ตอนที่ 4
1069 Words
ภริดาบ่นอย่างหัวเสีย เธอต้องกลับขึ้นไปบนห้องใหม่ เพื่อหยิบกุญแจรถที่วางอยู่โต๊ะข้างหัวเตียง หญิงสาวนึกโทษคนที่ไม่ยอมเก็บกุญแจไว้ในกระเป๋าถือให้เธอ เขาทำให้เธอต้องขึ้นลงสองรอบ คอยดูเถอะ เย็นนี้ได้เห็นดีกันแน่ เจ้าเด็กตัวดี
ภริดาขับรถมาถึงร้านตอนหนึ่งทุ่ม ร้านของเธอมีผู้จัดการที่ไว้ใจได้คอยดูแลให้อยู่แล้ว ภริดาจะมาหรือไม่มา ร้านของเธอก็ไม่เคยมีปัญหาร้ายแรงเกิดขึ้น แต่เธอชอบที่จะมาดูแลกิจการที่เธอภาคภูมิใจ มาดูลูกค้าที่เข้ามาอุดหนุนเต็มร้านทุกวัน มันทำให้เธอรู้สึกภูมิใจกับสิ่งที่เธอสร้างมาเองกับมือ
พอจอดรถไว้ที่ลานจอดรถแล้ว ภริดาก็เดินเข้าประตูหลังร้าน และเข้าไปในห้องทำงานของตน
ปกติหากเวทิศมาด้วย เขาจะลงก่อนถึงร้านหนึ่งร้อยเมตร ขากลับเขาก็จะแอบขึ้นรถเธอโดยระวังไม่ให้ใครเห็น
เวลาอยู่ร้านหรืออยู่ต่อหน้าคนอื่น เธอและเขาจะวางตัวในฐานะเจ้านายกับลูกน้อง ไม่ใกล้ชิดกันให้คนอื่นสงสัย แต่ถึงใครจะสงสัยก็ช่าง เธอไม่แคร์
ความสัมพันธ์ของเธอกับเวทิศเป็นความสัมพันธ์ด้วยความสมัครใจ เป็นเรื่องของเธอกับเขาแค่สองคน ไม่มีใครได้ ไม่มีใครเสีย ต่างคนต่างก็วิน ๆ
หากวันหนึ่งความสัมพันธ์นี้จะต้องจบลง เธอก็คงปล่อยให้มันเป็นเพียงอดีตที่เลือนรางหายไป แล้วเธอก็จะใช้ชีวิตต่อไปในแบบของเธอ โดยไม่คิดจะยึดติดกับผู้ชายคนไหน เธอก้าวข้ามความรักห่วย ๆ กับผู้ชายคนแรกมาแล้ว หากจะต้องก้าวข้ามความสัมพันธ์แบบไม่ผูกมัด กับผู้ชายคนที่สองอย่างเจ้าเด็กเวทิศ ก็ไม่น่าจะยากเท่าไร
ภริดานั่งทำงานอยู่ในห้องทำงานจนถึงสามทุ่ม เธอเดินออกมาหน้าร้านในตอนที่เวทิศกำลังขึ้นร้องเพลงอยู่บนเวที แค่ได้ยินเสียง เธอก็จำได้ว่าเป็นเขา
หญิงสาวเดินไปนั่งที่เก้าอี้สตูลตัวสูงที่หน้าเคาน์เตอร์บาร์เครื่องดื่ม เธอกอดอกมองไปยังเวที นักร้องดาวเด่นของร้านซึ่งกำลังร้องเพลงและดีดกีตาร์มองมาที่เธอ ในจังหวะที่เขาร้องเพลงท่อนสุดท้ายจบลงพอดี
ภริดายิ้มอ่อนบาง เจ้าเด็กตัวดีของเธอขยิบตา และอมยิ้ม ก่อนจะหันไปเอนเตอร์เทนลูกค้าในร้านอย่างมืออาชีพ
ภริดาถอนหายใจแรงอย่างหงุดหงิด เมื่อเห็นลูกค้าสาว ๆ เดินไปขอจับไม้จับมือ และบางคนก็ทำตัวเป็นแม่ยกใจป้ำทิปเงินให้เขาด้วย พวกนั้นถึงเนื้อถึงตัวเจ้าเด็กของเธอมากเกินไปแล้ว แล้วเจ้าเด็กตัวดีก็ไม่หวงเนื้อหวงตัวบ้างเลย มันน่าโมโหนัก
เวทิศร้องเพลงต่ออีกสองเพลง เขาก็ลงจากเวทีและเดินไปไหว้สวัสดีภริดา ทำให้เหมือนราวกับว่า เธอกับเขามีสถานะเป็นแค่เจ้านายกับลูกน้อง ซึ่งในตอนที่เวทิศเดินไปหาหญิงสาว ผู้จัดการร้านที่ชื่อ กันต์ ก็เดินมาพูดคุยกับภริดาพอดี เขาจึงต้องยืนรอ กระทั่งผู้จัดการร้านคุยธุระกับภริดาเสร็จ แล้วหันมาพูดกับเวทิศอย่างหยอกเย้าว่า
“คืนไหนเวมาร้องเพลง โต๊ะแถวหน้าถูกแฟนคลับจองเต็มทุกคืนเลย แถมยังใจดี ให้ทิปหนักตลอดด้วย พี่ดีใจด้วยนะ”
“ขอบคุณครับพี่กันต์”
ภริดามองหน้าคนที่ได้ทิปหนักด้วยสายตาดุ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ถึงแฟนคลับจะใจดี แต่ก็ไม่ควรให้ความสนิทสนมกับเขามากจนเกินไป ถึงเนื้อถึงตัวแบบนั้น มันดูไม่ดี ถ้าเผื่อมีคนแอบถ่ายคลิปหรือถ่ายรูปไปลงโซเชียล แล้วชี้เป้าว่าเวร้องเพลงอยู่ที่ร้านนี้ ร้านอาจจะเสื่อมเสียชื่อเสียงได้ เดี๋ยวนายเข้าไปพบฉันในห้องหน่อย ฉันมีเรื่องจะตักเตือนนายหลายเรื่องเลย”
ภริดาเดินไปหลังร้านแล้ว ผู้จัดการร้านมองหน้าเวทิศแล้วยิ้มแหย
“คุณดาคงเรียกไปตักเตือนเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่มีอะไรหรอกน่า”
เวทิศยิ้มบาง เขาพยักหน้า
“ครับพี่ งั้นผมขอตัวเข้าไปพบคุณดาก่อนนะครับ”
เวทิศปั้นหน้าเศร้า แสร้งถอนหายใจอย่างหนักอกหนักใจ ก่อนจะเดินเข้าไปหลังร้าน พอถึงห้องทำงานของเจ้าของร้าน ชายหนุ่มก็เคาะประตูสองครั้ง
เมื่อประตูห้องเปิดออก เวทิศเดินผ่านประตูเข้าไป คนที่เปิดประตูให้เขาก็ปิดประตูตามแทบจะทันที แถมยังปิดล็อกอย่างแน่นหนา
ภริดาเงยหน้ามองเจ้าเด็กขี้อ่อยอย่างมันเขี้ยว เพราะหน้าหล่อ ๆ รอยยิ้มที่มีเสน่ห์เหลือร้าย และสายตาคมเข้มน่าค้นหาแบบนี้ไงเล่า ยัยผู้หญิงพวกนั้นถึงอยากเข้าใกล้ อยากแตะต้องเขา
“นายทำตัวไม่ดี นายมันเด็กขี้อ่อย” ภริดาว่าพลางผลักอกกว้าง เธอดันคนตัวโตจนแผ่นหลังแกร่งพิงไปกับบานประตู
เวทิศยิ้มบาง เขาโอบเอวคอดไว้หลวม ๆ ก้มลงสบตาคนที่สูงแค่อกของเขา
“ผมทำงาน ผมต้องเอนเตอร์เทนลูกค้านะครับ”
“แค่ร้องเพลงก็พอ ไม่เห็นต้องให้เขาแตะเนื้อต้องตัวแบบนั้น”
“คราวหลังผมจะระวังตัวครับ”
“อือ...ดีแล้ว” เมื่อเขารับปาก ภริดาก็อารมณ์ดีขึ้น หญิงสาวเบียดตัวแนบชิดร่างแกร่ง ลูบไล้อกกว้าง ค่อย ๆ สอดมือเข้าไปในรอยแยกของสาบเสื้อเชิ้ต ใช้ปลายนิ้วสะกิดเม็ดเนื้อเล็ก ๆ บนอกแกร่งข้างซ้าย
“แต่นายทำให้ฉันโกรธ นายต้องโดนทำโทษ” ภริดาช้อนสายตาขึ้นสบตาคม เธอมองเขาอย่างท้าทายยั่วยวน
เวทิศยิ้มใส่นัยน์ตาคู่สวย เขาย่อตัวลงเล็กน้อย อุ้มหญิงสาวขึ้นมากระเตงกอดไว้เต็มวงแขน
ภริดากอดลำคอแกร่ง และตวัดขาเรียวรัดเอวสอบทันที
“ฉันจะลงโทษนายที่โต๊ะทำงาน” ภริดาบอกตำแหน่งที่เธอจะสำเร็จโทษคนขี้อ่อย
- Writer
