“ธุระหัวใจ”
ผมบอกมันหลังจากที่ตัดสินใจแล้วว่าผมจะไม่ยอมแพ้
ผมเดินตรงมาที่รถ ก่อนจะขับไปตามเส้นทางที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี
จุดหมายปลายทางครั้งนี้ก็คือ...อพาร์ทเม้นท์ของพี่โซ
ตลอดทางที่ขับรถมาผมพยายามโทรหาพี่เขาหลายครั้งแต่ก็ไม่ยอมรับสายผมเลย หนำซ้ำยังตัดสายผมทิ้ง
ผมยืนเคาะประตูห้องพี่โซกว่านาทีแล้วแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะมาเปิด ผมเลยลองเงี่ยหูฟังผ่านประตูก็พบว่าภายในห้องนั้นเงียบมาก
ผมแค่อยากมองใบหน้านั้นอีกสักครั้ง
“เปิดประตูให้ผมหน่อยได้มั้ยครับ”
ผมส่งเสียงเข้าไปให้คนในห้องได้ยิน ผมรู้ว่าพี่โซอยู่ในนั้นแน่นอน เพราะเฟสบุ๊คที่พี่เขาพึ่งจะโพสสถานะไปเมื่อสิบนาทีก่อนหน้านี้ว่ากำลังจะไลฟ์สด ทำให้ผมยังมุ่งมั่นที่จะรอ
“ออกมาเจอผมหน่อยได้มั้ย”
มีเพียงความเงียบที่เป็นคำตอบให้กับผม พี่เขาคงจะไม่อยากเจอผมและคงจะตัดใจจากผมแล้วจริงๆ แต่ว่าผมจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอก
“ถ้าไม่ออกมาผมจะพังประตูเข้าไปนะค
