เจ็บว่ะ แม่งเจ็บเหี้ยๆ แต่ทำใจถอยห่างตอนนี้ไม่ได้จริงๆ ไม่รู้ว่ามือลั่นหรือใจมันสั่ง ตอนนี้โทรศัพท์โชว์เบอร์เขา ไม่ใช่เขานะที่โทรมา แต่กูเนี่ยแหละที่โทรไป รอสายไม่นานขนมก็รับสาย เสียงสดใสกระแทกใจกูอย่างจัง
(ขา ~) แล้วก็เป็นกูเลยนะที่ไปไม่เป็น มันจุกที่ใจอธิบายไม่ค่อยถูก กระบอกตาแม่งเริ่มร้อน เสียงเธอโคตรสดใส พอเดาได้ว่าตอนนี้คงมีความสุขดี
“เป็นไงบ้าง…”
(สบายดีค่ะ พี่ล่ะ?)
“ก็เรื่อยๆ อยู่ไหน?”
(อยู่ มอ. ออกมากินข้าวกับเพื่อน อยากฟังเสียงเพื่อนไหม)
“ไม่ๆ กวนไหม?”
(ไม่ค่ะ ยังรออาหารอยู่ หนูเดินมาเข้าห้องน้ำ อ้อ! กับพ่อ เข้าใจกันแล้วนะคะ)
“ดีแล้ว อีพวกนั้นล่ะ?”
(ไม่ได้เอาเรื่องอะไร หนูบอกให้พ่อปล่อยไป แลกกับการไม่เข้ามาวุ่นวาย และไม่เอาเรื่องพี่)
“จะเอาเรื่องก็ช่างมันดิ ถ้ามันมีปัญญามากพออ่ะนะ ไม่ได้กลัวอยู่แล้ว”
(เมาเหรอคะ…)
“ดื่มนิดหน่อย ไม่มีอะไรทำ”
(อยู่กับเพื่อนไหม)
“ก
