ตอนนี้เป็นเวลาราว 2 ทุ่มครึ่ง พอมาถึงหน้าโรงพยาบาลยังไม่ทันที่จะได้เดินเข้าไปด้านใน ฉันก็ต้องวิ่งไปที่โพรงหญ้าข้างทางอีกครั้ง
รอบนี้ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว จู่ๆ ก็อ้วกพุ่งออกมาโชคดีที่ไม่เละเทะกลางพื้น
“อะ อ้วก!”
ฉันคุมร่างกายไม่ได้ แม้ไม่อยากจะอ้วกแต่มันก็ดันห้ามไม่อยู่ ฉันจึงทำได้เพียงปล่อยให้มันเป็นไปตามกลไกของร่างกายและหยุดลงได้เอง
“อะ อะ อ้วก!!”
ขณะที่กำลังจะถ่ายเทอาหารออกจนหมดไส้หมดพุง ไอ้ลอตเต้ที่มาด้วยกันก็ช่วยทำหน้าที่เดิมคือรวบผมและลูบหลังฉัน
อยากหันไปบอกขอบคุณมันนะแต่ตอนนี้ปากยังไม่ว่าง
“อ้วก!!”
ครั้งนี้มากกว่าตอนที่อยู่หน้าร้านเหล้าเสียอีก แต่ก็ดูเหมือนจะหมดก๊อกแล้ว
พอรู้สึกว่าไม่มีก๊อกต่อไปฉันก็ทรุดตัวลงไปนั่งยองๆ กับพื้นด้วยความเหนื่อย ฉันไม่ค่อยได้อ้วกสักเท่าไหร่นักจึงไม่รู้เลยว่าการอ้วกมันจะเหนื่อยขนาดนี้
ทำเอาฉันหมดแรงไปเลย
“โทษทีนะเต้แต่ฉันลุกไม่ไหวว่ะ” รอบนี้รู้สึ
