มาเฟียโหด อ้อนรัก

3.อาหารเช้า

3

เช้าวันถัดมา

ฉันตื่นนอนตั้งแต่ตะวันยังไม่ขึ้นเพื่อจะได้ไปทำอาหารให้กับคุณแอนดริวตามที่เขาสั่ง ฉันออกจากห้องรูหนูของฉันเดินตรงไปที่ครัวก็พบแต่ความว่างเปล่าฉันหันซ้ายขวาก็ไม่เจอแม่บ้านสักคนหรือว่าฉันตื่นเช้าไป ฉันหันไปมองนาฬิกาแขวนผนัง เข็มสั้นชี้ระหว่างเลขสี่กับเลขห้า เข็มยาวชี้ไปที่เลขหก อีกแค่ชั่วโมงเดียวเอง

ฉันเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบจับของสดที่ไม่มีอะไรออกมาทำอาหารให้คุณแอนดริว เลิกสนใจเรื่องแม่บ้านที่นี่ เดี๋ยวถ้าฉันทำไม่ทันมีหวังโดนด่าเป็นแน่

08.00

เพล้ง!!!

"เย็นชืดแบบนี้ใครจะไปกินได้!!!" ฉันสะดุ้งตกใจ เสียงคุณแอนดริวปัดถ้วยข้าวต้มลงจากโต๊ะตกแตกเป็นเสี่ยงๆตามมาด้วยเสียงเกรี้ยวกราดไม่พอใจกับอาหารมื้อแรกของวัน

"ก็บอกให้ทำเสร็จก่อนหกโมงครึ่ง แต่ลงมาแปดโมง" ฉันยืนนิ่งก้มหน้าพูดกับตัวเอง ถามว่ากลัวมั้ย กลัวมาก!! ถึงได้พูดกับตัวเองนี้ไง

"เธอว่าอะไรนะ" เขาเดินเข้ามาประชิดตัวฉัน แบบไม่ได้ตั้งตัว แม่งหูดีจริงว่ะ

"ปะ เปล่าคะ" ฉันก้มหน้าตอบตะกุกตะกักด้วยความกลัวว่าเขาจะยิงทิ้ง

"ฉันลงมาช้าก็เอาไปอุ่นสิยัยโง่!!! แล้วนี่แต่งตัวอะไร" อุ่นหรอกใช่ทำไมอีหนูดีคนนี้ถึงคิดไม่ออกนะ โง่อย่างที่เขาว่าจริงๆนั่นแหละ หรอ!! ฉันอุ่นไม่รู้กี่รอบแล้วเขาก็ไม่ลงมาสักทีจนรอบสุดท้ายเขาลงมามันก็อุ่นไม่ทัน แล้วก็เป็นอย่างที่เห็นนี่แหละ!! แต่ถ้าบอกไปเดี๋ยวก็หาว่าแก้ตัวอีก

"อะ เอ่อหนูดีไม่มีชุดใส่เลยยืมของพี่ฌอนมาใส่ก่อนค่ะ" ฉันก้มลงมองตัวเองที่ยังใส่เสื้อเชิ้ตของพี่ฌอนอยู่แล้วตอบเขาไป

"หึ! ฉันกลับมาหวังว่าบ้านคงจะสะอาดนะ เสื้อฉันเอาลงมาซักด้วย อ้อ ซักมือล่ะมันแพง" เขาใช้สายตาเหยียดหยามมองดูฉันอย่างสมเพช สั่งฉันแล้วเดินออกจากห้องอาหารไป

พอเขาเดินออกไปลับตา น้ำตาฉันก็ไหลพราก ทำไมกัน ทำไมชีวิตหนูดีที่ลำบากอยู่แล้วต้องมาลำบากยิ่งกว่าเดิมแถมเจอคนแบบนี้อีก ทำไม! ทำไมฟ้าถึงแกล้งหนูดีแบบนี้ ฮืออออ ฉันทรุดตัวลงนั่งปล่อยโฮออกมา

ฉันเก็บกวาดซากชามข้าวต้มแล้วทำงานตามที่เขาบอกทุกอย่างทำความสะอาดบ้านที่ใหญ่โตมโหฬารคนเดียว ฉันไปถามพี่ชุดดำมาแล้ว ที่นี้ไม่มีแม่บ้านประจำ อาทิตย์หนึ่งถึงจะมีแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดทีสรุปคือฉันต้องทำคนเดียวนั้นแหละแต่วันนี้ทั้งวันฉันทำเสร็จแค่ส่วนเดียวก็มันใหญ่เกินไปหนิ ฉันทำงานแทบจะไม่ได้พัก เหนื่อยก็เหนื่อยข้าวก็ได้กินแค่นิดเดียว ก็เมื่อเช้าข้าวเหลือแค่ทำข้าวต้มชามเดียวของเขานั้นแหละ เหลือไว้ให้ตัวเองในหม้อนิดเดียว

"นี่ๆ " ฉันสะดุ้งตกใจที่มีคนมาสะกิดเรียกหันขวับไปด้านหลังทันที

"คะ?" ฉันเลิกคิ้วสงสัยมองหน้าพี่ชุดดำกับถุงกระดาษที่ยื่นมาตรงหน้า

"เสื้อผ้าน่ะ" พี่ชุดดำตอบ ยัดถุงกระดาษใส่มือฉันแล้วหันหลังเดินหนีไปเลย

"เดี๋ยวค่ะ พี่คะๆ"เอ่อ...ฉันยังไม่ได้ถามอะไรเลยนะ ใครเอามาให้กันละเนี่ย ฉันเปิดถุงกระดาษสามสี่ใบในมือดูมีทั้งชุดนอน ชุดลำลอง ชุดชั้นใน เฮ้ย!! รู้ไซส์ด้วยหรอ ใครอ่ะ สงสัยพี่ฌอนแน่เลย คนอะไรใจดีจริงเลย ฉันยิ้มด้วยความดีใจแล้วรีบเอาเสื้อผ้าไปเก็บในห้องทันที

21.00น

ตอนนี้ฉันเดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องของคุณแอนดริว ถามจากการ์ดมาน่ะว่าห้องของเขาอยู่ไหน คือตอนนี้ฉันกำลังเครียดมากๆ ตอนนี้ฉันเรียนอยู่ปีสองแล้วไงเลยจะขอเขาไปเรียนแล้วจะรีบกลับมาทำงานให้เขา ไม่รู้ว่าจะได้รึเปล่าแต่ไม่ลองไม่รู้

ก๊อก ก๊อกๆ

ฉันกลั้นใจเคาะประตูห้องเขาอย่ากล้าๆกลัวๆแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ

ก๊อก ก๊อกๆ

ฉันลองเคาะดูอีกทีแต่ก็ยังไม่ได้ยินเสียงตอบรับ หรือว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้องนะ แต่การ์ดบอกว่าเขาอยู่ในห้องนี่นา เอาวะ

พลั่ก!

"อ่าาา ซี๊ดดด เสียว เสียวค่ะแอนดริวขา อ่าา ซี๊ดดด"

"อือ"

พับ! พับ! พับ!

ฉันยืนนิ่งตาโตมองร่างชายหญิงที่กำลังทำกิจกรรมเข้าจังหวะกันอย่างเผ็ดมันโดยที่ผู้ชายอยู่ด้านบนกระแทกเอวเข้าหาร่างผู้หญิงอย่างแรงเร็ว เสียงผู้หญิงร้องลั่นห้อง ไม่รู้ว่ามีความสุขหรือเจ็บปวดเหมือนโดนฆ่ากันแน่ ทำไมตอนอยู่หน้าห้องไม่ได้ยินล่ะ

"กรี๊ดดดดด นั่งบ้า! เข้ามาได้ไง!! ซี๊ดดด อ่ะๆ" ผู้หญิงคนนั้นมองเห็นฉันก็กรี๊ดลั่นห้องดังกว่าเดิม

พับ! พับ! พับ!

"บ้าเอ้ย!! ออกไปซิโว้ย!!!" ผู้ชายที่อยู่ข้างบนผู้หญิงหันมามองฉันไม่สบอารมณ์ ออกปากไล่แต่เอวยังขยับกระแทกใส่ผู้หญิงคนนั้นอยู่

"คะ ค่ะ ขอโทษค่ะ" ฉันก้มหัวขอโทษแล้วรีบปิดประตูทันที

ฉันเดินลงมาข้างล่างอย่างล่องลอยไม่รู้ว่าเมื่อกี้นี้เกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น เหมือนตอนนี้หัวสมองฉันมันโล่งไปหมด

ฉันนั่งแหมะลงบันไดหน้าบ้านมองทอดออกไปมองท้องฟ้าที่มืดมิด

"พ่อจ๋า แม่จ๋า หนูอยากไปหาพ่อกับแม่จัง" ฉันระบายยิ้มอ้อนๆให้ท้องฟ้า ถ้าพ่อกับแม่อยู่กับหนูดีตอนนี้ คงไม่เป็นแบบนี้สินะ

"เอ็มกลับก่อนนะคะ จุ๊บ จุ๊บ "

ฉันหันไปมองตามเสียง ก็เจอกับคุณแอนดริวกับหญิงสาวที่กำลังพลอดรักกันอยู่หน้าประตูหน้าบ้านโดนที่ไม่อายฟ้าอายดินกันเลย

"เธอตามฉันมา" หลังจากหญิงสาวแสนสวยของเขาขับรถออกไปโดยไม่เห็นฉันที่นั่งอยู่มุมมืด แต่เขาเห็น! เดินเข้ามาสั่งฉันแล้วหันหลังเดินเข้าบ้าน

ตอนนี้ใจฉันเต้นแรงมากไม่รู้จะโดนอะไรบ้างโทษฐานเข้าไปขัดจังหวะเขาแบบนั้นโดนหนักแน่ ฉันเดินตามเขาเข้ามาที่ห้องรับแขกของบ้าน เขานั่งลงบนโซฟาสุดหรูส่วนฉันยืนก้มหน้าห่างจากเขาพอควร

"เข้าไปในห้องฉันทำไม" พอเขานั่งลงปุ๊บเขาก็เปิดประเด็นทันที แถมพูดเสียงเรียบนิ่งน่ากลัวอีก ก็น่ากลัวทุกรอบแหละอีหนูดี

"เอ่อ...คือว่าตอนนี้หนูดีเรียนอยู่ปีสองคณะบัญชีที่มหาลัยรัฐแห่ง...."

"เข้าเรื่อง!" ฉันยังบรรยายไม่จบเขาก็พูดขัดสะก่อน สงสัยบรรยายยาวไป

"เอ่อ หนูดีอยากจะขอคุณแอนดริวไปเรียนค่ะ"ฉันกลั้นใจพูดแบบไม่หายใจ หวังว่าเขาจะอนุญาตนะ

"ไม่!"จบ! เขาปฏิเสธโดยไม่ต้องคิดอะไรเลย หรือว่าเขายังโกรธที่ฉันเข้าไปขัดจังหวะเขานะ