธอ"

“ป๊ากูยังเอาเพื่อนมาทำแม่ให้กูได้เลย ทำไมกูจะเอามึงทำเมียบ้างไม่ได้วะ? มึงก็ดูอยากเป็นนี่” ความสัมพันธ์แบบไหนกัน?เป็นแค่ที่ระบาย เป็นตัวสำรอง เป็นคนรับใช้ให้เพื่อนสนิทตัวเอง เป็นเพื่อนไม่ว่าจะทุกข์จะสุข เป็นทุกอย่างยกเว้น'คนรัก'นี่มันความสัมพันธ์แบบไหนกัน? แต่ที่เเน่ๆ คือเธอไม่อยากเป็นแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว ไม่อยากถูกด้อยค่า และเป็นตัวตลกในสายตาใครต่อใครอีกต่อไป แต่พอถึงตอนจะตัดใจ  เพื่อนสนิทกลับอยากเปลี่ยนสถานะตัวเองขึ้นมาเป็น'ผัว'ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอที่เเสนยุ่งเหยิงนี้  ควรจะไปจบที่ตรงไหนดี?

เมื่อรุ่นพี่ที่สนิท ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต สิ่งที่พายุได้รับจากการเป็นเจ้าหนี้ ที่ไม่ได้เงินคืนซักบาท แถมยังต้องรับอุปการะสาวน้อยน่ารัก ที่สูญเสียทั้งพ่อและแม่ เขาจึงจำเป็นที่จะต้องรับเลี้ยงเธอไว้! ในฐานะ"ของเล่นแก้ขัด" แต่สำหรับสาวน้อยไร้เดียงสา ผู้อ่อนต่อโลกอย่าง "ข้าวหอม" กลับมองว่าสิ่งที่เขาให้มา มันคือ "ความรัก "  เมื่อความดีและความใสซื่อของเด็กสาวคนหนึ่ง ไม่สามารถหยุดความเจ้าชู้รักสนุกของคนที่เธอรักได้ และได้ยินคำพูดเหยียดหยามมากมาย ข้าวหอมจึงเลือกที่จะหนีออกไปจากชีวิตผู้ชายใจร้ายที่เธอไม่มีวันลืมได้ลง... แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะ"บุญวาสนา" หรือ"บุญวาดชาติหมา" ทำให้ทั้งคู่กลับมาเจอกัน! ในฐานะ ท่านประธานของบริษัท กับเด็กนักศึกษาฝึกงาน ที่การกลับมาเจอกันครั้งนี้ ข้าวหอมคนเดิมของพายุ กลับเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง...

เรื่องราวความสัมพันธ์ของเพื่อนสนิท ระหว่างสาวสุดจี๊ดที่แสนจะบอบบาง กับเพื่อนชายสุดหล่อ ปากแซ่บที่ความสัมพันธ์นี้จะไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบเพื่อนตลอดไป... "กูไม่ใช่เพื่อนมึง ตั้งแต่วันที่กูยัดคว_เข้าไปในตัวมึงแล้วค่าาา อิเวร..."