“รีบพาหลานแม่มานี่เลยตาเชน” คุณหญิงพิชญาเอ่ยอย่างเร่งด่วน สายตาของท่านมองข้ามแม้แต่การไหว้ของเพียงเพ็ญ ท่านไปสะดุดกับหน้าตาของหลานชาย ที่พิมพ์เดียวกันกับบุตรชายตอนเด็กราวกับแกะ จนท่านคิดว่าเชนกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง หลานชายของท่านเหมือนเชนมาก เหมือนจนไม่ต้องตรวจดีเอ็นเอ มองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่าลูกใคร
“ครับคุณแม่” เมื่อได้รับคำสั่งจากผู้เป็นมารดา ชายหนุ่มจึงพาบุตรชายเดินเข้าไปหามารดา ขณะที่เพียงเพ็ญก็เดินเร็วตามแรงจูงของชายหนุ่ม ก่อนที่ทั้งสองจะมานั่งอยู่ที่โซฟาตรงข้ามกับคุณหญิงพิชญา
“ทำไมวันนั้นเธอไม่พาหลานมาหาฉัน ฉันจะได้ไม่พูดอย่างวันนั้น” คุณหญิงพิชญาเอ่ยกับเพียงเพ็ญเชิงไม่พอใจนัก เพราะหากวันนั้นท่านได้เห็นหน้าหลาน ท่านคงไม่แสดงกริยาอย่างนั้นกับเพียงเพ็ญ
“เอ่อ วันนั้นดิฉันทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ค่ะ” เพียงเพ็ญตอบไปตามจริง
“แล้วนี่ตาหนูชื่ออะไร” คุณหญิงพิชญาเลิกสนว่าที่สะใภ้ ท่านกลับมาสน
