หลายเดือนต่อมา...
นารินรดาตื่นนอนได้เกือบสิบนาทีแล้วแต่ยังไปยอมลุกจากเตียง ยังคงนอนอมยิ้มดวงตาทอประกายหวานมองดูร่างสูงของสามีที่นอนคว่ำหน้าโชว์แผ่นหลังกว้างที่มีรอยสักรูปมังกรอย่างไม่รู้เบื่อ ต่อให้เวลาผ่านไปอีกสิบปี ยี่สิบปี หรือว่าสามสิบปี เธอก็มั่นใจว่าตัวเองไม่มีทางเบื่อที่จะมอง
มีแต่จะหลงใหลมากขึ้นเรื่อยๆเหมือนที่เธอรักและผูกพันธ์กับเจ้าของแผ่นหลังกว้างขึ้นทุกวันๆ เธอมีความสุขที่ตื่นขึ้นมาเห็นใบหน้าหล่อเหลาของเขา มีความสุขที่ได้ช่วยเขาแต่งตัวไปทำงาน มีความสุขที่ได้นั่งกินข้าวร่วมโต๊ะกับเขา มีความสุขที่ได้ทำอะไรร่วมกัน และเธอก็มีความสุขที่ได้นอนร่วมเตียงเดียวกับเขา พูดง่ายๆก็คือเธอมีความสุขที่มีเขาอยู่ในชีวิต
นารินรดาไม่เคยคิดว่าเธอจะรักผู้ชายคนไหนได้มากมายขนาดนี้ ทว่าเธอก็รักเขา รักผู้ชายที่ชื่อ...วีรินทร์
ผู้ชายที่เธอเคยด่าว่าเขาคือคุณหมอมาเฟีย คนที่เธอเคยปรามาสว่าเขาคือตัวร้ายท
