บทที่ 3 เป็นได้แค่คนใกล้ ๆ
1688 Words
“อ้อนถึงยังเนี่ย...พี่จะกลับอยู่แล้วนะ” ชัยวัฒน์เพื่อนพี่ชายข้างบ้านที่นับวันทำตัวสนิทสนมกับเธอขึ้นทุกวัน และวันนี้ก็นัดมาฉลองเรียนจบให้เธอ ไม่รู้ใจดีอะไร ทั้งที่ไม่อยากมาแต่ทนรบเร้าจากเขาไม่ไหวจึงต้องออกมา
เธอแต่งตัวมาร้านเหล้ากระโปรงสั้นเหนือเข่ากับเสื้อกล้ามที่อวดเนินอวบจนล้นทะลัก ทำเอาชัยวัฒน์ที่ไม่เคยเห็นลุคนี้ถึงกับสำลักเหล้าทันที
พรวด!!!
“ไอ้เล็ก...เป็นเชี่ยไรเนี่ย” เสียงด่าเพื่อนที่พ่นเหล้ามาเต็มใบหน้า พร้อมกับสายตาของมันที่มองไปด้านหลังคงจะเป็นสาว ๆ สวย ๆ อีกล่ะสิ
“เชี่ยน้องมึงน่าโดนมาก”
เท่านั้นทำให้รามสูรที่กลับมาเป็นผู้เป็นคนขึ้นหลังทำใจได้ตอนที่อ้อนรักด่าไปวันนั้นหันขวับไปมองทันที
“บัดซบ!” เสียงสบถพร้อมกับคว้าเอาเสื้อหนังของตัวเองขึ้นมาแล้วเดินเข้าไปหาคนที่ขยันหลบหน้าเขามาหลายเดือนแล้ว จึงให้ไอ้เพื่อนตัวแสบนัดออกมาอ้างว่ามาฉลอง แต่แม่คุณดันแต่งตัวล่อตะเข้เสียนี่
“แต่งตัวบ้าอะไรมาเนี่ย” รามสูรคลุมเสื้อกับร่างของอ้อนรักแล้วก็รูดซิปปิดถึงคอ ราวกับอุณหภูมิในร้านติดลบ
“พี่รามทำอะไรเนี่ย”
“แต่งตัวอะไรของเธอ”
“ก็มาร้านเหล้าไม่แต่งอย่างนี้ให้แต่งแบบไหน ชุดรำไทยสวมชฎาหรือไง” เธอไม่ใช่ไม่เคยไปร้านเหล้าเสียหน่อย แล้วส่วนใหญ่เขาก็แต่งแบบนี้ทั้งนั้น
“มานี่เลย” ตอนแรกคิดว่าชัยวัฒน์มาคนเดียวคงหาเพื่อนกินเหล้าไม่คิดว่าพี่รามของเธอจะมาด้วย นั่นยิ่งกว่าเซอร์ไพรส์เสียอีก
“อยากขึ้นเขียงหรือไง...คนมองตาเป็นมันขนาดนี้” เสียงพูดไม่สบอารมณ์เอ่ยออกมา แต่คนฟังรู้สึกใจสั่นเหมือนเขาหวง แต่ว่าก็ไม่ชัดเจน
“ไอ้ราม...น้องเขาร้อนแล้วไหม...มึงก็ใส่เสียปิดคอเลย” คนที่อยากมองขัดใจกับการกระทำของมัน เสียของหมด
“ไม่ต้องเสือกแดกเหล้าไป” รามสูรนั่งจิ๊จ๊ะในลำคอ เพราะปิดบนแล้วก็ยังเปิดล่างอยู่ดี กระโปรงเธอเลื่อนไปถึงโคนขาอ่อนแสนหมิ่นเหม่
“อะไรวะ...น้องเขาจะได้รู้ไงว่าผู้ชายเจ้าชูเป็บแบบไหน”
“ไม่ต้องพูดมากเอาเสื้อมึงมาแล้วไปเปิดโต๊ะวีไอพี” ขืนให้นั่งตรงนี้ไม่ต้องเป็นอันกินเหล้าพอดี มีแต่คนจ้องมาที่อ้อนรักตาเป็นมันแบบนี้ ราวกับจ้องจะตะครุบเหยื่อ
“มึงจ่าย”
“เออ...!”
เมื่อได้โต๊ะวีไอพีแล้ว รามสูรก็จับน้องสาวข้างบ้านไปนั่งข้าง ๆ ทันที จนชัยวัฒน์อารมณ์เสียกระดกเหล้าเอาเป็นเอาตาย
“มึงจะหวงน้องข้างบ้านทำไม ไม่ใช่แฟนสักหน่อย”
อาการของเขาแบบนี้ทำให้อ้อนรักคิดไปไกล เธอยกเครื่องดื่มขึ้นดื่มบ้าง พร้อมกับจินตนาการว่าเขาหวงเธอที่เป็นแฟน แม้เป็นแค่ฝันสั้น ๆ ขอมีความสุขสักนิดก็ยังดี
“เรื่องของกูมึงกินไป”
“นี่ก็อีกคนอมยิ้มอะไรนักหนา” เขาหันมาหาเรื่องกับคนที่งอนเขาไปหลายเดือนไม่พูดไม่คุย ไม่โทรหาทั้งที่เมื่อก่อนคุยกันทุกวัน
“เปล๊า!!!” อ้อนรักว่าเสียงสูง ความขุ่นมัวในใจหายไปแล้ว จากที่คิดว่าจะไม่พูดกับเขาตลอดชีวิต พอเห็นท่าทางเป็นพี่ต้องการปกป้องน้องคนนี้ หัวใจมันก็ไม่รักดียอมหายโกรธเขาง่าย ๆ เสียอย่างนั้น
“อย่าดื่มมากล่ะ”
“แล้วทำไมวันนี้ถึงได้นัดออกมาคะ” เธอหันไปถามชัยวัฒน์ที่กระดกเอากระดกเอา
“ก็ถาม...ไอ้...!”
“อย่าพูดมากมึงกินไก่ทอดนี่ไป” รามสูรหยิบไก่ยัดใส่ปากของคนที่ปากมาก
ใครจะอยากให้ยายนี่รู้ล่ะว่าเขานั้นอยากเจอ แต่ผิดเองที่นัดมาเจอร้านเหล้า
“ไอ้บ้านี่ขัดจังหวะอยู่เรื่อย”
“เรียนจบแล้วจะไปทำงานที่ไหน” เขาหันมาคุยกับเธอจริงจัง จนเธอยิ้มแก้มปริคิดว่านี่น่าจะเป็นแผนเขาแน่ ๆ
หรือจะจริงที่ว่า...ความรักพอไม่วิ่งตามมันจะวิ่งมาหาเธอเอง
“ก็หาตามบริษัททั่วไปค่ะ สาขาที่เรียนทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว” เธอตอบเรื่อย ๆ แบบไม่ได้โฟกัสให้ลงลึก เพียงแต่ยังไม่รู้ว่าจะสมัครงานที่ไหนก็เท่านั้นเอง
“มาทำงานกับพี่ไหม...เป็นเลขา”
“อ่าว...ไอ้ราม เดี๋ยวมึงได้เป็นพระรามรบทัพแย่งนางสีดาคืนหรอก ลูกน้องมึงแต่ละคน” ชัยวัฒน์เตือน เพราะที่ออฟฟิศมีแต่ผู้ชาย ขนาดฝ่ายบุคคลมันยังเลือกผู้ชาย เรียกได้ว่าน้องอ้อนไปในบริษัทเหมือนดอกไม้ท่ามกลางฝูงกระทิง
“หน้าที่มึงที่ต้องไปจัดการพวกมัน”
“เรื่องอะไร ไม่ใช่แฟนกูสักหน่อย”
“ไอ้นี่!!” รามสูรยกมือขึ้นหมายจะเขกหัวคนที่พูดมากแล้วก็รอแต่จะเคลมน้องข้างบ้านของเขา
“บอกไปว่ากูหวงใครกล้ามาเฉียดก็ลองดู”
‘หวง!’ อ้อนรักหันหน้ามองเขา สะดุดกับคำนี้แต่ไม่รู้ว่าเขาหวงเธอในฐานะอะไรกันแน่
“ไม่ใช่แฟนสักหน่อย” เธอว่าเสียงอุบอิบ ก่อนจะโดนเขาถลึงตาใส่จึงต้องผินหน้าหนีหันไปทางอื่น
“พร้อมทำงานเมื่อไหร่ก็บอกพี่”
“ขอนอนเล่นอีกสักสองสามเดือนแล้วกันค่ะ” เธอไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ เพียงแค่อยากคิดให้รอบคอบเรื่องที่เธอจะตัดสินใจทำเสียก่อน
ตอนเขาแต่งงานแผลยังตกสะเก็ดไม่หาย หากตอนนี้กลับมาเป็นแบบเดิมอีก เธอก็ไม่รู้ว่าหัวใจจะแตกสลายไปเลยไหม
“ไปห้องน้ำก่อนนะคะ” อ้อนรักเมื่อเริ่มดื่มไปมึน ๆ แล้วอยากไปล้างหน้าล้างตาสักหน่อย ดีที่เธอไม่ได้โบกแป้งมาหนา ๆ เพราะผิวเธอก็เนียนละเอียดขาวผ่องอยู่แล้ว เพียงแค่ทาลิปสติก ปัดขนตา แล้วก็เขียนคิวปัง ๆ ก็เป็นสาวสวยคนหนึ่งได้แล้ว
“รีบไปรีบกลับล่ะ”
คนที่นั่งดื่มนั่งฟังเพลงไปด้วยสั่ง วันนี้ก็ไม่ได้มีเรื่องคุยอะไรมาก แค่อยากให้เธอกับเขากลับมาเป็นเหมือนเดิม ตอนนั้นยอมรับว่าตัวเองพูดจาไม่ดีใส่เธอไป เพราะยังเสียใจเรื่องปลายฝน
แต่เมื่อเวลาผ่านไปแล้ว เขาก็คิดได้ว่าหากคนที่รักเขาจริง ก็จะไม่ทิ้งเขาให้อยู่ลำพังในงานแต่งโดยไร้เงาเจ้าสาวหรอก เขาจึงคิดเสียว่าปลายฝนก็แค่คนที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปคนหนึ่งเท่านั้น
ในเมื่อชีวิตต้องเดินต่อ เขาก็อยากทำทุกอย่างให้เหมือนเดิม เหมือนที่เคยเป็นอยู่ก่อนแล้ว ชีวิตที่มีงานที่บริษัท กลับมาบ้านก็ได้หยอกล้อเล่นกับยายอ้อนรัก น้องสาวข้างบ้านเหมือนเคย ๆ
อ้อนรักเดินไปก็เซไป แม้จะทำทรงดีแต่พอถึงห้องน้ำกลับรู้สึกว่าตัวเองเมาเกินไปแล้ว
“ขอโทษนะครับ...มีอะไรให้ช่วยไหมครับ” นักเที่ยวหนุ่มเข้ามาทักเธอที่หน้าห้องน้ำ แม้ว่าจะใส่เสื้อตัวใหญ่สวมทับแต่ท่าทางแล้วก็สวยไม่หยอกทีเดียว
“ไม่ต้องค่ะ”
“คุณเดินไม่ไหวแล้ว...ให้ผมไปส่งดีกว่านะครับ”
“ไม่ต้อง...มากับผัว...ผัวดุมาก” อ้อนรักไม่ใช่ผู้หญิงที่จะไปกับใครก็ได้ เธอจึงพูดไปอย่างนั้น ทั้งที่จริงทั้งโต๊ะไม่มีใครที่คิดเกินเลยกับเธอกว่าน้องสาวสักคน
เซ็งชะมัด!
“ผัวไม่มาก็ผัวไม่มี...อย่ามาโกหกพี่ให้ยาก” หนุ่มคนนั้นรั้งร่างของอ้อนรักเข้าไปกอดไว้ แต่ว่าเธอก็ดิ้นหนีสุดแรง
“ปล่อยนะไอ้บ้า...ปล่อย...ช่วยด้วย...ช่วยด้วย” เสียงโหวกเหวกหน้าห้องน้ำทำให้คนมุงกัน แล้วชายคนนั้นก็หัวเสียทันที อุตส่าห์จะลากเหยื่อขึ้นเตียงสักหน่อย
“มองอะไรกันวะ...เรื่องผัวเมีย”
“ปล่อยโว้ย...ฉันไม่ใช่เมียแก...ปั่ก!!!” อ้อนรักกระทืบเท้าแล้วก็วิ่งหนีทันที เธอพลาดแล้วที่ออกมาห้องน้ำคนเดียว แต่เมื่อวิ่งไปได้ไม่ถึงสิบก้าวก็ชนเข้ากับร่างของรามสูร
“อ๊ะ...พี่ราม” แม้ว่าแสงไฟจะมืดสลัว แต่ทว่ากลิ่นหอมบนตัวของเขาเธอจำได้ดี
“มันทำอะไร” เสียงเครียดเอ่ยถามทั้งมองตาเขียวไปที่ไอ้ผู้ชายสารเลวนั่น
“มันจะลากหนูไป...”
พลัวะ!!!
ยังไม่ทันพูดจบอีพี่ข้างบ้านที่เคยใจเย็นกลับใจร้อนขึ้นมาซัดหน้าไอ้หื่นนั้นเสียแล้ว
“โอ๊ย...ยายผู้หญิงบ้า...ผัวดุก็ไม่บอก” ชายคนนั้นจับที่จมูกพบว่ามือนั้นมีน้ำเย็น ๆ ไหลออกจากจมูกนั่นทำให้มันโวยวายขึ้นมาอีก
“ฉันจะแจ้งตำรวจ...จะฟ้องแก”
“ฟ้องเลย หน้าห้องน้ำมีกล้อง...ฉันก็จะฟ้องเหมือนกันว่าแกลวนลามผู้หญิง” คนที่มุงดูอยู่หน้าห้องน้ำต่างประณามคนหื่นกามนั่น
“โธ่เว้ย!!!”
เมื่อชายคนนั้นเดินจากไปแล้วอ้อนรักก็ดูที่มือของเขาทันที
“เจ็บไหมพี่ราม”
“ไม่เจ็บหรอก...ที่หลังเจอแบบนี้ร้องดัง ๆ ”
“คอแทบแตกเลยค่ะพี่ราม” เธอว่าพร้อมกับอมยิ้มให้กับเขา
บางทีเขาก็แสนดีแบบนี้ แล้วจะไม่ให้รักลงได้ยังไงล่ะ แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะถูกรักตอบเธอเข้าใจข้อนี้ดี
แต่ว่าเหมือนฟ้ากลั่นแกล้ง ต่อให้เธอทำดีตอบเขาแค่ไหนสุดท้ายก็ได้เป็นแค่น้องข้างบ้านไม่ได้เป็นคนข้างใจ
- Writer
