EP.6 จูบหน่อย
1065 Words
บ้านนัวเนีย
"ฮัลโหลสวัสดีค่ะ ได้ค่ะวันนี้ใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นสีขาวนะคะ เจอกันห้องVIP.9 ค่ะ"
นัวเนียวางสายโทรศัพท์เมื่อตกลงกับลูกค้าเสร็จ เกือบจะทุกครั้งที่นัวเนียเป็นคุยสายแทนนวลใจ เนื่องจากพี่สาวเธอพูดไม่ค่อยเก่งนัก
"วันนี้คงกลับค่ำๆ นะ เพราะเหมือนเขาจะพาเพื่อนอีกคนมาด้วย" นวลใจที่กำลังแต่งหน้าอยู่เอ่ยปากพูด
“ใครอะพี่ เคยเจอแล้วเหรอลูกค้าคนนี้” นัวเนียถามด้วยความอยากรู้
“เคยครั้งเดียว วันนั้นเขาเมาเลยเผลอทำแรงไปหน่อย”
“...” รูม่านตาของสาวน้อยหดลงเล็กน้อย เพียงแต่เธอเงียบ ไม่ได้พูดหรือถามอะไรกลับไปอีก
หลังจากแต่งตัวเสร็จนวลใจก็ขึ้นเเท๊กซี่เพื่อไปยังจุดนัดพบ เพียงแต่เธอไม่รู้ว่านัวเนียเองก็กำลังแอบตามไปด้วยเหมือนกัน
"ไอ้พี่คนโรคจิต! ถ้าวันนี้รังแกพี่นวลใจอีกล่ะก็รับรองได้ว่ามีแตก!!!" นัวเนียนั่งบนรถแท๊กซี่อีกคัน บอกคนขับให้คอยตามประกบอยู่ห่างๆ
หลังจากมาถึงพอนวลใจเดินเข้าห้อง นัวเนียก็มองซ้ายขวาก่อนจะย่องตามเข้าไปแล้วนั่งหลบซ่อนอยู่ตรงข้างรถรถหรูสีดำที่จอดอยู่ในม่านรูด
ในห้อง vip9
"ขอโทษนะคะวันนี้รถติดเลยมาช้า" นวลใจพูดอย่างเนิบนาบ จนฟังดูแล้วน่าอึดอัดเล็กน้อย
“ตอนคุยกันในโทรศัพท์เสียงไม่ใช่แบบนี้นิ..ถึงจะคล้ายแต่ก็แยกออกนะ” ป๊อกเบิ้ลหรี่ตามองอย่างจับผิด
“แล้วมึงไปเสือกอะไรกับเขา ฮ่าๆ” ยัดด่าเพื่อนปนขำ
“งั้นพวกคุณเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ”
“ครับ” ยัดพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม
ขณะที่นวลใจอยู่ในห้องกับยัดและป๊อกเบิ้ล นัวเนียที่แอบฟังอยู่ก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังเล็ดลอดออกมา
"โอ๊ย!!!"
สาวน้อยกำหมัดแน่น เมื่อได้ยินเสียงร้องเจ็บของนวลใจ เพียงเท่านั้นเธอก็เหมือนถูกจุดชนวนระเบิด
นัวเนียรีบวิ่งเข้าไปถีบประตูให้เปิดออกทันทีอย่างไม่คิดอะไรอีก
ประตูถูกเปิดออกอย่างแรง ขณะที่นัวเนียเองก็ถือไม้กวาดเดินเข้ามาในห้องด้วยความระแวดระวัง
"อย่ารังแกพี่หนูนะ!!!" เธอตะโกนก้องเมื่อพบสองหนุ่มยืนอยู่ไม่ไกลนัก
ทุกคน “…”
“นัวเนียมาทำอะไรที่นี่” นวลใจเป็นฝ่ายท้วงถามก่อน
“เฮ้ย! อีน้องเตี้ย” ยัดร้องออกมาอย่างดัง ขณะที่ป๊อกเบิ้ลเองก็ตกใจจนลืมทำสิ่งที่ค้างไว้อยู่
หมับ
นัวเนียกระชากแขนพี่สาวตัวเองมาไว้ด้านหลัง พร้อมกับโบกไม้กวาดที่ตัวเองเจอตรงข้างห้องแล้วชี้ไปที่หน้าทั้งสองคน
"พวกมันทำอะไรพี่" นัวเนียพูดเสียงสั่นเพราะความหวาดหวั่น ถึงอย่างนั้นก็พร้อมสู้ตายกับอีกฝ่ายเต็มที่!
“ปะ…เปล่านิ” นวลใจตอบอย่างงงวย
“หนูได้ยินนะ ทั้งเสียงฟาดแล้วก็เสียงที่พี่ร้องเจ็บอะ”
เข็มขัดหนังถูกโยนลงบนเตียงอย่างแรงจนกระเด้งราวกับประชด
"กูกำลังจะปลดเข็มขัดแต่เสือกติดตะขอเกี่ยวกระชากแรงจนหลุดไปฟาดโดนแขนพี่มึง! กูผิดเหรอ'' ป๊อกเบิ้ลพูดเสร็จก็จ้องหน้าเด็กเตี้ยอย่างไม่สบอารมณ์ ถึงอย่างนั้นก็อึ้งอยู่เหมือนกันที่พี่สาวมันขายตัว
"จริงเหรอพี่นวลใจ"
"จริง...แล้วทำไมถึงแอบตามพี่มา"
"ก็ครั้งก่อนพี่ก็ถูกรังแกจนช้ำเพราะไอ้พี่นี่นิ!" มือนัวเนียชี้ไปที่ป๊อกเบิ้ล แต่เขาก็พูดปัดมันทิ้งทันที
"เกี่ยวเชี้ยไรกับกู!" ชายหนุ่มมองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ เขายังไม่เคยเอากับพี่สาวเธอสักครั้งแล้วจะไปทำรอยฟกช้ำได้ยังไง!
“ไม่ใช่คนนี้ แต่เป็นคนนี้ต่างหาก” นวลใจรีบพูดก่อนจะยิ้มแห้งๆ ให้นัวเนีย
“กูแค่เมาเลยเผลอขย้ำเเรงไปหน่อย” ยัดรีบยกมือทั้งสองพร้อมกับอธิบาย
“ใช่...พี่ก็ไม่เจ็บอะไรมาก” นวลใจก็ช่วยพูดอีกคนจนนัวเนียรู้สึกสับสนทำอะไรไม่ถูกไปสักพัก
ป๊อกเปิ้ลถอนหายใจอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อที่ถอดกองไว้มาสวมใส่อย่างไม่สบอารมณ์
"ไม่มีอารมณ์แล้วแท่งกูหดหมด! กูจะกลับ'' ชายหนุ่มพูดพร้อมกับมองไปทางเพื่อนตัวเอง ยัดที่เห็นก็พยักหน้าตอบ
“รบกวนไปส่งนัวเนียที่บ้านให้หน่อยได้ไหมคะ วันนี้ฉันไม่คิดเงินถือเป็นค่าเสียเวลา” นวลใจอ้อนวอน
“พี่นวลใจ!”
บนรถ
สีหน้าของนวลใจดูเป็นกังวล เธอคงกลัวว่าจะไม่ถูกว่าจ้างอีก นัวเนียจึงทำได้แค่ยอมกลับบ้านแต่โดยดี เพิ่งจะรู้ก็ตอนนี้ว่าป๊อกเบิ้ลไม่ใช่คนที่ทำร้ายนวลใจ
"เสียอารมณ์ฉิบหาย มีพี่เป็นกะหรี่แล้วมึงขายด้วยไหม" ป๊อกเบิ้ลหันไปถามคนตัวเตี้ยที่เอาแต่นั่งกอดอกตนแล้วมองลอดไปบนถนนอีกฝั่ง
"ไม่"
"ไม่ใส่ถุง"
"สดๆ"
"อีสัส!"
"ไม่ขายเว้ยยย!"
"เออ..มึงจะตะคอกทำไม" ป๊อกเบิ้ลพูดอย่างยียวน
เมื่อมาถึงชายหนุ่มก็หยุดจอดรถตรงหน้าบ้าน แต่พอนัวเนียจะเปิดประตูลงจากรถก็ทำไม่ได้เพราะยังถูกล็อกเอาไว้อยู่ แถมพอจะปลดเองก็ดันทำไม่ได้อีก
"พี่ค่ะถึงบ้านหนูแล้วเปิดสิ" นัวเนียหันไปท้วงอีกฝ่ายที่เอาแต่นั่งตีหน้านิ่งบนรถ
“มึงคิดว่าน้ำมันรถยนต์ลิตรละกี่บาท กูขับมาส่งมึงกูก็ต้องเสียเงินเติมนะ ถึงพี่มึงจะไม่เอาค่าจ้างแต่ไอ้ยัดก็จ่ายให้อยู่ดีแหละ”
"เติมกี่บาทคะ หนูมีอยู่ 50 บาท เอาไปก่อน"
"ถุ๊ย! รถ BMW นะไม่ใช่สามล้อปั่น ขั้นต่ำก็พันนึงแล้ว"
"กดขี่ข่มเหงรังแกคนไม่มีทางสู้''
"มันเป็นทางของกู"
นัวเนียกำหมัดน้อยๆ ไว้แน่น พยายามข่มอารมณ์โมโหของตน
"พี่จะเอายังไง" เธอเริ่มจะหงุดหงิดกับท่าทางที่เหมือนอยากจะแกล้งอยู่อย่างนั้น
"จูบหน่อย"
"ฮะ!"
"ให้กูจูบแล้วถือว่าหายกัน"
- Writer
