มาเฟียโหด อ้อนรัก

2.หนี้10ล้าน

2

"เข้าไปทำแผลก่อนเถอะ" ฉันเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง ผู้ชายชุดดำที่เดินนำฉันไปในบ้านนั้นแหละ

"หนูดีอยากกลับบ้าน" ฉันบอกผู้ชายชุดดำทั้งน้ำตา ไม่ยอมลุกไปไหน นั่งแหมะอยู่กับที่

"นายไม่สั่งกลับไม่ได้หรอก"

....

และแล้วฉันก็ต้องมานั่งทำแผลในบ้านอย่างไม่มีทางเลือกโดยผู้ชายชุดดำคนนั้นนั่งทำแผลให้

"พี่ชุดดำชื่ออะไรหรอคะ หนูชื่อหนูดีนะ" ฉันก้มลงมองพี่ชุดดำทำแผลให้ ก็เอ่ยปากเอียงคอถามอย่างน่ารัก

"ฌอน " โอ๊ะ สั้นดี พี่ฌอน(ขอเรียกแบบนี้แล้วกัน) เขาตอบฉันทั้งที่ก้มหน้าทำแผลให้อย่างตั้งใจ(รึเปล่า)

"เอ่อ นายของพี่ฌอนทำงานอะไรหรอคะ" ฉันเอียงคอถามต่อ ก็คนมันอยากรู้นี้นาทำไมเขารวยขนาดนี้ มีลูกน้องเต็มบ้านอีก

"มาเฟียน่ะ" พี่ฌอนเงยหน้าขึ้นมาตอบเหมือนเป็นเรื่องธรรมดามาก แต่ฉันสตั้นไปสิบวิได้ มาเฟียงั้นหรอ ฉันฟังไม่ผิดใช่มั้ย

"..."ฉันยังอ้าปากค้างนิ่งอึ้ง

"ไม่ต้องกลัวหรอก นายไม่ได้ทำผิดกฎหมาย นายเป็นมาเฟียถูกกฎหมายน่ะ" เฮ้อ โล่งอกไปที "แต่ก็ยิงคนทิ้งได้สบายเหมือนกัน"

"ห๊ะ" หมายความว่าไงว่ะ เป็นมาเฟียถูกกฎหมายแต่ยิงคนทิ้งได้สบายนี้นะ ถูกกฎหมายยังไง

"นายบอกให้ผู้หญิงคนนั้นขึ้นไปพบครับ" ก่อนที่ฉันจะถามพี่ฌอนต่อผู้ชายชุดดำก็เข้ามาตามฉันขึ้นไปพบนายพวกเขาซะก่อน

ฉันเดินตามผู้ชายชุดดำที่ไปตามฉันขึ้นมาชั้นสองของบ้านหลังจากพี่ฌอนทำแผลให้เสร็จแล้ว ขึ้นมาที่ชั้นสองของบ้านมันก็ยังความสวยเอาไว้นึกว่าจะมีแต่ห้องนอนซะอีกแต่นั้นเป็นความคิดที่ผิด ชั้นสองยังมีห้องนั่งเล่น ห้องอะไรต่างๆที่ตกแต่งอย่างสวยงาม

"เชิญครับ" ชายชุดดำเปิดประตูแล้วผายมือให้ฉันเดินเข้าไปในห้อง

"ร่าน!!" พอก้าวเข้ามาในห้องคำแรกที่ได้ยินทำให้ฉันหยุดยืนนิ่งอยู่กับที่ กวาดสายตามองหาที่มาของเสียง ผู้ชายตัวสูงยืนหันหลังให้ฉัน ยืนมองออกไปข้างนอกหน้าต่างบานใหญ่

"อยู่นี่ไม่ถึงชั่วโมงก็ร่านซะแล้ว หึ" เขาหันกลับมามองที่ฉันใช้สายตาสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างเหยียดๆแต่น่ากลัวพิลึก

"คะ...คุณพูดให้หนูดีหรอ" ฉันก้มหน้าพูดตะกุกตะกักด้วยความกลัวถึงเขาจะหล่อมากๆ แต่เขาเป็นมาเฟียยิงคนทิ้งได้สบายเลยนะเว้ยหนูดี ฉันได้แต่บอกตัวเองในใจแบบนั้น

"พูดให้แมวมั้ง" เขาพูดพร้อมกับก้าวเดินมานั่งที่เก้าอี้อย่างทรงอำนาจ เขาหล่อดูดีสุดๆ

"อ้อพูดให้เแมว ไม่ได้พูดให้หนูดีโล่งใจหน่อย" แต่ป่านนั้นปากฉันมันก็ไวเพิ่งบอกตัวเองว่าเขาเป็นมาเฟียยิงคนทิ้งได้สบายๆ ยังจะไปกวนโอ้ยเขาอยู่ได้

"นี่!" นั่นไงเขาโมโหแล้ว อีหนูดีเอ้ย!!

"ชื่อหนูดีค้ะ ไม่ได้ชื่อนี่ " ยังมีหน้าไปต่อคำอีก ฉันจะทำยังไงดีอีหนูดี

ปัง!!!

เขาทุบโต๊ะอย่างแรงจนฉันสะดุ้งตกใจต้องรีบก้มหน้าลงมองพื้นอีกครั้ง

"..." ฉันยืนนิ่งไม่ขยับ เขาน่ากลัวเกินกว่าคนอย่างฉันจะต่อปากต่อคำด้วย

"หึ! ดี! ต่อไปนี้เธอมีหน้าทีทำความสะอาดที่นี่ทุกอย่างทำอาหารให้ฉันก่อนหกโมงครึ่งทุกเช้า ทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่างไม่มีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น!" ถ้าเป็นเรื่องนี้อีหนูดีสู้ตายคร้าาา จิบๆ!

"หนูดีต้องทำงานที่นี่นานเท่าไหร่คะ" ฉันก้มหน้าถามไม่กล้าสบตาคนตรงหน้า ก็เขามันน่ากลัว

"แม่เธอติดหนี้ฉัน10ล้าน คิดว่านานเท่าไหร่ล่ะ" เขาพูดเสียงเรียบธรรมดา แต่ฉันนี่ตาโตเท่าไข่ห่าน 10 ล้าน!! ทั้งชาติฉันจะใช้หมดมั้ย ทำไมแม่พิมทำแบบนี้

"ทั้งชาติอะ" ฉันตอบเสียงเบาแทบจะไม่ได้ยิน นี้มันชีวิตบัดซบชัดๆ

"ใช่! ฌอน"เขาตอบฉันเสียงดัง เขาได้ยินด้วยหรอหูดีชะมัดเลย แล้วเรียกพี่ฌอนที่อยู่หน้าห้องเสียงเรียบ

"ครับนาย" พี่ฌอนเปิดประตูเข้ามา โค้งคำนับให้คนที่นั่งอยู่เก้าอี้หลังโต๊ะทำงานอย่างนอบน้อม

"พายัยนี่ไปพักห้องคนใช้" เขาสั่งพี่ฌอนเสียงเรียบแล้วก้มลงทำงานต่อโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง

"ห้องข้างล่างเต็มหมดแล้วครับนายเหลือแต่ห้องเก็บของ"

....

ฉันมองสภาพห้องข้างหน้าที่มีแต่ลังอะไรไม่รู้ ก็ห้องเก็บของนี่ เหนื่อยใจ คนอย่างฉันมันจะไปหวังอะไรล่ะ ได้แค่นี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว

หลังจากที่พี่ฌอนเดินมาส่งฉันแล้วก็เดินจากไปเลย ฉันก็เริ่มทำความสะอาดห้องเพื่อที่จะได้มีที่นอนกว่าจะทำเสร็จก็ปาไปหลายชั่วโมงเหมือนกัน ในห้องนี้มีของเยอะมากพอจัดเรียงก็มีที่ว่างพอให้หลับนอนได้ แค่นี้ก็พอใช้ได้แล้ว

"หนูดีนี่หมอนกับผ้าห่ม" พี่ฌอนเดินมาจากไหนก็ไม่รู้ เดินเอาหมอนกับผ้าห่มมาให้ กำลังคิดอยู่พอดีว่าจะไปหามาจากไหน

"ขอบคุณนะคะพี่ฌอน" ฉันไหว้ของคุณพี่ฌอน ยิ้มหวานแล้วรับผ้าห่มกับหมอนมาถือไว้

"ไม่เป็นไร นายสั่ง” ฮะ ฉันฟังผิดใช่มั้ย เขาสั่งเอามันมาให้ฉันหรอกหรอ หึ แอบใจดีเหมือนกันนะแต่ถ้าจะใจดีมากต้องเป็นเสื่อที่นอนให้ก็ดี ได้คืบจะเอาศอก

"อ้อ ค่ะ" ฉันยิ้มแห้งๆส่งให้พี่ฌอน

"แล้วเป็นไงพอนอนได้มั้ย " พี่ฌอนสอดส่องสายตาเข้าไปมองในห้องที่ฉันเพิ่งทำความสะอาดเสร็จ

"ได้ค่ะ แค่นี้สบายมาก ลำบากกว่านี้ก็เคย" ที่ไหนล่ะ ฉันก็พูดไปงั้นเพื่อไม่ให้ใครว่าฉันเรื่องมากได้ มาใช้หนี้คำนี้ค้ำคอฉันอยู่

"งั้นก็ดี ขาดเหลืออะไรบอกพี่แล้วกันนะ " เสื่อค่ะพี่ๆ ฉันอยากจะบอกออกไปแต่ก็ไม่กล้า เฮ้อ

"ค่ะ ขอบคุณพี่ฌอนมากเลยนะคะ" ฉันยิ้มตาหยีอย่างน่ารักให้พี่ฌอน

"นอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องทำงานแต่เช้านะ" ใช่ฉันลืมคิดไปเลยว่าต้องทำอาหารก่อนหกโมงครึ่ง

"ค่ะ แต่...เอ่อ " ฉันก้มลงมองตัวเองแล้วอ้ำๆอึ้งๆที่จะพูด พี่ฌอนขมวดคิ้มเป็นปมมองฉัน "คือว่าหนูดีไม่มีเสื้อผ้าใส่ แล้วก็ไม่มีห้องอาบน้ำด้วย"

"เออใช่ พี่ก็ลืมคิดไป งั้นหนูดีไปอาบห้องพี่แล้วใส่เสื้อพี่ก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้ค่อยไปหาซื้อ" พี่ฌอนบอกด้วยความใจดี แบบว่าคนอะไรหน้าก็หล่อพูดก็เพราะแถมใจดีอีกด้วย โอ้ยอีหนูดีฟิน!

"ค่ะ ^^ ขอบคุณพี่ฌอนมากๆเลยนะคะ" ฉันยกมือไหว้ยิ้มหวานให้พี่ฌอนอีกครั้ง

ฉันเดินตามพี่ฌอนไปที่บ้านพักหลังหนึ่งข้างๆบ้านใหญ่ ดูเป็นส่วนตัวไม่ใช่ห้องพักธรรมดาแต่เป็นบ้านพักเป็นหลังเลยแหละ ฉันจัดการอาบน้ำแล้วยืมเสื้อตัวใหญ่ของพี่ฌอนใส่ จากนั้นจึงเดินกลับมาที่ห้องนอนตัวเอง เฮ้อ กว่าจะได้นอน