มาเฟียโหด อ้อนรัก

4.ใจดีให้เรียน

4

"หนูดีขอโทษที่เข้าไปขัดจังหวะคุณแอนดริว แต่หนูดีอยากเรียนจริงๆนะคะ หนูดีสัญญาว่าจะรีบกลับมาทำงานตามที่คุณแอนดริวสั่งไม่ให้ขาดตกบกพร่องเลยนะคะ"

พรึบ

ฉับ ฉับ ฉับ

คุณแอนดริวผู้หล่อเหลาแต่...ได้เดินออกไปจากห้องแล้ว ความหวังของฉันต้องพังลงกับตา ฉันรีบวิ่งกลับห้องด้วยน้ำตา ความเสียใจ ฉันอยากเรียนจริงๆนะไม่งั้นสองปีที่ผ่านมาฉันไม่ดิ้นรนหางานทำส่งตัวเองเรียนหรอก

"อึก! คุณแอนดริวใจร้าย ฮืออออ ๆ ฮืออออ" ฉันปิดประตูแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป

ฉันยังทำงานอยู่ที่บ้านหลังใหญ่นี้เหมือนเดิม อยู่ห้องเดิม โดนด่าเหมือนเดิม เหมือนเดิมทุกอย่าง ไม่ได้ออกไปไหนไม่ได้ติดต่อกับใครวันๆเอาแต่ทำงาน เรื่องเรียนก็ทิ้งไปได้เลยฉันคงไม่มีหวังแล้วคิดขึ้นมาน้ำตามันก็ไหลตลอด

"หนูดีคุณแอนดริวเรียก" พี่ฌอนเดินมาเรียกฉันที่นั่งซักผ้า(มือ)อยู่หลังบ้าน

"พี่ฌอนรู้มั้ยว่าคุณแอนดริวเรียกหนูดีไปเรื่องอะไร" ฉันลุกไปล้างมือพลางถามพี่ฌอมไปด้วย

"ไม่รู้หรอก รู้แค่ว่าเป็นเรื่องดี " พี่ฌอนพูดแล้วยิ้มให้ หวังว่าคงเป็นเรื่องดีจริงๆนะ

"เรื่องดีอะไรอะ" ฉันขมวดคิ้วพูดกับตัวเอง ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะมีเรื่องดีนอกจากเรียกไปด่า เฮ้อ

"รีบขึ้นไปเถอะเดี๋ยวนายโมโหมาแล้วจะซวย" ใช่ พี่ฌอนพูดถูก ฉันรีบวิ่งขึ้นไปชั้นสองห้องทำงานของคุณแอนดริวอย่างแม่นยำรวดเร็ว เพราะโดนเรียกมาด่าบ่อย

แอด~~~

"หนูดีมาแล้วค่ะ" ฉันเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานแล้วรายงานตัว

"ช้า! ไปอ่อยใครอยู่ล่ะ!"

"เปล่าค่ะ หนูดีซักผ้าอยู่หลังบ้านเลยขึ้นมาช้า" ฉันรีบปฏิเสธในสิ่งที่ฉันไม่ได้ทำ ก็ใครบอกบ้านเขาใหญ่เองกว่าจะวิ่งมาถึงนี้ก็หอบกินเกือบตายแล้ว

พรึบ!

"อะไรคะ" ฉันทำหน้าเลิกลักมองถุงกระดาษที่เขาโยนมาให้เมื่อกี้ ให้ดีๆไม่ได้รึไง

"เปิดดูเองดิถามอยู่ได้ น่ารำคาญ!" เฮ้อ มันเป็นเรื่องปกติของหนูดีแล้วล่ะที่โดนด่าแบบนี้

ฉันก้มลงเปิดถุงกระดาษดูของข้างใน เสื้อผ้าอีกแล้ว เฮ้อ ฉันหยิบเสื้อสีขาวขึ้นมาดู คุ้นๆว่ะ แล้วหยิบกระโปรงสีดำขึ้นมาดูอีกตัว ก็แค่ชุดนักศึกษา ห๊ะ!!!!

"ชุดนักศึกษา!!!" ฉันยกเสื้อกับกระโปรงขึ้นมาดูอีกครั้ง ตาโตเท่าไข่ห่าน แสดงว่า...

"แสดงว่าคุณแอนดริวให้หนูดีไปเรียนแล้วใช่มั้ยคะ" ฉันถามออกไปอย่างร้อนรน

"คิดว่าไงล่ะ" เขายังคงสไตล์นิ่งเงียบเหมืนเดิม แต่ฉันก็ได้คำตอบ

"เย้ๆ เย้ๆ หนูดีจะได้ไปเรียนแล้ว เย้ๆๆ คุณแอนดริวใจดีที่สูดดดดเลย" ฉันกระโดนโลดเต้นไปทั่วห้องอย่างดีใจที่สุด

"อะแฮ่ม!!" ฉันหยุดเต้นทันทีหันมองไปตามเสียงคนที่นั่งนิ่งใบหน้าเรียบเฉยอยู่ที่โต๊ะ

"เอ่อ ขอโทษค่ะ แฮะๆ " ฉันเดินกลับมาที่เดิมส่งยิ้มแห้งๆไปให้คุณแอนดิว

"ฉันมีข้อแม้ ห้ามเธอกลับบ้านเด็ดขาดถ้าฉันรู้เธอจะไม่ได้ไปเรียนอีก!" เขาพูดเสียงเด็ดขาด แบบว่าถ้าฉันกลับบ้านฉันคงไม่มีโอกาส กลับไปเรียนอย่างที่เขาพูดจริงๆ เขามันคำไหนคำนั้น

"ค่ะ หนูดีจะไม่กลับบ้านค่ะ" ฉันให้คำมั่นสัญญา โดยไม่ถามเหตุผล

"ออกไปได้แล้ว " เขาบอกเสียงเรียบ ก้มลงอ่านเอกสารบนโต๊ะต่อ

"หนูดีขอบคุณคุณแอนดริวมากๆเลยนะคะที่เมตตาหนูดี " ฉันยกมือไหว้เขาแล้วรีบวิ่งออกจากห้องก่อนที่เขาจะเปลี่ยนใจ

จริงๆแล้วเขาก็ใจดีนะว่ามั้ย เจ้าหนี้ที่ไหนกันที่ลูกหนี้ติดหนี้ตั้ง10 ล้านแต่ก็ยังให้ไปเรียนอยู่ ว่าแล้วฉันก็รีบนอนตั้งแต่หัวค่ำตื่นเต้นที่พรุ่งนี้จะได้ไปเรียน ไปเห็นหน้าเพื่อนๆ

รุ่งเช้า

ฉันตื่นขึ้นมาทำอาหารตั้งแต่เช้าๆ อาบน้ำแต่งตัวใส่ชุดนักศึกษาเตรียมตัวไปมหาลัย วันนี้เป็นวันที่ฉันมีความสุขที่สุดนับตั้งแต่เข้ามาอยู่ที่นี่เลยนะเนี่ย

"หนูดี! ไปไหนมาเป็นอาทิตย์ ติดต่อก็ไม่ได้ โทรไปก็ไม่ติด ไปหาที่ทำงานเขาก็บอกว่าลาออกแล้ว รู้มั้ยว่าเป็นห่วงแค่ไหน" แก๊ปที่เห็นฉันเดินเข้ามาที่คณะก็วิ่งเข้ามาหา รัวคำถามใส่ไม่ยั้ง แก๊ปเป็นเพื่อนผู้ชายที่ฉันสนิทด้วยที่สุดและเป็นเพื่อนคนเดียวของฉันด้วย คนอื่นมองว่าฉันจนเลยไม่อยากเล่นด้วย นี่แหละเหตุผลหลักๆ จบมั้ย ง่ายดี หึ แต่ฉันก็ไม่สนใจหรอกนะฉันไม่แคร์อยู่แล้ว

"โห ถามรัวเป็นชุดแบบนี้จะตอบทันมั้ยเนี่ย" ฉันยิ้มให้แก๊ปพลางเดินไปนั่งที่เก้าอี้

"ตอบมาเลยนะ" แก๊ปเดินมานั่งตามแล้วทวงคำตอบ

"จ้าๆ คือว่าหนูดีได้ที่ทำงานใหม่น่ะเลยต้องอยู่ปรับตัวนิดหน่อย ส่วนโทรศัพท์มันหายอะ" ฉันจำเป็นต้องโกหกแก๊ปเพื่อไม่ให้เพื่อนคนเดียวของฉันต้องเป็นห่วง

"แน่นะ! แล้วทำไมไปที่บ้านไม่เจอใครเลยล่ะ" แก๊ปสงสายตาไม่ค่อยเชื่อมองมาที่ฉันแล้วถามต่อ

"อ้อคือว่าหนูดีย้ายไปอยู่ที่ทำงานใหม่อะ ที่นั่นเจ้าของใจดีมากๆเลยนะให้หนูดีอยู่ฟรีกินฟรีด้วย " อันนี้ฉันไม่ได้โกหกนะเขาใจดีที่ให้ฉันมาเรียนให้กินฟรีอยู่ฟรีจริงๆ

"งั้นก็ดีแล้วแหละ แต่ก็น่าจะส่งข่าวมาบอกบ้าง" แก๊ปทำหน้าน้อยใจส่งมาให้ ทำไมผู้ชายคนนี้ขี้น้อยใจจัง

"ไหนๆมีงานอะไรบ้าง หนูดีไม่มาตั้งหลายวัน" ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่คุณเพื่อนแก๊ปจะน้อยใจไปมากกว่านี้

"ไม่มีหรอก ทำส่งให้หมดแล้ว "แก๊ปพูดแล้วยิ้มอย่างภาคภูมิใจที่ทำงานส่งให้ฉัน แก๊ปใจดีแบบนี้ตลอด ปีหนึ่งที่ฉันผ่านมาได้ก็เพราะแก๊ปนี้แหละ

"โหยยยถ้าหนูดีสอบไม่ผ่านขึ้นมาโทษแก๊ปคนเดียวเลยนะ ชอบทำให้หนูดีตลอด แต่ก็ขอบใจมากๆๆน๊าาา " ฉันพูดแหย่แก๊ปแล้วขอบคุณ แถมอ้อนอย่างน่ารักด้วย 555 เดี๋ยวครั้งหน้าแก๊ปไม่ทำให้ทำไงล่ะ อิอิ มีเพื่อนดีก็งี้

ฉันคุยกับแก๊ปเรื่องนั้นเรื่องนี้จนได้เวลาเรียนถึงพากันขึ้นไปเรียน มีบ้างบางวิชาที่ฉันตามเพื่อนไม่ทันแก๊ปก็จะเป็นคนสอนให้ เขาเป็นเพื่อนที่แสนดีมากๆๆไม่รู้จะอธิบายยังไง

"หนูดีเดี๋ยวแก๊ปไปส่ง" ขณะที่ฉันกำลังรีบเดินไปที่ป้ายรถเมล์หลังเลิกเรียน แก๊ปขี่รถมาจากไหนไม่รู้มาขวางทางฉันไว้ อาสาไปส่ง

"ไม่เป็นไรหนูดีขึ้นรถเมย์กลับเองได้" ฉันบอกเพื่อนแก๊ปอย่างเกรงใจ

"วันนี้รถติดกว่าจะไปถึงก็ค่ำพอดี ให้แก๊ปไปส่งเถอะ" ฉันมองรถแก๊ปที่วันนี้ขี่มอเตอร์ไซค์คันใหญ่มาแทนรถยนต์ แล้วมองไปที่ถนนที่รถติดเอาเป็นเอาตาย แล้วฉันก็ต้องรีบกลับไปทำงานอีก เอาวะ

"ก็ได้ " ฉันพยักหน้ายิ้มให้แก๊ปแล้วขึ้นนั่งรถทันที