แสงไฟหน้ารถคันหรูสาดส่องไปทั่วในซอยบ้านมิราในช่วงหนึ่งทุ่มตรง หญิงสาวปลดเข็มนิรภัยแล้วหยิบกระเป๋าผ้ามาคล้องไหล่เมื่อล้อหยุดหมุน
“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”
คาร์มินพยักหน้าให้โดยไม่พูดอะไร มิราหันไปเปิดประตูรถเพื่อลง แต่ทว่า…
กึกๆ
คนหลังพวงมาลัยกลับไม่ยอมปลดล็อกประตูให้ มิราหันกลับไปมองคาร์มินอีกครั้ง ซึ่งเขานั่งมองเธอนิ่งๆ
“เปิดประตูให้หนูหน่อยสิคะ”
“…” เงียบ ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากเขา มีเพียงสายตานิ่งดูไร้อารมณ์ที่มองมา
“ทะ…ทำไมจ้องหนูขนาดนั้นล่ะคะ”
“…” คุณคาร์มินยังคงเงียบ หรือเขาต้องการคำตอบจากเธอว่าหายโกรธแล้วหรือยัง
“หนูหายโกรธคุณแล้ว เปิดประตูรถให้หนูได้หรือยัง”
“ลงไปสิ” คาร์มินยอมปลดล็อกประตูให้มิราลง
หญิงสาวเปิดประตูรถแล้วก้าวลงไปทันที มิราตั้งใจรอให้คาร์มินขับรถออกไปก่อนจึงจะเดินเข้าบ้าน แต่ทว่า…
โครม!
“อย่าเอาเงินฉันไปนะ! เอาคืนมา!”
“ปล่อยกู!”
“โอ้ย!!”
เสียงดังโครมภ
