รักเรียกที่รักไม่ได้

บทที่ 4 กลับมาทำไม

ผ่านมาสองปีแล้ว...เธอก็ยังเป็นแค่เลขาที่ช่วยเขาทุกอย่างกระทั่งเตรียมชุดไปประชุมกับลูกค้าสำคัญ

"พี่ราม...เสร็จหรือยังคะ อีกสองชั่วโมงจะประชุมแล้วนะคะ" อ้อนรักทำทุกอย่างเหมือนคนรักไม่มีผิด มีเพียงแค่เรื่องเดียวคือนอนกับเขาแค่นั้นเอง

"บ่นเป็นป้าแก่ไปได้...เย็นนี้พี่จะกลับบ้านนะ ไม่ต้องเอาอาหารมาให้ที่คอนโดแล้ว"

ช่วงหลังมานี้รามสูรซื้อคอนโดอยู่ที่ใจกลางเมือง เพราะว่ากลับบ้านดึก อีกอย่างคุณย่าก็เป็นห่วงขับรถกลับมืด ๆ ทั้งอ้อนรักก็ย้ายมาอยู่คอนโดห้องข้าง ๆ ของเขาด้วยเพราะว่าตัวเองซื้อไว้เกร็งกำไร จึงให้ยายน้องข้างบ้านมาอยู่ดูแลห้องให้ แล้วก็เหมาดูแลห้องของเขาด้วยเลยโดยไม่ต้องจ้างแม่บ้านให้วุ่นวาย

"ดีค่ะ อ้อนก็อยากกลับบ้านเหมือนกัน" ไม่คิดว่ามาทำงานกับเขาแล้วจะไม่ค่อยมีเวลากลับบ้าน บริษัทของรามจงพิทักษ์ หลังจากเธอเข้ามาทำงานพี่รามก็ทำงานหามรุ่งหามค่ำ จนตอนนี้บริษัทเติบโตมีพนักงานเป็นร้อยคน และมีโครงการที่ต้องออกแบบในเครือของรามจงพิทักษ์มากมาย และวันนี้เป็นการประชุมลูกค้าคนสำคัญคือนายทุนต่างชาติมาเปิดชอปปิงมอลล์ที่ใจกลางเมืองย่านธุรกิจ เป็นห้างชั้นนำที่จะมีแบรนด์เนม ทั้งไทยและต่างประเทศ

"ป่ะ...ไปกัน" รามส่องกระจกแล้วก็เดินออกจากห้องไปพร้อมกับเลขาคนสนิท

ภายในการประชุมครั้งนี้ไม่ได้มีแค่บริษัทของรามที่เดียวที่เข้าร่วมประมูลงาน เพื่อแข่งขันกันในครั้งนี้ ล้วนแล้วแต่มีบริษัทชั้นนำอีกมากมายกระทั่งบริษัทนายทุนต่างชาติยังเข้าร่วมประมูลด้วยเลย

มือของอ้อนรักเย็นเฉียบ เพราะนี่คืองานใหญ่มาก และอยากให้บริษัทของเขาได้งานนี้ด้วย

"ตื่นเต้นเหรอยายอ้อน" รามสูรหันมามองเลขาที่ใบหน้าซีดนั่งพนมมือสวดอะไรงึมงำก็ไม่รู้

"อ้อนไปบนมาแล้วนะคะ...พี่รามต้องได้แน่นอน"

รามอมยิ้มไม่ว่างานเล็กงานใหญ่ ยายนี่ก็มูให้เขาหมดทุกงานสิเนี่ย หรือว่าบริษัทของเขาเติมโตมาได้ขนาดนี้เพราะยายนี่มูกันนะ....!!!

"พี่รามไม่เชื่อก็อย่าลบหลู่นะคะ ของอย่างนี้มองไม่เห็น"

"ยายตัวแสบไม่คิดว่าพี่จะเก่งบ้างเลยหรือไงฮะ"

“^__^"

"ไม่ใช่สักหน่อยค่ะ" รอยยิ้มเปื้อนใบหน้าเมื่อเขาท้วงเรื่องที่เธอบนบานศาลกล่าว ไม่ใช่เขาไม่เก่งแต่แค่อยากได้กำลังใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็เท่านั้นเอง

"ไปได้แล้ว...อย่ามัวแต่ท่องบทสวด เรื่องงานก็อย่าให้พลาด" รามรู้สึกมั่นใจทุกครั้งที่ได้พรีเซนต์กับอ้อนรัก เขาก็ไม่รู้ทำไม แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มของเธอแล้วเขารู้สึกมีกำลังใจมากขึ้นอย่างบอกไม่ถูก

บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความเงียบ แต่เมื่อเจ้าของโครงการที่บินมาจากต่างประเทศเพื่อมาฟังด้วยตัวเอง กลับทำให้ทั้งอ้อนรักและรามสูรหายใจไม่ออก

'ปลายฝนและสามี'

รามกัดฟันกรอดเมื่อเห็นรอยยิ้มทักทายส่งมาให้เขา ความรู้สึกเจ็บแค้นสุมอยู่ในอกพร้อมจะระเบิดออกมา เขาจำวันนั้นได้ดี วันที่เธอเลิือกผู้ชายคนนั้น เธอเห็นว่าเขาคนนั้นรวย เธอบอกว่าอยู่กับเขาแล้วไม่เป็นตัวเอง แล้วจะตอบตกลงแต่งงานกับเขาทำไมกัน

อ้อนรักยื่นมือไปกุมมือของรามสูรเพื่อให้กำลังใจเขา

"พี่รามโอเคไหมคะ" เสียงเล็กถามอย่างเป็นห่วง นี่คงเป็นงานแรกที่เธอไม่อยากให้เขาได้ ยิ่งเห็นแววตาเจ็บปวดในดวงตาคู่นั้นของเขายิ่งทำให้เธอคับแค้นใจกับผู้หญิงคนนั้น

ผู้หญิงคนนั้นทำได้อย่างไร ยิ้มเบิกบานใจกับคนที่ตัวเองเทงานแต่งงาน จิตใจเธอคนนั้นทำด้วยอะไรกันนะ

"ไม่เป็นไรอ้อน พี่โอเค" รามหันมาบอกกับเลขาตัวเองแล้วก็หันไปสนใจกับโครงการที่จะพรีเซนต์ไม่ได้สนใจเจ้าของโครงการอีกต่อไป และคิดว่าอย่างไรเธอและสามีคงไม่เลือกบริษัทของเขา ด้วยเหตุผลส่วนตัว

รามทำได้ดีแม้ว่างานนี้จะไม่ได้คาดหวัง เรียกเสียงปรบมือให้กับคณะกรรมการทั้งหมด และเขาเพียงแค่ยิ้มบาง ๆ ให้แล้วสั่งให้อ้อนรักเตรียมเก็บเอกสาร เพราะคงไม่ได้เข้าร่วมโครงการอยู่แล้ว

แต่เมื่อทีมเขากำลังจะเดินออกจากห้องประชุม ผู้เรียกให้เข้ามาเสนอผลงานกลับรั้งให้อยู่ต่อ

"เดี๋ยวก่อนครับคุณราม ผลงานของคุณน่าจะเข้าตากรรมการนะครับ"

"คิดว่าไม่ได้หรอกครับ เพราะผู้ลงทุนน่าจะไม่สะดวกใจร่วมงานมากกว่า" รามบอกเท่านั้นก็เดินออกไป ทำเอาผู้ที่จัดการประชุมครั้งนี้ไปไม่เป็น

"เอ่อ...แต่...เอ่อ..."

ขณะที่ผู้จัดงานกำลังอ้ำอึ้งอยู่นั้น คณะกรรมการก็เรียกประชุมเปิดซองแล้วตัดสินใจเลือกบริษัทของรามจงพิทักษ์จริง ๆ

อ้อนรักอยู่ในรถสปอร์ตคันหรูของรามที่มุ่งหน้ากลับบ้าน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

"สวัสดีค่ะ อ้อนรักเลขาคุณรามค่ะ" หญิงสาวรับโทรศัพท์กรอกเสียงหวานลงไป เพราะเป็นเรื่องของบริษัทที่เธอต้องรับงานแทนเขา

"สวัสดีครับ บริษัทคุณรามได้รับเลือกให้เป็นผู้ออกแบบทั้งภายในภายนอกนะครับ" เสียงที่เปล่งออกจากโทรศัพท์ได้ยินไปถึงคนที่กำลังขับรถอยู่ด้วยเช่นกัน เขากำพวงมาลัยแน่น แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

อ้อนรักมองหน้าเจ้านายพ่วงด้วยตำแหน่งพี่ชายข้างบ้านแล้วก็ถอนหายใจ และจะแจ้งวันเข้าไปเซ็นสัญญาอีกครั้ง

"พี่ราม..."

"พอแล้ว...หมดเวลาทำงานแล้ว" ปกติเขาเป็นคนรับผิดชอบ แต่งานนี้รู้สึกอยากเป็นเจ้าของบริษัทที่ไม่มีความรับผิดชอบยังไงไม่รู้

"ค่ะ"

ไม่มีเสียงพูดกันอีกหลังจากนั้นจวบจนถึงบ้าน อ้อนรักเดินลงรถแล้วก็ออกจากบ้านของรามไปเงียบ ๆ รอยยิ้มที่เคยฉาบบนใบหน้าของรามหายไปอีกแล้ว

เธอไม่ชอบให้เขาเป็นอย่างนี้เลย

ตลอดสองวันเสาร์อาทิตย์ เธอไม่เห็นพี่รามของเธอออกจากบ้านด้วยซ้ำ แล้วเธอก็ไม่กล้าเข้าไปหาเขาด้วยซ้ำ กลับมาคราวนี้ไม่รู้ว่าแฟนเก่าของเขาต้องการอะไร แต่เธอไม่ยอมให้ผู้หญิงคนนั้นพรากรอยยิ้มของพี่รามไปเด็ดขาด

วันจันทร์แสนวุ่นวายเวียนมาอีกครั้ง อ้อนรักไม่ได้รับโทรศัพท์ของเขา จึงออกมาขึ้นรถไปบริษัทเองพร้อมกับหอบอาหารใส่กระเป๋าสะพายด้านหลังไปออฟฟิศเช่นทุกครั้งที่ทำ

“เมืองไทยหรือนรก...ร้อนชะมัด” ชัยวัฒน์เดินมาพร้อมทิ้งแฟ้มงานเสียงดังบนโต๊ะ ประจวบกับที่อ้อนรักเข้ามาเหมือนกัน

“ยายอ้อนพี่ชายข้างบ้านเธอล่ะ”

“ไม่รู้” เสียงห้วนตอบกลับไป เธอเดินเข้าไปในครัวจัดการแช่อาหารกลางวันแล้วก็อาหารเย็น หากเป็นที่คอนโดเธอจะทำเองและเผื่อไปยังเขาที่อยู่ห้องข้าง ๆ ของเธอด้วย

“ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอวะ”

“เปล่าสักหน่อยพี่เล็ก”

“แล้วทำไมไม่มาด้วยกัน”

“คงไม่สะดวกบางอย่าง” หญิงสาวไม่ยอมขยายความให้ยาวทำเอาเพื่อนอย่างชัยวัฒน์ต้องจับมาเค้นความจริง

“ไม่ได้งานเลยพาล?”

อ้อนรักส่ายหน้า

“แล้วมันอะไรวะ พูดมาดิ” คนที่อยากรู้อยู่ครามครันถามเสียงดังแต่คนที่ตอบกลับเป็นเจ้าตัวที่เดินมาใบหน้าถมึงทึง

“ปลายฝนกลับมาพร้อมกับโครงการที่ไปพรีเซนต์เมื่อวันศุกร์แล้วบริษัทเราได้รับเลือก”

แล้วชัยวัฒน์ก็ได้รับความกระจ่างพร้อมกับถ้อยคำที่สถบออกมาอย่างหยาบคาย

ฉิบหาย!

“เมิงไม่รับ?”

“รับ”

“....” ทั้งอ้อนรักและชัยวัฒน์มองหน้ากัน ราวกับว่านี่คือเรื่องสยองสองบรรทัด

“กลับมาทำไมวะ” ชัยวัฒน์หัวเสียคงได้แดกอาหารหมาเร็ว ๆ นี้เป็นแน่

อ้อนรักคิดว่าเขาจะปฏิเสธงานนี้ด้วยซ้ำ แต่ทว่าเมื่อเห็นเขารับงานนี้เธอเองก็พูดไม่ออกเหมือนกัน

“เจ็บไม่จำนะเมิง” ชัยวัฒน์ด่าเพื่อนพร้อมกับกอดคออ้อนรักออกไปทำงาน ปล่อยให้มันจมปลักอยู่กับอดีตคนรักไป

เมื่อทั้งสองเดินออกไปแล้ว รามสูรก็ถามตัวเองเช่นกัน

“เธอกลับมาทำไมปลายฝน...ฉันก็อยากจะรู้!”