วันต่อมา
“ครับพ่อ เดี๋ยวตอนบ่ายผมออกไป” เขาวางสายจากคนเป็นพ่อแล้ววางโทรศัพท์ลง หยิบแก้วไวน์ตรงหน้าขึ้นมาจิบอย่างละเมียดละไม
บ่ายสองพ่อมีประชุมที่บริษัท และอยากให้เขาเข้าร่วมการประชุมด้วย พอเรียนจบ เขาต้องขึ้นรับตำแหน่งและบริหารทุกอย่างแทนคนเป็นพ่อ ซึ่งเป็นหน้าที่ ที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้
“ตื่นแล้วเหรอ” เขาถามมิราที่เดินออกมา เธอตื่นขึ้นมาตอนเจ็ดโมงเช้า กินข้าวและกินยาเสร็จก็ไปนอนต่อ ตื่นขึ้นมาอีกทีเกือบเที่ยง
“หนูหิวน้ำ”
เขาหยิบขวดน้ำมาเทลงแก้วแล้ววางลงให้เธอ
“ช่วงบ่ายฉันจะออกไปทำธุระข้างนอก เย็นๆ คงกลับ”
“ค่ะ”
มิราคงดีใจไว้รอแล้ว พอเขาไม่อยู่เธอคงแอบหนีกลับบ้านได้อย่างสบาย คิดเหรอว่าเขาจะยอมให้หนีกลับไปง่ายๆ ถ้าง่ายขนาดนั้น คงไม่ใช่คาร์มิน…
เขายิ้มมุมปากพร้อมกับยกไวน์ขึ้นมาจิบอีกครั้ง ดีใจไปเถอะมิรา อย่าคิดว่าจะหนีกลับบ้านไปไม่ได้ง่ายๆ ตราบใดที่เขายังไม่อนุญาต
•••
เธอรออาศัยจ
