ทวงรักคืนเสน่หา

ซีอีโอที่อายุน้อยที่สุด...1

“ก็เรื่อยๆ ว่ะเพื่อน ใครจะเหมือนนายล่ะ กลับมาพร้อมกับตำแหน่งใหญ่โตเลยนะ ซีอีโอที่อายุน้อยที่สุด ไว้ให้พวกเราไปสมัครงานกับนายบ้างนะ” คราวนี้ภุชงค์เป็นคนตอบแทนเพื่อน เขาไม่ได้กล่าวในเชิงอิจฉาริษยา แต่เขากล่าวในเชิงภูมิใจในตัวเพื่อน ชีวิตของคนที่เพิ่งเริ่มต้นทำงานได้ไม่กี่ปี มันก็ถือว่าหนักพอสมควร กว่าจะก้าวผ่านแต่ละวันในฐานะมนุษย์เงินเดือน

“จะมาก็มาได้นะ เราก็เริ่มต้นใหม่ ถ้ามีพวกนายมาช่วยมันคงจะดีไม่น้อย” เชนกล่าวตามจริง เขาไม่รังเกียจที่เพื่อนของเขาจะเข้ามาเป็นหนึ่งในทีมที่จะร่วมพัฒนาบริษัทไปด้วยกัน

“ไม่ดีหรอกมั้ง อย่าใช้เส้นสายเลยเพื่อนๆ ตอนนี้ก็ลองไปหาประสบการณ์ที่อื่นก่อนดีกว่า ถ้าไปไม่รอด ค่อยไปหาไอ้เชนอีกที” คราวนี้โกมลเป็นคนบอกเพื่อนทุกคน ซึ่งทุกคนก็ค่อนข้างจะเห็นด้วย เพราะการวางตัวที่ยากลำบากมันจะเกิดขึ้นแน่นอน เมื่อเพื่อนกลายเป็นหัวหน้างาน

“ไว้ไม่มีที่ไปพวกเราจะไปหานะเพื่อน” คราวนี้ภุชงค์เอ่ยเย้าเพื่อนสนิทบ้าง

“ได้เลย ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” เชนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“งั้นมาให้ซักฟอกอีกเรื่องหน่อยเพื่อน ไปเรียนเมืองนอกเมืองนาตั้งนาน มีแฟนแหม่มพ่วงกลับมาด้วยมั้ย” โกมลเอ่ยถามด้วยความอยากรู้

“ไม่มีหรอก ใครจะมาสนใจคนอย่างเรา” เชนส่ายหน้าน้อยๆ

“ใครมันตาถั่วมองไม่เห็นความหล่อของเพื่อนเราวะ” โกมลรีบเอ่ยด้วยความเสียดายแทนเพื่อน คนที่เพอร์เฟคอย่างเชน ไม่น่าจะไม่มีผู้หญิงเข้ามา บอกตามตรงว่าเขาไม่ค่อยจะเชื่อเรื่องนี้นัก

“เราไม่อยากสนใจเรื่องพวกนี้มากกว่า อยากจะรีบเรียนให้จบแล้วกลับบ้าน” เชนเอ่ยตามจริง

“แหม๊...เป็นฉันหน่อยไม่ได้ ถ้ามีโอกาสแบบนั้นจะคบซ้อนซักสามคน” ภุชงค์ตบเข่าฉาดด้วยความเสียดาย

“ว่าแต่เพื่อนในรุ่นเรามีใครแต่งงานกันบ้างหรือยัง ตั้งแต่เราไปเราก็ไม่ค่อยได้ติดต่อเพื่อนๆ เลย” เชนเอ่ยถามออกมา ราวกับว่าเขาอยากจะรู้เรื่องราวของใครบางคนว่าที่ผ่านมาเธอมีใครหรือยัง

“แต่งงานยังไม่มีนะ แต่ท้องไม่มีพ่อน่ะมี” คราวนี้ธีระเป็นคนพูดขึ้นบ้าง ที่เขาพูดไม่ได้รู้สึกสมน้ำหน้า แต่รู้สึกสงสารในชะตากรรมของเพียงเพ็ญ นอกจากว่าเธอจะเป็นเด็กที่โตมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแล้ว เธอยังต้องมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว เพื่อนหลายคนพยายามจะถามว่าใครเป็นพ่อของเด็กเพียงเพ็ญก็ไม่ยอมบอก และตั้งแต่ตอนที่เธอตั้งครรภ์ เพียงเพ็ญก็ค่อยๆ หายไปจากเพื่อนๆ ทำให้ข่าวคราวของเธอก็เงียบไปเช่นกัน