“พี่ไฟ อย่าเพิ่งไปค่ะ”
เขมิกากำมือแน่นรอวันเอาคืนเมียแต่ง เป็นเพราะขวัญข้าวคนเดียวทำให้พระเพลิงเปลี่ยนความสนใจจากเธอกลายเป็นมัน เธอแอบลอบสังเกตระหว่างกินข้าวด้วยกัน สายตาชายหนุ่มจ้องมองภรรยาตัวเองเหมือนจับผิดทุกอิริยาบถ
“ขวัญข้าว หยุดเดี๋ยวนี้”
คำสั่งของพระเพลิงเสมือนไร้ผล ยิ่งบอกยิ่งยุให้ฝีเท้าเร่งเดินหนีเขาเร็วกำลังออกจากลานจอดรถ แต่ช้ากว่าคนตัวโตรีบวิ่งดักหน้า ฉุกกระชากร่างบางเข้าหาตัวเอง ป้องกันไม่ให้เธอหลบหนี
“อย่าทำตัวรุ่มร่ามใส่ขวัญนะ”
“ขืนฉันปล่อยให้เราสองคนยืนคุยกันดีๆ เธอคงหาทางเดินหนีจากฉัน รวบตัวรวบหางไว้แบบนี้ค่อยยังดีหน่อย” สายตาคมกริบก้มหน้ามองอีกฝ่ายหวานเชื่อมราวกับจะกลืนกินเธอทั้งตัวทำให้รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ
“ตามขวัญมาทำไม หรือว่าจะแกล้งขวัญไม่พออีกหรือไงกัน”
เธอพอทนแล้วมองเห็นภาพบาดตา เขาใจร้ายใจดำเสมอต้นเสมอปลายดึงตัวคิดจะกลับนั่งร้านเดิมอีก บอกตามตรงว่าขอบาย
“
