“ฉันง้อคนไม่เป็น แต่ก็พยายามทำอยู่”
“ไม่ต้องง้อหรอกค่ะ เดี๋ยวหนูก็หายโกรธคุณเอง” ไม่อยากทำให้เขาลำบากใจ คุณคาร์มินเพิ่งบอกหยกๆ ว่าง้อคนไม่เป็น ให้เวลาเธอสักพัก เดี๋ยวความโกรธก็เลือนราง หายไปเอง
“เมื่อไหร่”
“ไม่รู้ค่ะ” ที่ยอมมากับเขา ไม่ใช่ว่าหายโกรธ แต่เพราะตัวเองไม่มีทางเลือกยังไงล่ะ หากไม่ยอมมา เขาก็คงอุ้มเธอขึ้นรถอย่างที่พูดจริงๆ
“บอกมาสิ ว่าฉันต้องทำยังไง เธอถึงจะหายโกรธ”
“คุณบอกว่าง้อคนไม่เป็น แสดงว่าก็ไม่เคยง้อใครมาก่อน เพราะฉะนั้นไม่ต้องมาพยายามง้อหนูหรอก”
“เธอตอบไม่ตรงคำถาม”
“หนูขี้เกียจคุยกับคุณ” เธอตอบกลับเสียงเรียบ สายตายังคงทอดมองวิวด้านข้างกระจก วันนี้ทั้งเหนื่อยและเพลีย ขี้เกียจพูดกับเขาแล้ว
คาร์มินไม่พูดอะไรต่อจากนั้น ส่วนมิราปิดเปลือกตาลง ไม่รู้เลยว่าตัวเองเผลอหลับตอนไหน รู้ตัวอีกที ก็รับรู้ถึงลมหายในอุ่น ที่เป่ารดลงบนแก้มแล้ว
“คะ…คุณจะทำอะไร!” เธอผลักคุณคาร์มินท
