ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ที่อัคคีนั่งจมอยู่กับความรู้สึกดิ่งลงของตัวเอง เอาแต่นั่งมองรูปถ่ายและแหวนของไอริณที่อยู่ในมืออยู่อย่างนั้น อารมณ์ที่ดิ่งลงก่อนหน้าค่อยๆ ดีขึ้นจนหายเป็นปกติ วางกรอบรูปไว้บนโต๊ะแทนที่จะเก็บไว้ในลิ้นชักตามเดิม เพราะตกตะกอนกับความคิดของตัวเองเขาไม่สามารถลืมไอริณได้เลย เขาไม่สามารถหลอกตัวเองได้อีกต่อไปว่าตัวเองไม่ได้จมอยู่กับความเสียใจ จมอยู่กับอดีต เมื่อถูกสะกิดรอยแผลความเจ็บปวดก็หวนกลับมาดังเดิมได้อย่างง่ายดาย
อัคคีกวาดสายตามองไปรอบห้องพักสิ่งที่เห็นนอกจากเศษกระจกที่แตกกระจายก็คือรอยเลือดที่แห้งติดอยู่ที่พื้น ภาพตอนที่ตัวเองกระชากมือนารีกานต์จนมือของหญิงสาวถูกกระจกบาดก็ลอยเข้ามา ไหนจะรอยเลือดสีแดงสดไหลเป็นทางจนถึงหน้าประตูบ้านอีก และเสียงโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงก็ดังขึ้น อัคคีรีบล้วงโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดรับสายเมื่อเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามา
(ไอ้ไฟ...) ยัง
