ชั่วโมงต่อมา
กรี๊ดดดดด!
เสียงกรีดร้องดังก้องสักพักก็มีคนเปิดประตูเข้ามาจับเขย่าเพื่อให้สติฟื้นขึ้น
"คนไข้ใจเย็นๆ ก่อนนะ" เสียงของผู้หญิงพูด กานดาลืมตามองโดยรอบ
"ฉันอยู่ที่ไหนคะ"
"อยู่ที่โรงพยาบาลค่ะคุณเกิดอาการช็อก"
"แล้ว..."
ทันทีก็นึกขึ้นได้รีบจับเนื้อตัวว่าบุบสลายตรงไหนบ้าง สักพักเสียงที่คุ้นเคยก็พูดแทรกขึ้นมา
"นึกว่าตายไปแล้ว"
"_____"
เวย์ ใส่เสื้อยีนส์พร้อมกางเกงขายาวสีดำใบหน้าของเขายังดุดันเช่นเคย พยาบาลเห็นว่ามีญาติจึงออกจากห้องเพื่อเรียนคุณหมอมาดูอาการเป็นลำดับต่อไป
"พะ พี่" กานดาพูดแผ่ว "พี่เป็นคนพาหนูมาที่นี่ได้ยังไง แล้วไอ้พวก..."
"พวกห่านั่นหยอดยาเกินขนาด พอกูไปถึงมึงก็ดิ้นชักดิ้นงออยู่ที่พื้น ไอ้เจทีมันกลัวมึงจะตายแล้วเกิดคดีจึงให้กูพามาที่นี่เพื่อรักษาอาการ"
"ฮึกกกก พวกมัน พวกมันทำแบบนั้นหรือยัง?!"
"เอามึงเหรอ..ยัง"
"จริงนะพี่ห้ามโกหก"
"ถึงหน้ากูจะเหี้ยสันดานจ
