“เปิดโต๊ะหน่อยซิครับ...คุณคนสวย”
ไรอัน หนุ่มหล่อนัยน์ตาคม พูดพลางทำหน้ากรุ้มกริ่มกับสาวสวยที่ยืนอยู่ด้านหน้าเคาน์เตอร์ตามประสาคนเจ้าชู้
“ถ้าจะเปิดโต๊ะสนุ๊กน่ะ คงต้องไปบอกกับมาร์คกี้ หรือไม่ก็...แคชเชียร์นะ เพราะฉันไม่ใช่พนักงาน”
คลอเดีย หญิงสาวผู้งามสง่า พูดพร้อมกับทำหน้าเชิดหยิ่งใส่
“แล้วเอ่อ...ผมจะต้องทำยังไง ถึงจะได้คุณมาเป็นมาร์คกี้ ตั้งลูกสนุ๊กให้น่ะ”
ชายหนุ่มได้ที แกล้งพูดหยอกเธอ
“เอาไว้ชาติหน้า ตอนบ่าย ๆ หรือไม่ นายก็ต้องไปตายแล้วเกิดใหม่ มาเป็นคนรวยนะซิ ฉันถึงจะลดตัวลงไป เป็นคนตั้งลูกให้น่ะ”
“คงไม่ต้องรอถึงชาติหน้าหรอกครับ...คุณคนสวย รอให้ผมได้เป็นแชมป์โลกก่อนเถอะ แล้วคุณจะต้องมาสยบลงแทบเท้าของผม”
“งั้นก็...รอให้ฝันของนายเป็นจริงก่อน ก็แล้วกัน ฉันถึงจะยอม แต่ฉันว่า...หน้าตาอย่างนายน่ะ คงจะไม่มีปัญญาหรอก วัน ๆ เอาแต่ตีสนุ๊ก งานการก็ไม่มีทำ ดูท่าคงจะไม่ได้เรียนแล้วล่ะซิ ไอ้คน
