“ลูกมาสมน้ำหน้าแม่เหรอ” คุณหญิงพิชญาเอ่ยถามบุตรชายด้วยเสียงหมดอาลัยตายอยาก
“เปล่าครับ ผมแค่จะบอกคุณแม่ว่าพรุ่งนี้ผมจะพาพราวกับลูกมาหาคุณแม่ที่บ้าน ช่วยเมตตาลูกกับภรรยาผมด้วยนะครับ” เชนวอนขอมารดาอย่างจริงจัง
“อยากทำอะไรก็ทำเถอะ คนแก่อย่างแม่คงไม่มีปากมีเสียงอะไรหรอก ถ้าพูดอะไรไปมากกว่านี้ลูกชายของแม่อาจจะทิ้งแม่ไปก็ได้” คุณหญิงพิชญาเอ่ยออกมาด้วยความน้อยใจ
“ขอบคุณครับ งั้นพรุ่งนี้เจอกันครับคุณแม่” เมื่อเห็นอาการของมารดา เชนก็ไม่อยากจะพูดอะไรให้ท่านช้ำใจอีกแล้ว เขาจึงเลือกที่จะเดินขึ้นห้องนอนของเขาไป ในขณะที่ผู้เป็นมารดาได้แต่นั่งหมดสภาพราวกับคนที่พ่ายแพ้อย่างหมดรูป แต่ท่านกลับไม่คิดว่านี่ไม่ใช่ความพ่ายแพ้ ขอเพียงท่านลดทิฐิลงเท่านั้น ท่านก็จะพบความสุขที่รออยู่ข้างหน้า
เช้าวันต่อมา...
วันนี้เป็นวันเสาร์ ทำให้เด็กชายโชกุนไม่ได้ไปโรงเรียน ซึ่งก็เป็นวันหยุดของที่บริษัทเช่นกัน เชนจึงมาหาสองแม
