"ตอนนี้แพรก็ทำสำเร็จตามที่วาดหวังแล้ว มันก็คงเหลือแต่ลูกชายของแม่สินะ..."
"ทศเองก็กำลังจะได้เป็นนักมวย.."
"เจ้าทศน่ะ...ทศเขาไม่อยากเป็นแล้ว เมื่อกี้ก็ทะเลาะกับโค้ชจนหนีออกไป"
"อะไรนะคะ?"
"โค้ชบอกกับแม่ว่าทศเขาดื้อ เขาไม่อยากเข้าเมืองเพื่อไปฝึกที่ค่ายใหญ่เพราะแพร ทศเขาไม่อยากทิ้งแพรไว้ที่นี่.."
"เพราะแพรงั้นเหรอ.."
"ตอนนี้แพรเองก็ทำตามความฝันตัวเองได้แล้ว แต่ทศยัง...แม่ขอได้ไหมลูก ขอให้แพรห่างจากทศหน่อยได้ไหม ให้ทศเขาได้ทำตามความฝันตัวเอง ฮึก...แม่ทนเห็นร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลของลูกชายตัวเองในแต่ละวันไม่ไหวแล้วแพร...แม่อยากให้เขาสำเร็จในสิ่งที่หวัง ไม่อยากให้เขามาล้มเลิกทุกอย่างในตอนนี้...ตอนที่เขาได้โอกาสที่ดีแบบนี้แม่ก็อยากให้เขาคว้ามันเอาไว้..ฮึก"
ฉันมองแม่แก้วที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นเสียงดัง พร้อมกับมืออันสั่นระริกของเธอที่กำลังจับมือฉันประคองไว้ด้วยแววตาอ้อนวอน แม่แก้วมองม
