“แกเป็นใคร มาบ้านพี่เขมทำไม”
“แกนั่นแหละเป็นใคร มาทำไม ไม่รู้หรือไงว่าพี่เขมเขาเป็นของฉัน”
“ไม่จริง พี่เขมไม่ได้เป็นของใครทั้งนั้น แต่อีกไม่นานพี่เขมจะต้องเป็นของฉัน”
“ไม่มีวัน เพราะฉันรักพี่เขม และพี่เขมก็มีใจให้ฉันเหมือนกัน” เสียงแหลมของผู้หญิงสองคนยังดังขึ้นต่อเนื่อง ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงแต่อย่างใด มีแต่จะดังมากขึ้นไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีใครยอมใคร เพราะต่างคนก็ต่างมโนเพ้อฝัน ว่าเขมคือของตัวเองทั้งนั้น
เจ้าของชื่อที่ถูกเอ่ยถึง จึงต้องลงจากบ้านมาห้ามปราม ก่อนที่สองสาวจะตบตีแย่งตน ให้เป็นขี้ปากชาวบ้าน
“มาทำไมกันแต่เช้า ชบา ละไม” เสียงที่ดังแทรกเข้ามา ทำให้เจ้าของชื่อทั้งสองรีบปรี่เข้ามาหาเขมพร้อมกัน คว้าแขนของชายหนุ่มไว้คนละข้าง ชบาได้ข้างขวาส่วนละไมได้ข้างซ้ายไป
“ชบามาหาพี่เขมจ้ะ ไม่ได้เจอหน้าหลายวัน ชบาคิดถึง ชบาก็เอากลัวยบวชชีมาฝากด้วยนะ ตื่นมาทำตั้งแต่เช้าเลยจ้ะ” ไม่ใช่แค่พูด แต่ชบา
