“ง่วงนอนเหรอครับพี่สะใภ้”
เสียงทุ้มติดขี้เล่นที่ดังมาจากโซฟาอีกฝั่งทำให้นารินรดาที่กำลังนั่งมองทีมแพทย์ผู้เชี่ยวชาญระดับมือพระกาฬของโรงพยาบาลตรวจอาการป่วยของเจ้าสัววีรชาญหันไปมอง คิ้วสวยเลิกขึ้นสูงทั้งฉงนทั้งแปลกใจไม่คิดว่าวีริศที่นั่งเงียบอยู่ตรงนั้นมาพักใหญ่จะเอ่ยถาม
ว่าแต่เมื่อกี้เขาถามเธอว่าอะไรนะ จังหวะที่เขาถามก็ดันเป็นช่วงที่เธอกำลังหาวหวอดพอดี
“คะ? เมื่อกี้พี่โรมพูดว่าอะไรนะคะ?” นารินรดาถามเพราะไม่ได้ยินที่ชายหนุ่มถามจริงๆ
“ผมเห็นพี่สะใภ้อ้าปากหาวหวอดมาสองครั้งแล้ว ถ้าหาวอีกครั้งเนี่ยเป็นสามหาวเลยนะ”
นารินรดาถึงกับอ้าปากค้าง ดวงตาเบิกกว้าง ก่อนถลึงตาดุมองคนพูด ไม่พอใจคำพูดของเขาที่ฟังยังไงก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกเขาหลอกด่า
“เฮ้ย! อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะ ที่ผมพูดเมื่อกี้ผมหมายความว่าพี่สะใภ้หาวสามครั้งจริงๆไม่ได้มีนัยยะอื่นแต่อย่างใด ขอโทษด้วยถ้าภาษาของผมจะทำให้พี่สะใภ้เข้าใจผ
