หลังจากกลับมาจากบ้านตาผานารีกานต์แทบไม่มีสมาธิทำงานเลยด้วยซ้ำ หญิงสาวเอาแต่ครุ่นคิดถึงคำพูดของพระธุดงค์รูปนั้น ที่เอ่ยออกมาก่อนที่เธอและอัคคีจะลากลับ
“มีพบก็ต้องมีจาก มันคือสิ่งที่โชคชะตากำหนดไว้ ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ โดยไม่เสียอะไรไป”
หมายความว่าอย่างไรกัน หมายความว่าเธอและอัคคีต้องจากกันอย่างนั้นใช่ไหม จากกันไปไหนและลาจากในรูปแบบไหน จากเป็นหรือจากตาย
ยิ่งคิดนารีกานต์ก็ยิ่งเครียด การที่เธอยอมแต่งงานกับอัคคีก็เพราะว่าเธออยากใช้ชีวิตร่วมกันกับเขา อยากตอบแทนบุญคุณของเขาเธอถึงยอมแต่งงานกับเขา แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ดูแลเขาใช้ชีวิตอยู่กับเขาให้คุ้มค่าเธอก็ต้องมาจากเขาไปอย่างนั้นเหรอ ลมหายใจถูกผ่อนออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรด้วยซ้ำ
“พี่ขมิ้น” เสียงเรียกของทิวก็ทำให้นารีกานต์หลุดออกจากภวังค์ความคิดของตัวเอง หันไปมองทิวด้วยสายตาเป็นคำถาม
“ลูกพี่เรียกให้ไปหาที่ลานจอดรถครับ”
