“ขอบคุณค่ะ” คนเปิดประตูให้อยากจะจับประคองร่างเล็กอย่างใจ แต่ก็ทำได้เพียงคอยระวังอยู่ใกล้ๆ หากว่าเธอเกิดสะดุดหกล้มไป เขาก็พร้อมที่จะช่วยเหลือได้ทันท่วงที
ปิ่นหล้าและแก้วกานดาเดินนำหน้าสองหนุ่มไปไกลพอสมควร ประณตจึงหันมาถามคนที่ปิดหน้าพรางตายิ้มๆ
“เมื่อไรนายจะถอดอุปกรณ์ปกปิดใบหน้าออกสักที เดี๋ยวคนก็แตกตื่นกันทั้งโรงพยาบาลหรอก” คนถูกถามมองตามแผ่นหลังของร่างเล็กข้างหน้า ก่อนจะหันมาตอบเพื่อน
“ขืนถอดออกฝ้ายก็จับได้สิ” เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆ อย่างกลัวคนข้างหน้าจะได้ยิน
“แล้วปกปิดหน้าซะมิดชิดอย่างนี้ มีแผนจะเข้าไปในห้องตรวจกับเขายังไง เจ้าหน้าที่เขาคงให้เข้าไปหรอกนะ” มือใหญ่ถอดแว่นตาดำออกสบตาเพื่อนอย่างอ้อนวอน
“เราไม่มีแผนอะไรให้นายนะรบ คิดแผนไม่ออกจริงๆว่ะ” ประณตตบบ่าเพื่อนสองที แล้วเร่งฝีเท้าตามคุณแม่ยังสาวทั้งสองไป ปล่อยให้นักรบยืนนิ่งถอนหายใจแรงอย่างคิดไม่ตก ว่าจะทำยังไงถึงจะได้เข้าไปในห้องตรวจ
