“ฉันไม่ได้ลืมหรอกว่าเคยสัญญาอะไรเอาไว้ ถ้างั้น...วันนี้ฉันขอสัญญานั่นคืนแล้วกันนะ
~
~
~
เราเลิกกันเถอะ”
น้ำเสียงเย็นชาหลุดออกจากปากฉันที่ปราศจากเยื่อใย น้ำตาที่หยดลงพวงแก้มปลิวหายไปกับสายลมด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส ฉันเดินจากมาหลังจากทำในสิ่งที่ถูกต้อง แม้จะสวนทางกับหัวใจที่ถูกทำร้ายก็ตาม
ผมได้แต่มองแผ่นหลังของพี่โซที่ค่อยๆ ห่างออกไป ไม่น่าเชื่อว่าคำพูดเพียงไม่กี่คำจะทำให้ลูกผู้ชายอย่างผมแทบจะล้มทั้งยืน
เราเลิกกันเถอะ
ประโยคนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของผม
แม้จะผ่านไปเป็นอาทิตย์แล้วมันกลับยังชัดทุกถ้อยคำ ใบหน้าที่ไร้เยื่อใยคอยตอกย้ำว่าผมเสียพี่เขาไปแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่สามารถหลุดออกมาจากตรงนั้นได้แม้แต่วินาทีเดียว
ทำไมผมถึงลืมพี่โซไม่ได้สักที
“คุณหนูคะ คุณท่านให้นมมาตามลงไปทานข้าวค่ะ”
เสียงรื่นหูของนมเวลานี้ไม่อาจทำให้ผมรู้สึกสบายใจได้เหมือนทุกครั้ง
“ผมไม่หิวครับนม”
ผมต
