“ไอ้เพื่อนเวร!” ฉลามแหกปากส่งเสียงกระแทกกับหมอนที่ยังปิดใบหน้า ตะโกนออกมาจนพอใจก่อนจะกระชากหมอนใบใหญ่ออก ลืมตารับแสงสว่างที่พวกมันทั้งหลายพยายามที่จะให้มีในห้องนี้ให้มากที่สุด
กูรู้ว่ามันกี่โมงกี่ยาม กูรู้ว่ามันไม่ใช่เวลานอน แต่กูเครียดไง กูคิดถึงเขา กูอยากนอนกูผิดมากไหม? กูรู้สึกผิดกับสิ่งที่มันเกิดกับเขา พวกมึงแม่งไม่เคยเข้าใจ!
ฉลามยกมือขึ้นลูบใบหน้าก่อนจะถอนลมหายใจออกมาเบาๆ ดันตัวลุกนั่งก่อนจะยกมือขึ้นยีผมตัวเองอย่างหงุดหงิด
เขาเป็นแบบนี้ไม่ใช่ว่าไม่มีใครรู้สึกหรือไม่มีใครเดือดร้อน พวกมันอาจจะคิดว่าพวกมันเดือดร้อนที่ต้องมานั่งเฝ้า แต่เปล่าเลย คนที่เดือดร้อนคือกู! กูหนวกหู หมาตัวไหนมันร้องเพลง!
แกร๊ก~
“เสียงโคตรเหี้ย!” เปิดประตูห้องออกมาด่าแบบปุบปับ ห้องกูเป็นบาร์สำหรับพวกมันหรือไงวะ ทั้งแดกเหล้า เปิดเพลง ล่าสุดร้องคาราโอเกะ เกินไป แม่งเกินไปจริงๆ!
“เสียงกูก็ดีได้แค่นี้ มึงรักษ
