“เปลี่ยนนามสกุลไหมลูก… น้ำขิง”
เสียงแผ่วของลุงมีนัท ซึ่งเป็นพี่ชายของแม่ ดังขึ้นจากเตียงผู้ป่วย ขณะที่สายระโยงรยางค์ยังคาอยู่ตามแขนทั้งสองข้าง เขามองหลานสาวด้วยแววตาเป็นห่วงมากกว่าความตายที่ใกล้เข้ามาเสียอีก
น้ำขิงยิ้มบาง ๆ กลบแววเศร้าด้านใน
“ไม่เป็นไรค่ะคุณลุง… เอ่อ งั้นน้ำขิงไปทำงานก่อนนะคะ เดี๋ยวสาย คุณลุงพักผ่อนเถอะค่ะ ถ้าว่างเดี๋ยวน้ำขิงจะแวะมาอีกนะคะ”
เธอ…น้ำขิง กานต์ธิดา โสภาพล อายุเพียง 19 ปี
เด็กปีหนึ่งคณะวิศวะคอมฯ
เป็นผู้ที่ใช้นามสกุลเดียวกับ “แม่” แต่ถูกทำลายชีวิตตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่มต้น
เหตุผลที่ลุงถามคำนี้…
เพราะอดีตของแม่เธอนั้นดำมืดเกินกว่าคนทั่วไปจะให้อภัย
แม่ของเธอ “มีนา โสภาพล” เคยเดินทางผิดตอนอายุเพียง 23 ปี
เธอให้พี่ชายตัวเองคือลุงมีนัท ขับรถ ตั้งใจ ชนคุณหนูตระกูลมหิธรานนท์ และจงใจทำให้มันเป็นอุบัติเหตุ
แถมยังปลอมตัวเป็น “ลูกคุณหนู” เพื่อแทรกตัวเข้าไปในสังคมชนชั้นสูง
แต่ความจริงปรากฎขึ้น
ชื่อ “มีนา โสภาพล” ถูกประจาน
แม่โดนคนทั้งมหาลัยบีบให้ลาออกตอนปีสาม
อีกทั้งตระกูลใหญ่ ๆ รุมกันแบล็กลิสต์
ไม่มีที่ไหนหรือบริษัทใหญ่ ๆ รับเข้าทำงาน
แต่โชคชะตากลับเลวร้ายกว่าเดิม แม่ได้ทำงานที่ผับแห่งหนึ่ง ไปวันแรกถูกคนชั่วข่มขืนจนตั้งครรภ์
แต่แม่ก็ เลือกเก็บลูกในท้องไว้ และทำงานหนักจนเก็บเงินก้อนหนึ่งซื้อบ้านหลังเล็ก ๆ หวังจะหลุดพ้นจากสลัม
แต่คืนหนึ่งหลังคลอดน้ำขิง มีนากลับมาที่สลัม
แม่ของเธอทะเลาะกับพ่อซึ่งเป็นคุณตาของน้ำขิงที่ติดเหล้างอมแงม ด้วยอารมณ์ชั่ววูบทำให้เขาใช้มีดแทงลูกสาวตัวเองตายคามือ
และเมื่อสร่างเมา เขาก็ฆ่าตัวตายตามด้วยความสำนึกผิด
ตอนนั้นน้ำขิงยังเป็นทารก จำอะไรไม่ได้เลย
ในช่วงเวลาเดียวกัน ลุงมีนัทเพิ่งได้ประกันตัวจากคดีขับรถชน
กลับถึงบ้านก็พบทารกแดงแบเบาะนอนร้องไห้อยู่ข้างร่างไร้ลมหายใจของน้องสาว
ตั้งแต่วินาทีนั้น เขาเลิกทุกอย่าง พนัน เหล้า ยา
แล้วตั้งใจทำงานอย่างสุจริต เป็นคนขับรถส่งอาหาร
เพื่อเลี้ยงหลานคนนี้ให้ดีที่สุด
แต่ชะตาฟ้าก็ไม่เคยปรานีครอบครัวนี้เลย
ตอนน้ำขิงอยู่ ม.ปลาย ลุงถูกอุบัติเหตุรถชนจนพิการติดเตียง
สังคมซ้ำเติมว่า “สมควรแล้ว เวรกรรมของตระกูลโสภาพล”
แต่น้ำขิงคิดว่า มันไม่ยุติธรรมเลย
เธอไม่ได้ขอเรียกร้องจากใคร
ไม่ได้ขอความเห็นใจ
เธอแค่ต้องการ “โอกาส” ที่เด็กคนหนึ่งควรได้เท่านั้น
เด็กสาวผู้อยู่กับตราบาป… และความฝันของแม่
และวันนี้ เธอสอบติด มหาวิทยาลัยรัฐบาลชื่อดัง คณะวิศวกรรมศาสตร์
เพื่อสานต่อความฝันของแม่ที่เรียนไม่จบ
และพิสูจน์ให้โลกรู้ว่า…
เธอใช้นามสกุลโสภาพล… แต่ไม่ได้เลวตามคำครหา
น้ำขิงหันหลังให้เตียงผู้ป่วยของลุง สูดลมหายใจลึก
และเดินออกไปสู่วันที่ต้องต่อสู้กับโลกทั้งใบ เพียงลำพัง
ใช่ น้ำขิงต้องทำงานสารพัดอย่าง ทั้งงานออนไลน์ ร้านกาแฟ งานเสิร์ฟ งานแพ็กของ ทุกอย่างที่ได้เงิน
กลางวันเรียน ขนของ ส่งออเดอร์
กลางคืนล้างแก้ว เสิร์ฟกาแฟ ทำงานออนไลน์จนเกือบเช้า
เพื่อให้เพียงพอกับ “ค่าผ่าตัด” ที่ลุงต้องใช้
และยังต้องเก็บเงินไว้เป็น “ค่าเทอม” ของตัวเองอีกด้วย เพราะมหาลัยกำลังจะเปิดเทอมในอีกไม่กี่สัปดาห์
ชีวิตวัยรุ่นวัย 19 ของเธอไม่มีคำว่าเที่ยว ไม่มีคำว่าเพื่อน ไม่มีคำว่าพักผ่อน
มีเพียงหน้าที่ที่ต้องทำให้สำเร็จ
และการดิ้นรนไม่ให้หลุดจากเส้นด้ายบาง ๆ ที่เรียกว่า “ความหวัง”
ทุกคืนก่อนนอน น้ำขิงจะนั่งบัญชีรายรับรายจ่ายจนตาแฉะ
เงินที่เก็บได้แต่ละวันไม่เคยถึงจำนวนที่หมอกำหนด
แต่เธอก็ไม่เคยหยุดทำงาน
เพราะสำหรับน้ำขิง
ลุงมีนัทคือทุกอย่าง คือครอบครัวเดียวที่เหลืออยู่ในโลกใบนี้ เหมือนพ่อแท้ ๆ เลยก็ว่าได้
และเธอก็ไม่มีทางยอมให้ลุงตาย…ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม