ตอนที่ 8 คนโปรดของคุณปู่
1038 Words
ไม่ใช่เพียงแต่ท่านเจ้าสัวที่สะเทือนใจ แต่คนที่ต้องสูญเสียบิดาและมารดาไปเพราะอุบัติเหตุก็ถึงกับพูดไม่ออกเหมือนกัน ความอ่อนแอที่เธอแสดงออกมาเขามั่นใจว่ามันไม่ใช่การแสดงเพื่อเรียกร้องความสงสาร แต่มันคือสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจที่เธอคงไม่รู้จะพูดหรือคุยให้ฟังดี
จิณณ์ลุกจากที่นั่งแล้วทรุดตัวลงข้างเธอก่อนจะดึงร่างเล็กมากอดเอาไว้ ปล่อยให้เธอร้องไห้โฮกับอกเขาขณะที่เขาก็ลูบแผ่นหลังบางนั้นเบาๆ เป็นภาพที่ทำให้ท่านเจ้าสัวรู้สึกเอ็นดูกับความอ่อนโยนที่หลานชายแสดงออกมา
“ดูแลหนูดาวๆ ดีนะจิณณ์ หลานคงรู้ดีว่าตอนนี้เธอรู้สึกยังไง”
“ครับปู่” จิณณ์พยักหน้ารับก่อนจะนำผ้าเช็ดหน้าของตนมาซับน้ำตาให้เธอด้วยความนุ่มนวล
“อย่าเอาแต่ร้องไห้สิดาว วันนี้พี่ตั้งใจพาดาวมากราบคุณปู่นะ”
“หนูขอโทษค่ะ คือหนู...”
“ไม่เป็นไรๆ ปู่เข้าใจ เดี๋ยวจิณณ์พาหนูดาวไปล้างหน้าล้างตานะ แล้วสั่งให้แม่บ้านตั้งโต๊ะได้เลย กินข้าวแล้วจะได้ไปเยี่ยมพ่อแม่หนูดาวเค้า”
“ครับปู่”
เขาลุกขึ้นแล้วจูงมือเธอเข้าไปในบ้าน ไม่ใช่แค่เดินไปที่ห้องน้ำชั้นล่าง แต่เขากลับพาเธอขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเองเพราะต้องการความเป็นส่วนตัว
“หนูขอโทษนะคะที่ร้องไห้ออกมาแบบนี้ คุณปู่จะไม่พอใจหนูรึเปล่าคะ” เธอถามขึ้นทันทีที่เข้ามาในห้องของเขา ไม่ได้สนใจเตียงใหญ่ที่เขาพาเธอไปนั่งเลยแม้แต่น้อยเพราะมัวแต่กังวลใจเรื่องอื่นมากกว่า
“ไม่หรอก คุณปู่ท่านดูเอ็นดูเธอมากนะ อย่าคิดมากเลย”
“หนูขอโทษจริงๆ นะคะ ทั้งที่รับค่าจ้างของคุณแล้วแท้ๆ แต่กลับเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับงานแบบนี้”
“ไม่เป็นไร ฉันบอกแล้วไงว่าให้เธอเป็นตัวของตัวเองที่สุด และเรื่องที่เธอเจอมาน่ะ...มันก็ไม่แปลกหรอกที่จะทำให้เธอร้องไห้”
“คุณปู่บอกว่าพ่อแม่ของคุณจิณณ์ก็...ประสบอุบัติเหตุ หนูเสียใจด้วยนะคะ” เธอเผลอกุมมือเขาไว้ เพราะคิดไม่ออกเลยว่าคนที่ต้องสูญเสียบุพการีทั้งสองคนไปพร้อมกันโดยไม่ทันร่ำลา มันจะต้องเจ็บปวดขนาดไหน
จิณณ์มองมือน้อยที่กุมมือใหญ่เอาไว้ ก่อนจะส่งยิ้มออกมาบางเบา
“ขอบใจ แต่เรื่องมันผ่านมานานมากแล้วล่ะ ตอนนี้ฉันไม่ได้อ่อนแอเหมือนเมื่อก่อนแล้ว”
“งั้น...หนูไปล้างหน้าก่อนนะคะ จะได้ลงไปกินข้าวกับคุณปู่ แต่ว่าคุณจิณณ์ไม่ต้องโอนเงินให้หนูเพิ่มแล้วนะคะ หนูเอาแค่แสนเดียวพอ หนูไม่อยากรู้สึกผิดกับคุณปู่มากไปกว่านี้ ท่านดีกับหนูมากๆ เลย”
“แต่ว่า...”
“ไม่ต้องคิดมากนะคะ ถึงหนูจะต้องการเงิน แต่หนูไม่อยากเห็นแก่ตัวมากไปค่ะ วันนี้ถือว่าเป็นบุญของหนูที่ได้มารู้จักผู้ใหญ่ใจดีแบบคุณปู่ ถึงจะแค่วันเดียวแต่ท่านก็ทำให้หนูคิดถึงคุณปู่ที่เสียไป การได้ทำให้คนแก่คนหนึ่งยิ้มได้ หนูก็มีความสุขแล้วค่ะ” เธอส่งยิ้มกว้างก่อนจะลุกขึ้นแล้วหันมองไปรอบห้องเพื่อมองหาห้องน้ำ
“ทางนั้น” เขาชี้ไปที่มุมหนึ่งของห้อง
“อ๋อ ขอบคุณค่ะ”
เธอยิ้มให้เขาอีกครั้งก่อนจะเดินตรงไปยังทางที่เขาบอก ขณะที่จิณณ์ยังก้มลงมองมือของตัวเองที่เคยอยู่ภายใต้การเกาะกุมของมือเล็ก แม้จะเป็นเวลาเพียงไม่กี่วินาที แต่เขากลับยังรู้สึกอบอุ่นจนถึงตอนนี้
ที่โต๊ะอาหาร เจ้าสัวจิรายุนั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะโดยมีจิณณ์และดารภานั่งอยู่คนละฝั่งด้านซ้ายและขวาของท่าน
“อาหารที่นี่ออกจะจืดชืดสักหน่อยนะหลาน ปู่ต้องคุมอาหารน่ะ ถ้าอยากกินอะไรเป็นพิเศษก็บอกแม่ครัวให้ทำใหม่ได้นะ” เจ้าสัวบอกอย่างเอ็นดู
“ไม่เป็นไรค่ะคุณปู่ ปกติหนูก็ไม่ได้กินรสจัดมากค่ะ เพราะพ่อของหนูก็ต้องคุมอาหารเหมือนกันค่ะ อีกอย่างอาหารที่นี่ก็อร่อยมากค่ะ”
“อ้อ ถ้าอย่างนั้นก็ดี งั้นก็กินตามสบายเลยนะ”
“ขอบคุณค่ะคุณปู่ เดี๋ยวหนูแกะกุ้งกับปูให้นะคะ”
เธอบอกอย่างเอาใจ ก่อนจะตักกุ้งลงในจานแล้วแกะเปลือกออกอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะส่งต่อให้ท่าน จากนั้นก็ตักปูมาแกะอีกชิ้น ทั้งคอยช่วยเขี่ยก้างปลาออกให้ท่านด้วย ทำให้คนแก่ถึงกับยิ้มไม่หุบ จิณณ์เองก็ดูจะอารมณ์ดีที่เธอทำเกินหน้าที่ไปมาก แต่เมื่อเห็นเธอทำทุกอย่างด้วยความเต็มใจแถมยังไม่มีเคอะเขิน เขาก็เข้าใจได้ว่าเธอคงทำให้บิดาและมารดาแบบนี้บ่อยๆ จนชินไปแล้ว
หลังจากกินอาหารคาวกันจนอิ่ม พวกเขาก็กินของหวานเป็นกระท้อนลอยแก้วกันต่อ กระทั่งอิ่มแม่บ้านก็นำกระเช้าเยี่ยมไข้มาให้กับเธอตามที่ท่านเจ้าสัวสั่ง
“ครั้งนี้ปู่ฝากกระเช้าให้ตาจิณณ์ไปเยี่ยมพ่อกับแม่ของหนูก่อนนะ ไว้คราวหน้าปู่จะไปเยี่ยมท่านทั้งสองด้วยตัวเอง”
“ขอบคุณค่ะคุณปู่ หนูจะบอกพ่อกับแม่ว่าวันนี้หนูได้เจอคุณปู่ที่น่ารักและใจดีคนหนึ่ง พวกท่านคงดีใจที่หนูจะไม่ต้องอยู่คนเดียวเหงาๆ อีก”
“คนเดียวอะไรกัน หนูก็ยังมีตาจิณณ์อีกคนนะ หรือว่าหลานชายของปู่ดูแลหนูไม่ดี เดี๋ยวปู่จะได้จัดการมันให้ซะเลย แกชอบทิ้งน้องให้อยู่คนเดียวบ่อยๆ ใช่มั้ยจิณณ์ น้องเค้าถึงรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวน่ะ” เจ้าสัวหันไปบ่นหลานชายอย่างรวดเร็ว
- Writer
