บรื้นนนนนนนน!
เสียงบิ๊กไบร์ทคันโตชะลอเครื่องยนต์ก่อนหยุดลงหน้าร้านสะดวกซื้อซึ่งเปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง น้ำค้างระบายลมหายใจหนักๆ ก่อนยกขาข้างหนึ่งก้าวลงจากรถอย่างไม่ถนัดนัก
“ระวังหน่อยตัวเล็ก”
“เลิกเรียกหนูว่าตัวเล็กได้แล้ว พี่ล่ะตัวโตซะเปล่าปล่อยให้คลื่นต่อยเอาต่อยเอาได้ยังไง ทำไมไม่สู้กลับ!” เธอถอยกายออกห่างรุ่นพี่จอมกวน ปลายเสียงหวานต่อว่าซ้ำยังส่งสายตาพิฆาต
“หึ ดีใจนะที่รู้ว่าเราเป็นห่วง” เสือยิ้มละมุนไม่ทุกข์ร้อนกับบาดแผลที่ได้รับเท่าไหร่
“ถ้ารู้ว่าเจ็บตัวแล้วน้ำค้างเป็นห่วงแบบนี้ ยอมเจ็บตัวอีกสิบครั้งก็ยังได้”
“ปากเสีย รอตรงนี้แหละเดี๋ยวหนูไปซื้อพลาสเตอร์มาให้!” หญิงสาวค้อนมองฉับพลัน เบี่ยงปลายเท้าออกห่างเมื่อจบประโยค
คนตัวเล็กผลักประตูเข้าไปอย่างรวดเร็ว เธอใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็ออกมาพร้อมสิ่งของเต็มไม้เต็มมือ
“อะนี่ ติดไว้” น้ำค้างฉีกพลาสเตอร์สีชมพูพริ้งเพื่อแปะตรงกรอบหน้าหล
