แสงของดวงตะวันที่สาดส่องมาตลอดทั้งวันค่อยๆ เลือนรางหายไป มีความมืดมิดของรัตติกาลเข้ามาแทนที่ เวลาล่วงเลยผ่านไปนานหลายชั่วโมงและยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ตามกฎของโลกใบนี้
ไม่ว่าเวลาจะเดินผ่านนานแค่ไหน ความร้อนใจความกังวลก็ไม่มีทีท่าว่าจะเลือนหายไปเลยสักนิด มีแต่จะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เสียด้วยซ้ำ เมื่อคนที่หายไปจากบ้านหลังนี้ยังไม่เห็นแม้แต่เงา แทบจะพลิกแผ่นดินในไร่ก็ยังตามหาตัวไม่เจอ ไม่รู้เธอไปอยู่ที่ไหน จะเป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้าง
น่านฟ้าที่ยังคงปักหลักรออยู่ที่บ้านเป็นเพื่อนอัคคีและเป็นห่วงนารีกานต์ไม่ต่างกัน เดินเข้ามาหาเพื่อนรัก วางมือลงบนบ่าและบีบเบาๆ เป็นการให้กำลังใจ
อัคคีหันกลับมามองหน้าน่านฟ้าเล็กน้อย ก่อนจะมองไปยังเบื้องหน้าที่เป็นถนนทางเข้าบ้านตามเดิม เผื่อจะเห็นคนที่ตามหากลับมา หรือคนงานในไร่นำข่าวดีมาบอกว่าเจอนารีกานต์แล้ว แต่สิ่งที่เห็นคือความว่างเปล่ามืดมิด
“ขมิ้นไปไหนวะ ป่า
