“เซ็นชื่อเลยค้าบ” เสียงบอกของรุ่นพี่ปลุกให้ร่างบางตื่นจากภวังค์อันเหม่อลอย น้ำค้างลากกระเป๋าใบเล็กไปตามทางเข้าคณะ เธอตื่นเช้ารีบตรงมาที่นี่ ในปกติหญิงสาวมักไปกลับพร้อมคลื่น แต่หลายวันผ่านมา ไม่ได้คุยกับเขาเลยสักประโยคเดียว!
คลื่นนิ่งขรึม ส่วนเธอก็หลีกหนีราวกับคนแปลกหน้า!
คิดแล้วก็ได้แต่เจ็บใจ ช่างเถอะอย่างน้อยได้บอกความรู้สึกที่กักเก็บไว้ เขาจะรับหรือไม่รับก็แล้วแต่…
จากนี้น้ำค้างขอเลือกเซฟหัวใจตัวเอง!
“น้ำค้าง!” คะน้าสะกิดข้างหลังพลันยิ้มทักทาย
“ทำไมรีบมา ปกติแกสายตลอด”
“ฉันอยากอยู่เป็นเพื่อนแกไง” หล่อนเฉลยก่อนเอื้อมมือจับจูงเพื่อนสาวคนสนิทพร้อมทั้งแกว่งไปมา
“ยิ้มเยอะๆ ค่ะพอสอ เดี๋ยวไม่สวยจะโทษฉันไม่ได้นะจ้ะ”
“แกนี่!”
“ทางนี้เลยค่าน้องๆ”
เหล่ารุ่นพี่หลายคนกวักเรียกให้รุ่นน้องเข้าหา น้ำค้างกับคะน้าก็เป็นหนึ่งในนั้น พวกเธอจ้ำปลายเท้าเดินเข้าไปในทันที สองสาวยืนรออยู่ตรงโต๊ะตัวใหญ่เ
